Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 9 Αυγούστου 2020

ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ & ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

 

ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ & ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

 

-          Καλημέρα σας! Γιατί δεν φοράτε μάσκα εδώ μέσα;

-          Μα είμαι ήδη 18 ώρες εδώ. Θα είχα σκάσει! Όταν βγαίνω έξω από το θάλαμο νοσηλείας, ή έρχεται κάποιος, τη φορώ. Όπως θα κάνω και τώρα.

-          Καλώς. Μόνο έτσι θα μας προστατέψετε και θα συνεχίσουμε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας. Παππού, τι κάνεις εσύ; Πως είσαι;

-          Για τα χρόνια μου και την κατάστασή μου, καλά είμαι. (και το λέει αυτό, μετά από 24 ώρες νοσηλείας με πίεση που έχει κατέβει μέχρι και  60-40, με νεφρική ανεπάρκεια, με σάκχαρο 300, να έχει δεχθεί υγρά πάνω από 5 λίτρα και να μην έχει βγάλει σταγόνα, με έντονους διαρκείς πόνους στην κοιλιακή χώρα και σύμφωνα με την γνωμάτευση του καρδιολόγου η κεντρική του αρτηρία έχει απόφραξη 80 – 90 %)

-          Τι ευγενική μορφή! Πατέρας σας είναι; Μην ανησυχείτε, θα περάσουν σε λίγο οι γιατροί και θα βρουν λύση.

Λέει η -  μάλλον -  προϊσταμένη της καρδιολογικής κλινικής και φεύγει.

Έρχονται οι γιατροί, δύο και 4 ασκούμενοι. Τον εξετάζουν και ακούω τον πατέρα μου να  φωνάζει πως πονά πολύ όταν τον πατούν στην κοιλιά.

Σε λίγο βγαίνουν και μου ανακοινώνουν πως θα μπει χειρουργείο. Πολύ πιθανόν να έχει σκάσει το έντερο που έχει νεκρωθεί λόγο ελλιπούς  αιμάτωσης από τη χαμηλή πίεση.

Έρχονται δυο χειρουργοί και η αναισθησιολόγος, όλοι τους νεότατοι. Με ενημερώνουν πως είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αντέξει το χειρουργείο. Όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.

Απαντώ πως η επιθυμία, τόσο του πατέρα μου, όσο και δική μου, είναι να πεθάνει με αξιοπρέπεια και όσο το δυνατόν λιγότερο πόνο.

Στην ενημέρωση της αναισθησιολόγου για τους κινδύνους της νάρκωσης  – ως όφειλε να την κάνει – της απαντώ πως εύχομαι να φύγει σε αυτή τη φάση.

Τις τελευταίες ώρες που είμαι μαζί του, έχει πέσει σε επιθανάτιο ρόγχο 3 φορές. Δεν έχω ψευδαισθήσεις να αλλάξει η κατάσταση.

Βρίσκεται σε πλήρη διαύγεια, επικοινωνούμε τις στιγμές που για λίγο το ξεχνά ο πόνος και υπάρχουν στιγμές που αστειευόμαστε με την κατάσταση των χεριών του που έχουν μελανιάσει από τα πολλά τρυπήματα. Θυμόμαστε στιγμές από τα παλιά. Ανάμεσα στα λέλε που συνεχώς ψιθυρίζει, λέλε Μάικω που φωνάζει σε κορύφωση του πόνου, του δίνω τρεις γουλιές νερού για να βρέξει το στόμα του που στεγνώνει διαρκώς, σκουπίζω το μέτωπο που γίνεται μούσκεμα από τον ιδρώτα, και αλλάζουμε στάση κάθε που θέλει να ξεπιαστεί. Με δική του προσπάθεια κυρίως ανασηκώθηκε και προσπάθησε να δώσει λίγα ούρα. Τίποτα, ελάχιστες σταγόνες.

-Φτάνει τόσο. Τίποτα δε δουλεύει. Γιατί δεν φεύγω;

Του πιάνω το χέρι και μένουμε σφιχτά δεμένοι μέχρι το επόμενο κύμα πόνου.

Αγαπηθήκαμε πολύ αυτές τις ώρες και ήταν δώρο ζωής για μένα. Ήρεμος περίμενα τη στιγμή της λύτρωσης που δεν ερχόταν.

Όταν πήγαμε στη χειρουργική κλινική, στα λίγα λεπτά μέχρι να τον ετοιμάσουν και να φύγει για το χειρουργείο, τον αποχαιρέτισα και κρατώ τη μορφή του μέσα μου εκείνης της στιγμής. Με το υγρό και  γαληνεμένο βλέμμα. Εκείνο που ξέρει πως ήρθε το τέλος και είναι καλό.

Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα τον αντικρίσω μετά από μιάμιση ώρα, από τη στιγμή που υπέγραψα πως συναινώ σε αυτή την ιατρική πράξη.

Μπήκα στο θάλαμο νοσηλείας – όχι στην εντατική – όπου υπάρχει το σώμα του πατέρα μου, με αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σε τέτοιο βαθμό  που δεν αναγνωρίζεται.

