Πριν από 9 μήνες περίπου, έλαβα αυτό το σχόλιο σε μια ανάρτηση για το Σπίτι του Βιβλίου.
Ζώγια Γραμματικοπούλου
πριν από 9 μήνες - Δημόσια κοινή χρήση
13Οκτώβρη ήρθε αυτό:
Βαγγέλη καλημέρα. Συγνώμη που δεν απάντησα αμέσως στο μήνυμά σου. Το είδα καθυστερημένα. Πριν μία βδομάδα έστειλα βιβλία σε μια βιβλιοθήκη στη Λήμνο, αλλά λόγω ακριβών μεταφορικών δεν τα έστειλα όλα. Υπάρχουν αρκετά και για τη δική σου βιβλιοθήκη. Αν σε ενδιαφέρουν, είναι στη διάθεσή σου και μπορείς να με τηλεφωνήσεις στο 6932------, τα πρωινά. Θα περιμένω.
Πράγματι τηλεφώνησα και πήγα στο αγαπημένο μου στέκι της οδού Κομνηνών για πάνω από είκοσι χρόνια και μόνο το όνομα Ζώγια με προιδέαζε πως έχει κάποια σχέση με τα "Ζώγια, βιβλίο, τσάι και συμπάθεια". Με υποδέχτηκε σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια και αισθάνθηκα πολύ ζεστά και ας είχα να πατήσω πέντε χρόνια. Αφού κουβεντιάσαμε για το σπίτι του βιβλίου, έφτασε η ώρα να μου πει πως έχει γράψει κάτι δικό της και πως θα ήταν χαρά της να βρεθεί στο σπίτι του βιβλίου και να το διαβάσουν. Το είπε τόσο απλά, που να περάσει από το μυαλό μου πως πίσω από αυτόν τον όμορφο άνθρωπο με το πανέξυπνο βλέμμα μια άλλης εποχής και τη ζεστή καρδιά, θα κρυβόταν μια τόσο γεμάτη εκπλήξεις και συναίσθημα πένα.
Αφού διάβασα το πρώτο της έργο "Παράδρομοι της μνήμης" έγραψα αυτό στα σχόλια απελευθέρωσης του βιβλίου:
"Παράδρομοι της μνήμης" είναι το βιβλίο που με μια ανάσα έφτασα στο τέλος του και το κράτησα κλειστό στα πόδια μου συγκλονισμένος από την πλοκή, το πάθος τα νήματα που δένουν ανθρώπους σε αυτήν τη ζωή και κάποιους και με την άλλη.
Την Ζώγια την γνώριζα σαν την γυναίκα που εδώ και τριάντα χρόνια, - ίσως και παραπάνω - κάτω από τον τίτλο "βιβλίο - τσάι και συμπάθια" έδωσε χώρο στους κατοίκους της Θεσσαλονίκης να περάσουν ευχάριστα κάποιες στιγμές παρέα με φίλους ή με ένα βιβλίο. Είναι δηλαδή από τους ανθρώπους που αγάπησα δίχως να γνωρίζω κατ' όψιν.
Έτσι λοιπόν, το ηλεκτρονικό μήνυμα που έλαβα κάποια στιγμή, αν χρειάζομαι βιβλία για το Σπίτι του Βιβλίου, να την καλέσω στο τηλέφωνο και να συνεννοηθούμε, με έφερε στη "Ζώγια" της οδού Κομνηνών.
Με υποδέχτηκε σαν φίλη από τα παλιά και αφού μου έδωσε την πρώτη παρτίδα βιβλίων, με ρώτησε αν θα μπορούσε να μου δώσει και κάποια δικά της βιβλία, που έγραψε δηλαδή η ίδια.
Που να φανταστώ ο δόλιος πως πίσω από αυτήν την ευγενική μορφή με το ζεστό χαμόγελο κρυβόταν η ιστορία του τόπου μας και είχε την δύναμη να την αποτυπώσει με τόσο μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και παρ' όλα αυτά να κρατήσει σφιχτοδεμένη την μορφή του βιβλίου.
Το βιβλίο της Ζώγιας Μεταλλικιώτη "Παράδρομοι της Μνήμης" για μένα έγινε Λεωφόροι της ιστορίας μας.
Άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές μου και είναι από τις σπάνιες φορές που βιβλίο με ξεσηκώνει να βγάλω από μέσα μου όλα όσα κουβαλώ στην μνήμη, από διηγήσεις παλαιότερων για την αντίστοιχη περίοδο του εμφυλίου και των δεινών που υπέστησαν οι άνθρωποι αυτού του τόπου.
Ζώγια Μεταλλικιώτη σου είμαι ευγνώμων για πολλά, μα περισσότερο γιατί μου θύμησες πως οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι όταν αφήνουν την καρδιά τους ανοιχτή στην αγάπη παρ' όλο τον πόνο,το μίσος και το θάνατο που βίωσαν.
Είμαι τυχερός, πολύ τυχερός που χτύπησες την πόρτα μου για να μου προσφέρεις αυτόν τον πλούτο που κουβαλούν τα βιβλία και η καρδιά σου.
Να είσαι γερή και δυνατή για να προλάβουν να σε γνωρίσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι και να τους αγγίξει η ευαίσθητη και γεμάτη ανθρωπιά γραφή σου.
Όταν ξεκίνησα αυτήν την περιπέτεια με το Σπίτι του Βιβλίου, ούτε μπορούσα να φανταστώ σε πια μονοπάτια, σε τι όμορφες διαδρομές θα μ' έβγαζε.
Και το μονοπάτι της Ζώγιας, πιστέψτε με, είναι από τα ομορφότερα που έχω περπατήσει,
Αισθάνομαι τυχερός και ευλογημένος από δυνάμεις που μου ανοίγουν τόσο όμορφα ξέφωτα σε τόσο δύσκολες και σκοτεινές εποχές.
Σε χαιρετώ
Ζώγια Γραμματικοπούλου
Πράγματι τηλεφώνησα και πήγα στο αγαπημένο μου στέκι της οδού Κομνηνών για πάνω από είκοσι χρόνια και μόνο το όνομα Ζώγια με προιδέαζε πως έχει κάποια σχέση με τα "Ζώγια, βιβλίο, τσάι και συμπάθεια". Με υποδέχτηκε σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια και αισθάνθηκα πολύ ζεστά και ας είχα να πατήσω πέντε χρόνια. Αφού κουβεντιάσαμε για το σπίτι του βιβλίου, έφτασε η ώρα να μου πει πως έχει γράψει κάτι δικό της και πως θα ήταν χαρά της να βρεθεί στο σπίτι του βιβλίου και να το διαβάσουν. Το είπε τόσο απλά, που να περάσει από το μυαλό μου πως πίσω από αυτόν τον όμορφο άνθρωπο με το πανέξυπνο βλέμμα μια άλλης εποχής και τη ζεστή καρδιά, θα κρυβόταν μια τόσο γεμάτη εκπλήξεις και συναίσθημα πένα.
"Παράδρομοι της μνήμης" είναι το βιβλίο που με μια ανάσα έφτασα στο τέλος του και το κράτησα κλειστό στα πόδια μου συγκλονισμένος από την πλοκή, το πάθος τα νήματα που δένουν ανθρώπους σε αυτήν τη ζωή και κάποιους και με την άλλη.
Την Ζώγια την γνώριζα σαν την γυναίκα που εδώ και τριάντα χρόνια, - ίσως και παραπάνω - κάτω από τον τίτλο "βιβλίο - τσάι και συμπάθια" έδωσε χώρο στους κατοίκους της Θεσσαλονίκης να περάσουν ευχάριστα κάποιες στιγμές παρέα με φίλους ή με ένα βιβλίο. Είναι δηλαδή από τους ανθρώπους που αγάπησα δίχως να γνωρίζω κατ' όψιν.
Έτσι λοιπόν, το ηλεκτρονικό μήνυμα που έλαβα κάποια στιγμή, αν χρειάζομαι βιβλία για το Σπίτι του Βιβλίου, να την καλέσω στο τηλέφωνο και να συνεννοηθούμε, με έφερε στη "Ζώγια" της οδού Κομνηνών.
Με υποδέχτηκε σαν φίλη από τα παλιά και αφού μου έδωσε την πρώτη παρτίδα βιβλίων, με ρώτησε αν θα μπορούσε να μου δώσει και κάποια δικά της βιβλία, που έγραψε δηλαδή η ίδια.
Που να φανταστώ ο δόλιος πως πίσω από αυτήν την ευγενική μορφή με το ζεστό χαμόγελο κρυβόταν η ιστορία του τόπου μας και είχε την δύναμη να την αποτυπώσει με τόσο μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και παρ' όλα αυτά να κρατήσει σφιχτοδεμένη την μορφή του βιβλίου.
Το βιβλίο της Ζώγιας Μεταλλικιώτη "Παράδρομοι της Μνήμης" για μένα έγινε Λεωφόροι της ιστορίας μας.
Άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές μου και είναι από τις σπάνιες φορές που βιβλίο με ξεσηκώνει να βγάλω από μέσα μου όλα όσα κουβαλώ στην μνήμη, από διηγήσεις παλαιότερων για την αντίστοιχη περίοδο του εμφυλίου και των δεινών που υπέστησαν οι άνθρωποι αυτού του τόπου.
Ζώγια Μεταλλικιώτη σου είμαι ευγνώμων για πολλά, μα περισσότερο γιατί μου θύμησες πως οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι όταν αφήνουν την καρδιά τους ανοιχτή στην αγάπη παρ' όλο τον πόνο,το μίσος και το θάνατο που βίωσαν.
Είμαι τυχερός, πολύ τυχερός που χτύπησες την πόρτα μου για να μου προσφέρεις αυτόν τον πλούτο που κουβαλούν τα βιβλία και η καρδιά σου.
Να είσαι γερή και δυνατή για να προλάβουν να σε γνωρίσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι και να τους αγγίξει η ευαίσθητη και γεμάτη ανθρωπιά γραφή σου.
Όταν ξεκίνησα αυτήν την περιπέτεια με το Σπίτι του Βιβλίου, ούτε μπορούσα να φανταστώ σε πια μονοπάτια, σε τι όμορφες διαδρομές θα μ' έβγαζε.
Και το μονοπάτι της Ζώγιας, πιστέψτε με, είναι από τα ομορφότερα που έχω περπατήσει,
Αισθάνομαι τυχερός και ευλογημένος από δυνάμεις που μου ανοίγουν τόσο όμορφα ξέφωτα σε τόσο δύσκολες και σκοτεινές εποχές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου