"Το Κάψιμο Του Χορτιάτη Στον Ουρανό Πηδούν Φωτιές"

Σαν από μηχανής θεός, βρέθηκε στη ζωή μου ο ρόλος του "σκηνοθέτη", στη θεατρική παράσταση της Χαρούλας Αποστολίδου σε σκηνοθεσία Βούλας Γεωργιάδου.

Πριν λίγα χρόνια, βρέθηκα με τον ρόλο του αφηγητή, στο "Κοίτα να αντέξεις τις Σιωπές" και σήμερα, τώρα, στα βαθιά, σ' ένα έργο δύσκολο, απαιτητικό, γεμάτο συγκινήσεις ,μνήμες και ερωτηματικά.

Κάθε πρόβα κι ένα βήμα στην ιστορία. Κάθε σκηνή, κάθε ήχος, ένα ξύπνημα των αισθήσεων που δεν έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα, αλλά με το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας.

Τί είναι αυτό που κρατά τις Λάμιες του αίματος ολοζώντανες και τα ουρλιαχτά τους να συνεχίζουν να ακούγονται όλο και πιό κοντά μας;

Τίποτα δεν μας δίδαξε η αγριότητα του παρελθόντος;

Προσκαλώντας φίλες, φίλους και γνωστούς να έρθουν στη παράσταση, να τολμήσουν αυτό το ταξίδι στο Χορτιάτη, τους διαβεβαιώνω πως θα νοιώσουν όσα νοιώθω κι εγώ κάθε φορά που βρίσκομαι στον τόπο του μαρτυρίου, στην οικία Νταμπούδη,  για πρόβες το τελευταίο δίμηνο. 

Το ταξίδι στο παρελθόν, μου δίνει τη δυνατότητα να ψαχουλέψω στις "μνήμες" "θυτών" και "θυμάτων". 

Να αποκτήσω δικές μου μνήμες, για κάτι τόσο συγκλονιστικό, τόσο πέρα και έξω από κάθε ανθρώπινη συνθήκη, κάθε ανθρώπινο δεδομένο.

Έτσι θα είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε το αύριο, τα μελλούμενα, που δείχνουν να έρχονται με απειλητικές διαθέσεις αν δεν κάνουμε κάτι να αλλάξουμε τον τρόπο που διαχειριζόμαστε το σήμερα.

Να πάψουν οι Λάμιες του αίματος να φωνάζουν.

Να πάψει ο φασισμός να σηκώνει κεφάλι.