Δεμένο το σαγόνι του με σχοινί από το λαιμό του. Η μύτη του τραβηγμένη προς τα πάνω. Μια βάναυση πράξη με βίαιο τρόπο που κατέστρεψε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας του ανθρώπου.

Άντεξε μου λένε το χειρουργείο. Θα δούμε πως θα πάει μέχρι το βράδυ και αν αντέξει θα το κλείσουμε. Η κοιλιά του είναι ανοιχτή για να ελέγχουμε την πορεία του εντέρου. Αν ανταποκριθεί, τότε θα έχει γλυτώσει το κίνδυνο.

Ζαλισμένος από την εικόνα και σε απόλυτο σοκ, δεν μπόρεσα να διαχειριστώ με καμιά λογική επεξεργασία των νέων δεδομένων και έφυγα τρέχοντας από το δωμάτιο.

Τον πατέρα μου τον αποχαιρέτησα την ώρα που τον πήραν για το χειρουργείο.

Αυτό το κακοποιημένο σώμα δεν είναι δικό του.

Είναι αποτέλεσμα ιατρικών πρακτικών και όσων ορίζει το ιατρικό πρωτόκολλο, αδιαφορώντας για το σύνολο της εικόνας και αντιμετωπίζοντας μόνο το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Σκοπός της ιατρικής είναι η βελτίωση της υγείας του ανθρώπου, η αντιμετώπιση των ασθενειών και η κατά το δυνατόν απάλειψη του πόνου.

Στην περίπτωση του πατέρα μου, ζητούσαμε μόνο το τελευταίο. Να πονά λιγότερο και να έχει έναν αξιοπρεπή θάνατο.

Με τον  τρόπο τους, δεν πόνεσε καθόλου και σκόρπισαν τον πόνο σε όλους όσους τον αγαπούσαν.

Ποδοπάτησαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια την έκαναν θυσία στο βωμό του ιατρικού τους πρωτοκόλλου.

Μεσάνυχτα της Παρασκευής με ενημέρωσαν τηλεφωνικώς πως νέκρωσε το έντερο και σταμάτησαν την υποστήριξη. Οπότε κατέληξε.

Το Σάββατο το πρωί που πήγα για τα γραφειοκρατικά της κηδείας, βρήκα τον γιατρό που επιμελήθηκε.

Τον ευχαρίστησα για την προσπάθεια να αποκαταστήσει την υγεία του πατέρα μου, του επισήμανα όμως και όλα όσα παρέθεσα παραπάνω.

Η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και θα πρέπει ο γιατρός να εξετάζει τη συνολική εικόνα και όχι μόνο το επιμέρους πρόβλημα.

Βασάνισαν έναν άνθρωπο και την οικογένειά του, δίχως λόγο και αιτία.

Ελπίζω στο μέλλον, να μην επαναλάβουν αυτές τις πρακτικές σε άλλους ανθρώπους.

Δεν θα σταθώ στην εκτίμηση φίλων και συγγενών πως όλα έγιναν για να εκπαιδευτούν οι γιατροί σε παρόμοια περιστατικά. Μακάρι να εκπαιδεύτηκαν και να σώσουν άλλους ανθρώπους, νέους  που τους έχουν ανάγκη οι οικογένειές τους και ηλικιωμένους να τους δώσουν ποιότητα στην ζωή που του μένει να ζήσουν. Όμως γιατί αυτή η βία, η βαρβαρότητα στο πιο ιερό μέλος του ανθρώπινου σώματος, στο πρόσωπο;

Γιατί θα έπρεπε να υποστεί αυτή τη βεβήλωση ο άνθρωπος που έζησε ως υπόδειγμα αξιοπρεπούς ανθρώπου;

Γεια σου Πατέρα μου.

Λάζαρε Μίχο του Αναστασίου και της Ελένης θα σε θυμάμαι με όλη μου την αγάπη.

Όσο ζω θα ζεις μαζί μου


4 σχόλια:

Άιναφετς είπε...

Πολλά θα μπορούσα να γράψω Ευάγγελε για την βαναυσότητα που επικρατεί στις μέρες μας, όχι ευτυχώς παντού...
Ξέρω πως θα τον θυμάσαι όπως έζησε και όχι όπως τον κατάντησαν αυτοί που θα ήθελαν να αποκαλούνται γιατροί...
Καλό του ταξίδι... και την αγάπη μου.
Στεφανία

Sidepap21 είπε...

Να θυμάσαι μόνο τις καλές στιγμές.. Πάντα θα ζει μέσα απ αυτές 😢

Μαρια Σιταριδου Τρουλακη είπε...

Σε νοιώθω φίλε μου. Άργησα να το μάθω. Δεν γράφω άλλο...

issallos είπε...

Ο καιρος περναει οι αναμνησεις αυτων που αγαπησαμε και θυμομαστε δεν περνούν... ...μενουν για παντα μαζι μας !!!!