ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ - 78Ν - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που μπορούν να περιγράψουν τα βαθύτερα συναισθήματα που ριζώνουν, αναπτύσσονται, μεγαλώνουν, μεταλλάσσονται μέσα μας και δεν βρίσκουμε λόγια να τα ορίσουμε.

Τους λέω ποιητές, γιατί έχουν το χάρισμα και τους αναγνωρίζω δίχως να καταβάλω προσπάθεια.
Τους λέω ποιητές, γιατί δίνουν απαντήσεις ακόμη και σε ερωτήματα που δεν έχουν καν τεθεί.
Τους λέω ποιητές, γιατί έχουν τον τρόπο με τις πληγές που ξύνουν μέσα τους, να κλείνουν τις δικές μου.
Τους λέω ποιητές, αφού μπορούν και περιγράφουν με τον ομορφότερο τρόπο, τις δυσκολότερες καταστάσεις. Να χρησιμοποιήσουν τα σκληρότερα λόγια  και να με ξυπνήσουν από το λήθαργο που πολλές φορές αφήνομαι και "ζω". Να δώσουν με ένα στίχο, νόημα σε μια ανούσια μέρα.

Ένας από αυτούς βρέθηκε στο δρόμο μου εδώ και λίγο και καιρό, και έχω τη χαρά να συνδιαλέγομαι μαζί του συχνά - πυκνά.

Είναι ένα παλληκάρι με όνειρα, ανησυχίες , με ιδιαίτερη ματιά για την ζωή και ζεστά μάτια.

Είναι ο Άγγελος Ευθυμιάδης

Παραθέτω μερικά από τα ποιήματα  για να δώσω ένα στίγμα.

Κλεισμένοι μέσα στον εαυτό μας ζούμε τις ζωές μας.

Χρωματιστές στιγμές με λεκέδες χαράς και θλίψης

Στους 30βαθμους ανεπάρκειας κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας, 

να καλαριστούμε από τα περιττά να φορέσουμε τα ωραιότερα κουρέλια μας, 

να πιαστούμε χέρι χέρι, καρδιά με καρδιά,

δε γίνεται αλλιώς, δε μπορεί να γίνεται αλλιώς. 

Και να, 

απλωθήκαμε σε ένα σχοινί άχρονο, 

στάζουν κρυστάλλινα τα νερά, 

στεγνώσαμε και σαν πλυμένο ρούχο ψάχνουμε σώμα να μας γεμίσει.

Εφόδια μου κάποιες αδυναμίες μου.

Όλες τόσο δικές μου.

Κάποιες στέκονται ακέραιες και αδήλωτες από χρόνια.

Άλλες πάλι με πατερίτσες έφτιαξαν το καλό τους χαρακτήρα γρήγορα και μεθοδικά.

Αυτές που με τυραννάνε είναι αυτές που αναγνωρίζω.

Τις βλέπω, με θαυμάζουν. Τις χειρίζομαι, γελάνε.

Ψάχνω για γρήγορες λύσεις, για αυτό και συχνά εξαπατούμαι πως βρήκα μια αλήθεια σε  κάποια 

αδυναμία και αυτό είναι ένα βήμα το πόσο τέλειος δε θέλω να γίνω.

Χρωστάω στον ουρανό πιο καθαρά βλέμματα.
Εμένα μου οφείλω λιγότερα ψέματα και γενικά λιγότερα.
Κάποιες σιωπές μου ήταν εθελοντικές,
έδειξαν διάθεση να θορυβήσουν για να προκαλέσουν.
Κάποιοι φόβοι μου μεγαλώνουν κάθε μέρα 
και κάθε μέρα τους πνίγω με το καλύτερο τρόπο.
Έχω βάλει σιγαστήρα στο θυμό μου,
ανακυκλώνεται ο θυμός μέσα μου και λέξη δε φωνάζω,
ούτε το χέρι βρίσκει δύναμη να απλωθεί και να χτυπήσει το τραπέζι.
Δε φέρομαι καλά στο σώμα μου
και τους ήλιους που έχω μέσα μου τσαλακωμένους και σκουριασμένους από γουλιές, 

πρέπει να λάμψουν,
να σηκωθούν ψηλά και εγώ να φαίνομαι επιτελούς φωτεινός.
Αυτοί οι ήλιοι ασφυκτιούν, ίδρωσαν, κρύωσαν
και σκοτάδια πολλά γέμισαν.

Πολλά “δεν” ξεκίνησαν μια φράση και πολλά άλλα μια ιδέα.
Οι σιωπές που ήχησαν ήταν λίγες.

Τις υπόλοιπες τις φαντάζομαι.
Δε ξέρω.

Νύχτα και σήμερα να σου πετύχει.
Πουθενά ζωή και ούτε ένας μικρός θάνατος.

Για ώρα κοιτούσα τη θάλασσα ξεχνώντας τι κοιτώ στα αλήθεια.
Δεν ένιωσα ηρεμία ούτε γαλήνη.
Φοβήθηκα μόνο.
Μεγαλώνουμε με φόβο και πεθαίνουμε κάπως έτσι.
Ισορροπώ και παρατηρώ τη ζωή μου.
Δε ποθώ τίποτα. Δε με συγκινεί κάτι.
Φαντάστηκα τη ζωή χωρίς φόβο και τρόμαξα.

Αυτό είναι ένα δείγμα γραφής του Άγγελου. Ευελπιστώ να μοιραστούμε σύντομα ολόκληρη τη ποιητική συλλογή με τίτλο 78 Ν.

Τον ευχαριστώ για την τιμή να είναι φίλος μου.