Έγραψα στις 5 Οκτωβρίου 2015
"Κάθε που βλέπω κουκουνάρια* κυπαρισσιού στο χώμα, θλίβομαι.
Σφίγγεται το στομάχι μου.
Μαραζώνει η καρδιά μου.
Μου θυμίζει εκείνες τις μέρες της παιδικής μου ηλικίας, στην κατασκήνωση του ΠΙΚΠΑ Αγίας Τριάδας, που λόγω έλλειψης χαρτζιλικιού, όταν οι υπόλοιποι έπαιζαν με τις μπίλιες τους, εγώ μάζευα τα κουκουνάρια και αναζητούσα κάποιο άλλο παιδί της ίδιας ανάγκης, να παίξω και δεν έβρισκα.
Κι έμενα με τα κουκουνάρια στα χέρια, να βλέπω τα άλλα παιδιά να παίζουν τις γκαζιές τους και να μαραίνομαι σαν τα κουκουνάρια που κρατούσα. "
* στο παρτέρι του ΙΚΕΑ, περιμένοντας το 76, έπεσε το μάτι μου σε κάτι πεσμένα κουκουνάρια και μαράθηκα.
Μου ήρθε πολύ βαρύ να μοιραστώ τόσο δυσάρεστα συναισθήματα.
Πέρασα το υπόλοιπο της μέρας μέσα στη μαυρίλα και αντιλαμβανόμουν καθαρά πως μετέδιδα και σε όσους ήταν κοντά μου τη μιζέρια μου.
Πως είναι δυνατόν κάτι τόσο μικρό και τόσο μακρινό που έρχεται από το παρελθόν να επηρεάζει τη ζωή μας σήμερα και ίσως και το μέλλον μας;
Είμαι σίγουρος, πως χιλιάδες τέτοιες μικρές στιγμές της ζωής μας, μας καθορίζουν και αν δεν έχουμε ανοιχτά τα μάτια και καθαρό μυαλό ίσως να γίνονται οι αιτία και για άλλες μαύρες στιγμές που θα μας μαραίνουν εμάς και τους γύρω μας.
Γιατί ο μαρασμός είναι κάτι σαν τη σαπίλα που μεταδίδεται υποδόρια σε οτιδήποτε είναι κοντά και το σαπίζει δίχως να το αντιληφθείς έγκαιρα.
Και όταν το αντιληφθείς, θα είναι αργά.
Και από μπίλια γυαλιστερή η ζωή μας γίνεται σάπιο κουκουνάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου