ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ' - ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Πόσο απέχει ο θάνατος από την ζωή;

Ζωή, δίχως το θάνατο υπάρχει;

Θάνατος χωρίς ζωή, σίγουρα δεν υπάρχει.

Γι’ αυτό οι άνθρωποι που αγαπούν να αναρωτιούνται  στη ζωή, αισθάνονται συμφιλιωμένοι με το θάνατο. Ο θάνατος είναι μια φυσιολογική εξέλιξη στη πορεία της ζωής. Αρκεί να ακολουθεί τη σειρά που ορίζει ο χρόνος και δε διακόπτεται απότομα και ξαφνικά.

Δυστυχώς όμως, όπως είναι η ζωή γεμάτη απρόοπτα, έτσι απρόοπτα εμφανίζεται ο θάνατος και αφαιρεί τη ζωή δίχως να λογαριάζει τα όνειρα και τις υποχρεώσεις του ανθρώπου, δίχως να δίνει σημασία για  τον πόνο που προξενεί σε αυτούς που μένουν.

Έτσι τα πανηγύρια για τη γέννηση της εγγονής του Τάσου, κόπηκαν εν τη γενέσει τους από την απώλεια του Νίκου.

Την ίδια μέρα, το ίδιο πρωινό, από την κορυφή της ζωής, τη γέννηση ενός παιδιού, στα έγκατα της θλίψης, με την τραγική απώλεια ενός συντρόφου και φίλου.

Οδηγώντας ο Τάσος το αγροτικό τζιπ στο δρόμο της επιστροφής, άρον – άρον πριν προλάβει να χαρεί το νέο βλαστάρι που φύτρωσε στη οικογένειά του, προσπαθεί να συγκεντρώσει το μυαλό του και να τιθασεύσει τα αντικρουόμενα συναισθήματα που σαν έμβολα παλινδρομούν μέσα του.

Είναι ξάγρυπνος, καθώς από τη προηγούμενη μέρα βρίσκονταν σε αναμονή της γέννησης της πρώτης του εγγονής. Τα όνειρα που έκανε όλες αυτές τις ώρες - πιότερο για να τιθασεύσει  την αγωνία του – για όσα θα ζούσε με τους αγαπημένους του ανθρώπους στο δικό του παράδεισο, που με τόσο μεράκι και λαχτάρα ετοίμαζε με τους φίλους του. Χαλάλιζε την κούραση και τον κόπο όλον αυτόν τον καιρό που παλεύουν κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, με τα πενιχρά τους μέσα ,να αναστήσουν ένα τόπο ξεχασμένο από τους ανθρώπους, μα ευτυχώς όχι από τους θεούς,  μπροστά σε αυτά που φανταζόταν πως ζει. Το πουλάρι που κράτησε από τη φοράδα του αδελφού του, ήδη είχε μεγαλώσει στη φαντασία του και έκανε την πρώτη της βόλτα – πριν καν γεννηθεί - στα πανέμορφα μέρη. Τι θέλει ο άνθρωπος για να νοιώθει ευτυχής;

Στο νοσοκομείο της Φλώρινας τον περίμενε όλη η παρέα συντετριμμένη από τη μεγάλη απώλεια. Μια αγκαλιά έγιναν τα σώματά τους. Ένα κουβάρι να κλείσει μέσα του τον πόνο, να πάψει να υφαίνεται στις ψυχές τους και να τους τυλίγει, να μη μπορούν να ανασάνουν.

Γοερό το κλάμα στη θέα του άψυχου κορμιού του Νίκου. Δεν είχε ούτε μια πληγή. Ούτε ένα ίχνος αίματος πάνω του. Πώς να το εξηγήσει κανείς σε όποιον δεν βρισκόταν μπροστά στο τόπο του ατυχήματος; Πώς να εξηγήσει κανείς το αποτέλεσμα από την κοπή ενός δέντρου; Η εμπειρία δεν ήταν αρκετή για να αποτρέψει το μοιραίο. Έτσι το δένδρο, αντί να πέσει στο πλάι, συνέχισε να στέκεται όρθιο και αφού κόπηκε. Το κλαδί που βρισκόταν πάνω από το κεφάλι του Νίκου, τον συνέθλιψε στιγμιαία, τόσο ώστε να σπάσει ο αυχένας και να κόψει την ζωή του. Τόσο ώστε να πάρει το χαμόγελο και τη χαρά από το πρόσωπο μια ομάδας ανθρώπων που αποφάσισε να ζήσει στη φύση. Τόσο ώστε να χρειαστεί να πιάσουν το νήμα της ζωής τους και πάλι από την αρχή.

Κοντινούς συγγενείς δεν είχε ο άτυχος της παρέας για να τους ενημερώσουν και με τον πατέρα του στη Γερμανία δεν είχαν επικοινωνία. Έτσι, το μόνο που έμενε ήταν να τον κρατήσουν κοντά τους, στον τόπο που επέλεξαν να αναστήσουν και να τον κάνουν σπίτι τους. Η αιώνια κατοικία του Νίκου θα ήταν στη Περικοπή, κοντά στο δένδρο που του έκοψε τη ζωή. Τα μνήματα της Περικοπής, μετά από μισό αιώνα εγκατάλειψης, θα «αποκτούσαν» ζωή και θα υποδεχόντουσαν τον πρώτο τους κάτοικο.

Μαζεύτηκε όλη η ομάδα και λιγοστοί φίλοι από τη Θεσσαλονίκη και από τα κοντινά χωριά που έμαθαν για το θάνατό του.

Τι παράξενο πράμα! Το πρώτο αντάμωμα τόσων ανθρώπων σε αυτό τον τόπο, να γίνει για τόσο θλιβερό λόγο.

Παρ’ όλα αυτά, ήταν ένα αντάμωμα και ήταν η πρώτη φορά που τόσοι άνθρωποι έβλεπαν τις αλλαγές που είχαν συντελεστεί σε αυτό το μέρος, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Και ήταν ένας λόγος παραπάνω να δακρύσουν, αναλογιζόμενοι πως ένας από τους ανθρώπους που μόχθησαν για αυτό, δε θα είχε ποτέ τη χαρά να το ζήσει.