Ψάχνω λέξεις από χθες το βράδυ, που να μπορούν να περιγράψουν όλα όσα ζήσαμε σε αυτό το μαρτυρικό χωριό. Θες η διάθεση για φιλοξενία των ανθρώπων που βρέθηκαν δίπλα μας, θες ο μικρός, προσεγμένος και φιλόξενος χώρος της θεατρικής αίθουσας του Ι. Ναού Αγίων Αναργύρων, θες η συνάντηση λίγο πριν την παράσταση με ένα από τους επιζώντες του ολοκαυτώματος των Κερδυλίων, θες το λιτό μα όμορφο σκηνικό που διαδραματίστηκε η παράσταση, φορτιστήκαμε σε τέτοιο βαθμό που η απόδοση όλων μας έφτασε σε ζηλευτά επίπεδα.
Υπήρχαν στιγμές, που όταν χαμήλωνε η μουσική, μετρούσα τις ανάσες των θεατών και μου έβγαιναν λειψές. Επέστρεφε μέσα μου όλη η ένταση και η φόρτισή τους. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα που διαβάζω αποσπάσματα από στιγμές άλλων μαρτυρικών τόπων, με πολύ δυσκολία κατόρθωσα να ολοκληρώσω την ανάγνωση. Με κατέκλυζε η συγκίνηση και ένας κόμπος στο λαιμό γέμιζε με δάκρυα τα μάτια μου.
Τόσες πρόβες , τόσες παραστάσεις και δεν συνέβει ποτέ σε αυτόν το βαθμό. Ήταν η στιγμή που αισθανόμουν να βαδίζω στη κόψη του ξυραφιού. Ευτυχώς κρατήθηκα στη σωστή πλευρά και ολοκληρώθηκε η παράσταση όπως της άξιζε.
Όπως μας άξιζε σε όλους. Συντελεστές και θεατές.
Θέλω να καταγράψω ακόμη μια μοναδική εμπειρία. Σε απόσταση ενός μέτρου από τη θέση μου, βρισκόταν ένας υπέργηρος, όμορφος άνθρωπος, που συμμετείχε με όλες του τις αισθήσεις στα δρώμενα.
Σχολίαζε φωναχτά στιγμές που τον εντυπωσίαζαν, αναστέναζε όταν τον βάραιναν τα δρώμενα, σταματούσε ακόμη και να αναπνέει στις στιγμές έντασης και χειροκρότησε με τη ψυχή του το τέλος. Αισθανόμουν πως μόνο για αυτόν παίζαμε. Ούτε στιγμή δεν αισθάνθηκα να με ενοχλεί ή να μου αποσπά την προσοχή. Πως γίνεται αυτό! Πως;
Το τέλος της παράστασης μας βρήκε όλους μας συγκινημένους επί σκηνής.
Ο Λουκάς δεν είχε - και αυτός με τη σειρά του - τη δύναμη να κρύψει τη συγκίνησή του και να ολοκληρώσει τη παρουσίαση της ομάδας. Προσέτρεξε σε βοήθεια ο πιότερο ψύχραιμος "Ούρλιχ" κατά κόσμον Γεράσιμος και την ολοκλήρωσε.
Δίπλα του, απόλυτα ευτυχισμένη - πως να κρυφτεί άλλωστε με αυτό το υπέροχο χαμόγελο ;- για το αποτέλεσμα που με τόσους κόπους έχτισε, η σκηνοθέτης της παράστασης, Βούλα Γεωργιάδου.
Όπως έγραψα και στο ευχαριστήριο σχόλιό μου στο blog ΜΑΡΤΥΡΙΚΑ ΚΕΡΔΥΛΙΑ , έχω βαθιά μέσα μου την επιθυμία, να επανέρχομαι συχνά στο φιλόξενο χωριό τους και να αναζητώ αυτές τις πολύτιμες στιγμές που έζησα, αυτήν τη ξεχωριστή βραδιά.
Είμαι απόλυτα ευτυχής, που στο ταμιευτήριο μου, που καταθέτω τις πολύτιμες μνήμες και τα συναισθήματα που συλλέγω από κάτι τέτοιες στιγμές, κατέθεσα και τη χθεσινή.
Άλλωστε είναι και η μόνη μου περιουσία που έχω και θα μπορώ να έχω και φεύγοντας από αυτή τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου