Μια γέννα, ένας τοκετός...

Μια γέννα, ένας τοκετός συντελέστηκε εχθές το βράδυ, από τους συντελεστές της παράστασης «Το Κάψιμο του Χορτιάτη στον Ουρανό Πηδούν Φωτιές».

Οι ωδίνες ξεκίνησαν κάπου το μεσημέρι, συνέχισαν σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας και κορυφώθηκαν με την καθυστέρηση των επισήμων γύρω στις εννιά και δέκα.

Με το άνοιγμα των φώτων, ξεπρόβαλαν οι πρώτες λέξεις, οι πρώτες φράσεις και ακούστηκε να πέφτουν τα πρώτα βουβά δάκρυα από κάποιους εκ των επιζώντων, να προσφέρουν την λύτρωση και στο τέλος την χαρά της ικανοποίησης, πως και μόνο γι’ αυτό, άξιζε που αφιερώσαμε αυτό το καλοκαίρι στην προετοιμασία της.

Νοιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη προς όλους για όσα έζησα εχθές.

Και υπόσχομαι, πως αν και βρεθήκαμε σε απάνεμο λιμάνι, θα συνεχίσω να παλεύω σα να είμαστε σε ανοιχτό πέλαγος για να φτάσει το έργο μας από την βρεφική του ηλικία στην ενηλικίωση.

Υ.Σ. δεν μπορώ να μη σταθώ σε κάτι που με συγκλόνισε. 

Ο Γεράσιμος, λίγες ώρες πριν την παράσταση, προσέτρεξε για βοήθεια και συμπαράσταση στο δράμα συναδέλφου γιατρού, που βρήκε τον σαρανταεξάχρονο άνδρα της νεκρό στο σπίτι. 

Και μετά από τρίωρη πάλη με τα συναισθήματα που προκαλούν παρόμοιες καταστάσεις στη ψυχοσύνθεσή μας, βρήκε τη δύναμη και το κουράγιο να ανταπεξέλθει στο ρόλο του Σουμπερίτη. Υποκλίνομαι. 

Τίποτε άλλο.