ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΠΗΔΟΥΝ ΦΩΤΙΕΣ !!! ΑΚΌΜΑ ΚΑΙΝΕ !!!

Ένα κεφάλαιο έκλεισε χθες το βράδυ με την τελευταία μας παράσταση στο Χορτιάτη

κι ένα νέο ξεκινά με τις προσκλήσεις που αρχίζουν να καταφθάνουν από παντού.

Για την ομάδα μας, ήταν ένα στοίχημα που κερδήθηκε.

Ήταν μια προσπάθεια που ξεπέρασε τα όρια του ερασιτεχνισμού και άγγιξε ευαίσθητες χορδές.

Πρώτα τις δικές μας και ο  παλμός μας να φτάνει και στους θεατές.

(Έμεινα έκπληκτος όταν διαπίστωσα την αφοσίωση των μικρών παιδιών σε ένα τόσο δύσκολο και βαρύ από την φύση του έργο).

Στο χέρι μας είναι, να βρούμε τη χρυσή τομή και να ανταποκριθούμε σε αυτή την πρόκληση.

Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις των γιατρών μας στο νοσοκομείο και όλων των υπολοίπων, όπου και αν δεσμευόμαστε επαγγελματικά, είναι ένα θέμα.

Ένα δεύτερο είναι το κόστος των μετακινήσεων.

Βρισκόμαστε σε δύσκολους καιρούς και η επιβάρυνση αυτή, είναι έξω από τις δυνάμεις όλων μας.

Θα αναζητήσουμε κάποια χορηγία και ελπίζω να υπάρξει ανταπόκριση.

Το βέβαιο είναι, πως ανοίξαμε την κερκόπορτα της λήθης και ξεκινάμε το γκρέμισμα από μέσα.

Ο φάκελλος της ιστορίας είναι κενός για τους νέους ανθρώπους και το θέατρο, είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος να γεμίσει με τον σωστό τρόπο.

Να θέσει ερωτηματικά, και να αναζητηθούν οι απαντήσεις για όσα τραγικά βίωσαν οι προηγούμενες γενιές κάτω από το βάρος του φασισμού, των ναζιστών και των ντόπιων συνεργατών τους.

Συμμετέχοντας σε αυτή τη θεατρική ομάδα, που προσπαθεί να αποδώσει τα λόγια αυτού του εξαίσιου κειμένου της Χαρούλας Αποστολίδου,

αισθάνομαι πως βρίσκομαι στο εργαστήριο διαχείρισης μνήμης.
Τα λόγια που βάζει στο στόμα της Μαρίας
" η λήθη μερικές φορές είναι πολύ επικίνδυνη το ίδιο όμως επικίνδυνη είναι και η ακοίμητη μνήμη, χρειάζονται σύνεση και οι δυο"
είναι η εξήγηση, γιατί ακόμη στον ουρανό πηδούν φωτιές, γιατί ακούγονται ακόμη οι Λάμιες του αίματος.
Ο άνθρωπος ξεχνά. τι έχει συμβεί στο παρελθόν και επιτρέπει να δημιουργηθούν οι συνθήκες  επανάληψης.
Ή
Ο άνθρωπος θυμάται τόσο έντονα  που γίνεται εμμονή.
Και οι σκέψεις παραμορφώνουν την αρχική εικόνα, αρχίζει και παίρνει τρομακτικές διαστάσεις με αποτέλεσμα οι ενέργειες να είναι αντίστοιχες της παραμόρφωσης, έξω από κάθε λογική και δημιουργούν συνθήκες βεντέτας. Ένας ατέρμονας κοχλίας αναπαραγωγής βίας, σκληρότητας και βαρβαρότητας.

Σε αυτό το εργαστήρι λοιπόν, σμιλεύω την τέχνη της μνήμης να μη με εγκαταλείψει ποτέ η σύνεση στην διαχείρησή της.

Πιστεύω πως κάτι από αυτή τη γνώση μεταφέρουμε στους θεατές μας.
Και αυτό είναι ανεκτίμητο.