Η κάθε απώλεια, θέλει τον χρόνο της για να λειάνει τις αιχμές τις και να επιτρέψει το μυαλό να ασχοληθεί και πάλι με τα τετριμμένα της καθημερινότητας.
Και η δική μου καθημερινότητα, έχει κάτι πολύ όμορφο και ουσιαστικό.
Έχει την επίσκεψη στο Σπίτι του Βιβλίου και την επαφή με φίλες, φίλους και παιδιά που έρχονται και αναζητούν απαντήσεις στο ερωτηματικό, τί είναι αυτό;
Έχουν περάσει κάποιες μέρες από τότε που πήρε την θέση του στην πλατεία του Αγγελοχωρίου, μπροστά από το κοινοτικό κατάστημα, το ΚΑΠΗ, το πολιτιστικό κέντρο και δίπλα στην εκκλησία του χωριού.
Οι πρώτες εντυπώσεις.
Ευτυχώς διαψεύστηκαν οι κασσάνδρες, πως δεν θα επιβιώσει κάτι τέτοιο στο χωριό, τα βιβλία θα τα καταστρέφουν τα παιδιά, κανείς δεν θα φέρνει βιβλία, μόνο θα παίρνουν και άλλα πολλά ανησυχητικά.
Τίποτε από όλα αυτά.
Και το πιο όμορφο. Τα ίδια τα παιδιά, έχουν γίνει οι προστάτες του.
Καθημερινά πριν ή και μετά το σχολείο, κάνουν στάση και ψάχνουν κάτι "παιδικό"
Δυστυχώς στην βιβλιοθήκη μου δεν βρίσκονται βιβλία που θα ταίριαζε στην ηλικία τους.
Μέχρι τώρα, έχουν φιλοξενηθεί στο Σπίτι 66 βιβλία, κυρίως λογοτεχνία, ποίηση, φιλοσοφία και δοκίμια.
Μια όμορφη ιστορία που βρίσκεται σε εξέλιξη, είναι αυτή της Καιτούλας.
Χθες το βράδυ, έβαλε στην τσαντούλα της για το νηπιαγωγείο ένα βιβλίο.
Όταν την ρώτησε η μητέρα της τι θα το κάνει, η απάντηση ήταν "θα το πάω στο σπιτάκι με τα βιβλία, να αφήσω αυτό, για να μου φέρει ένα παιδικό".
Έτσι, σήμερα το απόγευμα θα περάσει να πάρει το παιδικό της βιβλίο, προσφορά της Ζωής.
Αυτές οι μικρές - μεγάλες στιγμές, είναι η χαρά και η ανταμοιβή για τον κόπο και το ξόδι.
Να ευχηθώ, να συνεχίσει αυτή η όμορφη στιγμή της καθημερινότητάς μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου