ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Μέρες αγωνίας και προσμονής είναι το τελευταίο δεκαήμερο της ζωής μου, περιμένοντας να περάσω κι επίσημα το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, μόλις κάνει την εμφάνισή της η πρώτη μου εγγονή.
Αύριο είναι η τελευταία μέρα και αν δεν πάρει το θάρρος να βγει, θα την βγάλουμε με το ζόρι.

Όλες αυτές τις μέρες  γινόμουν δέκτης των γεγονότων που θεωρούν άξια σχολιασμού οι εποχούμενοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Ανάμεσά τους κυρίαρχη ήταν η είδηση της συναυλίας του Σάκη Ρουβά , πριν και μετά

και η σύγκριση που αυτόματα κάνει κανείς με τον μεγάλο Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Απ' όσα διάβασα, για άλλη μια φορά βρέθηκε διχασμένη η κοινή γνώμη. Έχει δικαίωμα ένας σύγχρονος καλλιτέχνης της Ελληνικής POP μουσικής σκηνής να ασχοληθεί με τα ιερά και τα όσια της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη  και της ποίησης του Οδυσσέα Ελύτη ή όχι;

Ο ίδιος ο μουσικοσυνθέτης τάχθηκε υπέρ, με το πλέον απλό των επιχειρημάτων που έχουν ακουστεί. Από την απαγόρευση ερμηνείας ενός έργου του, προτιμά μια κακή ερμηνεία. Και πως ο καθένας κρίνεται από αυτό που κάνει από τον ίδιο τον αποδέκτη, τον ακροατή - θεατή.
Οι περισσότεροι από εμάς που κρίνουμε, φοβάμαι πως δεν έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα, μιας και δεν βρισκόμασταν εκεί.
Με τα μικρά αποσπάσματα που είδαμε και ακούσαμε - σαφώς επηρεασμένοι από τα ανάλογα σχόλια που τα συνόδευαν - προσπαθούσε ο καθένας μας να βγάλει το πόρισμά του.

Φοβάμαι πως ελάχιστους ενδιαφέρει η γνώμη μου για το Σάκη Ρουβά  για τον τρόπο που ερμήνευσε ένα από τα μνημειώδη έργα της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας.
Γι' αυτό και δεν θα σταθώ σε αυτό.Άλλωστε δεν μπορώ να έχω άποψη, αφού δεν ήμουν παρών στη συναυλία.
Θα σταθώ όμως σε κάτι που διακρίνω να συμβαίνει και με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Χάρη σε αυτή την προσπάθεια, ξαναφέραμε στα χείλη μας τους στίχους του Ελύτη.
Ακούσαμε και πάλι μέσα από το youtube όλες τις παλιές εκτελέσεις, και συγκινηθήκαμε με το μέγεθος της συγκίνησης, που είχαν προσφέρει σε όλους όσους παρακολούθησαν εκείνες τις συναυλίες.

Όμως, είναι άδικο να συγκρίνουμε ανόμοιες εποχές.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, αν και είχε υποπέσει σε σοβαρά παραπτώματα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, βρέθηκε και πάλι δίπλα στο τεράστιο Μίκη και άφησε αξεπέραστο το στίγμα του πάνω σε αυτά τα έργα.
Πόσοι από εμάς όμως, όλα αυτά τα χρόνια της καταναλωτικής αποχαύνωσης σκύψαμε από πάνω τους;
Αρκεί άραγε οι επετειακή ενασχόληση κάποιων φιλότιμων δασκάλων για να κρατήσουν τη θέση που τους πρέπει;
Αρκεί για να γνωρίσουν οι ερχόμενες γενιές πως υπάρχει και αυτή η μουσική πρόταση που τους περιμένει να την ανακαλύψουν;
Οι περισσότεροι από εμάς, κουβαλώντας τις μνήμες μας και τα ιερά και όσια μας, θεωρήσαμε ιεροσυλία την προσπάθεια που έγινε στη Νέα Σμύρνη.
Θα πω, ευτυχώς που έγινε.
Είναι ο λόγος που άκουσα και πάλι αυτό το έργο.
Που συγκινήθηκα ξανά - όπως πάντα θα γίνεται - ακούγοντας το " μη λησμονάτε τη χώρα μου".
Είναι ένας τρόπος, να γίνεται επίκαιρο το ευχαριστώ που οφείλουμε σε όλους αυτούς τους μεγάλους δημιουργούς.

                                     


Σήμερα!
Μέσα στη ζωή!
Με νέες προσπάθειες που ανταποκρίνονται στα μεγέθη της εποχής.
Αποφεύγοντας τη σύγκριση με τα ιερά τέρατα, μιας άλλης για πάντα χαμένης εποχής, αφού υπάρχει μόνο μέσα στις μνήμες μας.
Και οι νέες γενιές έχουν δικαίωμα στη ζωή, να αποκτήσουν δικές τους μνήμες - καλές ή κακές θα το κρίνουν οι ίδιοι, δεν θα είμαστε τιμητές των πάντων,  για πάντα - .


Περιμένοντας λοιπόν την εγγόνα μου, αφήνω αυτές τις σκέψεις σαν σχόλιο στα γεγονότα των ημερών.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να παλέψω με την αγωνία που με κατακλύζει τις περισσότερες ώρες τις ημέρας.