Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015, βρεθήκαμε στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας καλεσμένοι από την δήμαρχο Παραμυθιάς, να παρουσιάσουμε το έργο μας 'Το Κάψιμο του Χορτιάτη Στον Ουρανό Πηδούν Φωτιές".
Στις 29 Σεπτεμβρίου, έχουνε τη δική τους μνήμη από το πέρασμα των φασιστών κατακτητών από τον τόπο τους και το μαρτυρικό θάνατο 49 προκρίτων του χωριού, που αφού βασανίστηκαν για μέρες, εκτελέστηκαν και θάφτηκαν σε ομαδικό τάφο από τους συμμάχους των ναζιστών, τους Τσάμηδες της περιοχής.
Πρώτη μας παράσταση σε κλειστό χώρο μακριά από την έδρα μας και όλα ήταν παράξενα και άγνωστα. Οπλισμένοι με την πίστη μας για τη δουλειά μας και με πολλές ιδέες για το στήσιμο της παράστασης, φτάσαμε στην Παραμυθιά με τέσσερα διαφορετικά οχήματα με δόσεις.
Η πρώτη φουρνιά αποτελούμενη από το βαρύ "πυροβολικό", Βούλα, Εύη, Σταύρος, Σοφία και Αλίκη, κατέφθασε κατά τις μία. Κατόπτευσε το χώρο και αφού πήρε τις πληροφορίες που χρειάζονταν και υπέβαλλε τα αιτήματα με τις ανάγκες μας για κάποια υλικά που ήταν αδύνατο να κουβαλήσουμε - όπως τα παγκάκια π.χ. - ξεκίνησε τη δουλειά.
Μαζί με την Κλαίρη, τον Απόστολο και την Μαρία - που γιορτάσαμε μαζί την επέτειο των γενεθλίων της - τους βρήκαμε να παλεύουν με τα πρώτα μπάνερ και τα φώτα. Στήσαμε το μνημείο στο κέντρο και μέχρι να τελειώσουμε με τα μπάνερ, έφτασε και Λουκάς με τη Κατερίνα κουβαλώντας το αμπέλι με το συρματόπλεγμα. Σε λίγες ώρες στήθηκε ένα απίστευτης ομορφιάς σκηνικό που μας άφησε έκπληκτους το αποτέλεσμα.
Και μόνο για αυτό, άξιζε τον κόπο που ήρθαμε εδώ.
Λίγο αργότερα, κατέφθασαν και οι τελευταίοι της παρέας. Ο Γεράσιμος με τη Χαρούλα συνοδευόμενοι από τον Χασάν και τη Σοφία.
Πέντε και δέκα τελειώσαμε από το πρόχειρο μεσημεριανό μας και ξεκινήσαμε την πρόβα.
Ήχος, φώτα, θέσεις, βρήκαν το επίπεδο που ικανοποίησε τη σκηνοθέτη μας Βούλα Γεωργιάδου και έξη και μισή καθίσαμε να πάρουμε μια ανάσα, πίνοντας ένα καφέ στη διπλανή καφετέρια και σε μια ώρα πήραμε τις θέσεις μας. Έτοιμοι για μια ακόμη μάχη με τη μαγεία της τέχνης του θεάτρου.
Με το γνωστό "ακαδημαϊκό" τέταρτο καθυστέρησης, ξεκινήσαμε μπροστά σε λίγους θεατές - μπροστά στους 180 με 200 του Χορτιάτη - οι 70 περίπου θεατές σε ένα θέατρο 170 θέσεων ήταν λίγοι.
Αισθάνθηκα πλήρης από το αποτέλεσμα που εισέπραττα όσο προχωρούσε η παράσταση. Δεν χάλασε αυτή η αίσθηση, ούτε από το λάθος μου να ξεχάσω τα μισά μου λόγια στην τελευταία μου ατάκα της πράξης, κάτω από την πίεση του χειρισμού της μουσικής και του βίντεο, ούτε από κάποιους ήχους κινητών που ξέχασαν θεατές να χαμηλώσουν. Η ομάδα μας σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, απέδωσε με το καλύτερο τρόπο σε αυτό το νέο περιβάλλον και όλοι μας βγήκαμε ικανοποιημένοι στο τέλος της παράστασης να εισπράξουμε το χειροκρότημα από τους ανθρώπους που μας τίμησαν με την παρουσία τους.
Θα σταθώ μόνο στο γεγονός, της απουσίας των ανθρώπων που μας προσκάλεσαν. Μετά την παράσταση, προφασιζόμενοι κάποιους γάμους, μας εγκατέλειψαν κυριολεκτικά. Αδιαφόρησαν για το αν έχουμε ανάγκη να βάλουμε κάτι στο άδειο στομάχι μας. Θα μεταφέρω εδώ, ένα πολύ εύστοχο σχόλιο του Σταύρου για αυτή την αντιμετώπιση:
"Μετά από την εμπειρία της Παραμυθιάς
(συνολικά, ναι, είναι θετικό το πρόσημο),πιστεύω πως οι περαιτέρω εκτός έδρας..."αποστολές" μας,
χρειάζεται να είναι πιο διασφαλισμένες,
τόσο όσον αφορά την κάλυψη όλων (100%) των εξόδων,
όσο και τη σημασία που οι οικοδεσπότες δίνουν πραγματικά, στην προσπάθειά μας.
Το δεύτερο, πιθανότατα, ΔΕΝ είναι αποκομμένο από το πρώτο!
Εάν π.χ. ο δήμος είχε προνοήσει για την κάλυψη των εξόδων,
καθώς και τη στοιχειώδη φιλοξενία, τότε, ίσως,
να είχε ενδιαφερθεί για την προβολή/προώθηση της παράστασης.
Πολλές φορές, αυτό που μας χαρίζεται δεν το εκτιμούμε
και αυτό που μας "κοστίζει" το προσέχουμε περισσότερο..."
Σήμερα Κυριακή, ξημέρωσε μια ηλιόλουστη μέρα. Ο Λουκάς πήρε τη Κατερίνα και πήγε στα Γιάννενα να τρέξει στον αγώνα των τριάντα χιλιομέτρων. (Που το βρίσκει το κουράγιο και τη δύναμη αυτό το παιδί να κάνει τόσα πολλά, ένας θεός ξέρει!). Οι υπόλοιποι, αποδεχόμενοι την πρόταση της Χαρούλας, βρεθήκαμε στο Ελληνικό Ιωαννίνων, αναζητώντας λόγια να εκφράσουμε όσα αισθανθήκαμε αντικρίζοντας τα καταπληκτικά έργα τέχνης και ζωής που βρήκαμε στο μουσείο σύγχρονης τέχνης "Θόδωρος Παπαγιάννης".
Μας υποδέχτηκε η Νίκη, ένας ευγενέστατος και γλυκός άνθρωπος - και πως θα μπορούσε να μην είναι σε ένα τέτοιο περιβάλλον; -
Μας ξενάγησε στους χώρους του μουσείου και μας περιέγραψε με αμεσότητα το πνεύμα του δημιουργού των εκθεμάτων και τις αγωνίες του.
Θέλω να σταθώ μόνο σε ένα γεγονός που με συγκλόνισε. Είναι η αιτία και η αφορμή να κάνω αυτή την καταγραφή, να μη χαθεί στους δαιδαλώδεις δρόμους της λήθης του μυαλού μου.
Η ένταση που εισέπραττα αντικρίζοντας όλα αυτά τα έργα του Παπαγιάννη, μου δημιούργησαν την αίσθηση πως ο άνθρωπος αυτός, από το 1942 που γεννήθηκε μέχρι και σήμερα, δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να εργάζεται για να μας βάλει στο κόσμο των ονείρων του.
Αντικρίζοντας τις επιβλητικές μορφές των " φαντασμάτων του" έργα που σαν πρώτη ύλη, έχουν τα καμένα δοκάρια του Πολυτεχνείου
και διαβάζοντας το κείμενο που βρίσκεται στο χώρο, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου.
Όλη η ομάδα ακολούθησε τη ξεναγό μας, εγώ κατέφυγα στην τελευταία αίθουσα για να μπορέσω να συνέλθω και βρέθηκα μπροστά σε ένα ονειρικό τοπίο.
Μια αίθουσα σχολική, με τα κατάλευκα θρανία και την αυστηρή, μα γεμάτη αγάπη μορφή του δασκάλου δίπλα στο πίνακα. Ένα από τα παιδιά ήμουν εγώ. Από τα βάθη των αιώνων επέστρεψε η μνήμη και αναδύθηκε με λυγμούς ένα λυτρωτικό κλάμα. Ισχυρό σοκ, αυτή η ένταση συναισθημάτων που με κατέκλυσαν από την επίσκεψή μου σ' ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης, στα Κατσανοχώρια των Τζουμέρκων.
Φως εξ ουρανού και δονήσεις από τα έγκατα της γης με συνταράζουν.
Θόδωρε Παπαγιάννη.
Θείο δώρο το έργο σου.
Καιρός να αρχίσουμε να μιλάμε για τους άξιους.
Καιρός να τους βάλουμε στη ζωή μας και να πάρουν τη θέση που τους πρέπει.
Χρόνια πριν, είχα δει ένα ντοκυμαντέρ στη ΕΡΤ για τη ζωή και το έργο του και κρύφτηκε στα μικρά και μίζερα της καθημερινότητας που μας κατακλύζουν.
Χρειάστηκε να ζήσω αυτό για να του δώσω σημασία.
Κάλιο αργά παρά ποτέ!
Πολύτιμη εμπειρία και είμαι ευγνώμων στην θεατρική μας ομάδα για αυτή.
Παράπλευρες συγκινήσεις λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου