ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ Ε' μέρος

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

Η φύση έχει τους δικούς της κανόνες και ακολουθεί τους δικούς της ρυθμούς. Οι άνθρωποι, για αιώνες εναρμονίστηκαν με αυτούς και προσαρμόστηκαν σε παντός είδους συνθήκες. Στην εποχή μας όμως, οι μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που ζει σε μεγάλα ή μικρά αστικά κέντρα, προσαρμοσμένη σε μια μορφή ζωής μακριά από την φύση και τους κανόνες της, είναι δύσκολο να κατανοήσει, δίχως να καταβάλει ιδιαίτερο μόχθο, πως η υπομονή είναι βασικό στοιχείο στην προσπάθεια να ανακαλύψει κανείς την ηρεμία και το δρόμο προς την ολοκλήρωση και την ευτυχία.

Οι φίλοι που βρέθηκαν αποκλεισμένοι από το χιόνι δίχως να έχουν εμπειρίες από παρόμοιες καταστάσεις στην ζωή τους, με μοναδική εξαίρεση τον Τάσο λόγω καταγωγής, άρχισαν να χάνουν την ψυχραιμία τους. Εξατμίστηκε σαν το νερό στο γκιούμη* που βράζει ολημερίς πάνω στη σόμπα ο αρχικός ενθουσιασμός. Βλέποντας ο Τάσος τις παρενέργειες του αποκλεισμού, στη ψυχική διάθεση των συντρόφων του, αποφάσισε να το αντιμετωπίσει στα ίσα και με σοβαρότητα πριν είναι αργά.

Τέταρτη μέρα δίχως κανένα σημάδι πως υπάρχει ήλιος πάνω από αυτό το γκρίζο ουρανό. Το χιόνι έχει φτάσει μέχρι την μέση και ο αγώνας να διατηρήσουν την πρόσβαση στο υπόστεγο με τα ξύλα και τα υπόλοιπα εργαλεία είναι μεγάλος και συνεχής. Τους βρήκε απροετοίμαστους, στο ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας και τους γονάτισε.

Τα πρώτα συμπτώματα πανικού εμφανίστηκαν στον Άκη.

Ο νοτιάς έφερνε ξεψυχισμένους τους ήχους της καμπάνας από τ’ Ασπρόγεια. Κυριακή πρωί, φαίνεται πως ο παπά Δαμασκηνός θα κάνει την λειτουργία για τους λιγοστούς κατοίκους του χωριού. Για πρώτη φορά εδώ και μέρες, έφτασε στις αισθήσεις τους κάποιος ήχος από ανθρώπινη δραστηριότητα. Και λειτούργησε σαν καταλύτης στα σπασμένα νεύρα του φωτογράφου της ομάδας. Βρισκόταν μαζί με τον Κώστα, τον Τάσο και τον Σάκη στο υπόστεγο και προσπαθούσαν ν’ ανασύρουν από τα χιόνια τις τελευταίες παλέτες και να ολοκληρώσουν την κατασκευή των κρεβατιών τους.

Ρε παιδιά, είμαστε σίγουροι για αυτό που πάμε να κάνουμε; Αν Μάρτιο μήνα ζούμε τέτοια κατάσταση, στην καρδιά του χειμώνα πως θα τα καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα; Αναρωτήθηκε ο Άκης και με τα λόγια του, συμφωνούσε και ολόκληρο το σώμα του. Αφού οι κινήσεις ήταν σπασμωδικές και ασύμβατες με όσα είχε δείξει τις προηγούμενες μέρες. Πάντα έβρισκε τον τρόπο να ξεγλιστρά από την δουλειά και σηκώνοντας το φακό να αποθανατίζει τους υπόλοιπους και το έργο τους. Σήμερα από το πρωί, φωνάζει ολόκληρο το είναι του πως έφτασε στα όρια.

Νίκοοοο, Μήτσοοο, ελάτε έξω! Έβαλε μια φωνή ο Τάσος.

Σήμερα είναι η μέρα που θα αναμετρηθούμε με τις σκέψεις  μας. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας για να τα καταφέρουμε. Νίκο, αφήνεις κατά μέρος ότι κάνεις και βοηθάς τον Μητσάρα να ετοιμάσει ένα τραπέζι Κυριακάτικο σαν να ήταν Πάσχα. Άκη, Κώστα, Σάκη, ένα μικρό κουράγιο να τελειώσουμε τη δουλειά για να έχει ο καθένας το γιατάκι του. Στο μεταξύ, αφήστε το μυαλό σας να δουλέψει τις ανησυχίες που εξέφρασε ο Άκης. Θ’ αφιερώσουμε το υπόλοιπο της ημέρας μετά το φαγητό, στη συζήτηση. Θα βάλουμε κάτω τα ερωτηματικά μας και θα ψάξουμε γι’ απαντήσεις.

Το «καλογερικό» στρώθηκε με όλη τη καλή διάθεση, για να φτιάξει την διάθεση!

Ο μάγειρας της παρέας ετοίμασε ένα χοιρινό με πρασοσέλινο, πατατοσαλάτα με μπόλικο κρεμμύδι, λάχανο τουρσί με μπούκουβο  και τυρί ψημένο στη λαδόκολλα. Το χιόνι στάθηκε πολύτιμος σύμμαχος στη διατήρηση των ευπαθών τροφίμων σε καλή κατάσταση. Ανάμεσα σε άχυρα και χιόνι μπήκαν τα μεταλλικά δοχεία με τα κρέατα, τα τυριά και το βούτυρο, που λειτούργησε σαν αυτοσχέδιο ψυγείο.

Αν και η εντολή ήταν για πασχαλιάτικο, τα υλικά που βρίσκονταν στη διάθεσή τους, το έκαναν χριστουγεννιάτικο. Άλλωστε και ο καιρός συνηγορούσε σε αυτό.

Λοιπόν, ας αναζητήσουμε το νόημα της ζωής!  Ξεκίνησε ο Τάσος.

Τι μας οδήγησε σε αυτόν τον τόπο και τι περιμένουμε από αυτόν;

Το ότι μας υποδέχθηκε με το πιο σκληρό πρόσωπο, για μένα ήταν μια ευχή που πραγματοποιήθηκε. Γιατί μας έδωσε τη δυνατότητα, με ξεκάθαρο τρόπο να δούμε τις συνθήκες που επικρατούν κάποιες μέρες του χρόνου και να προετοιμαστούμε κατάλληλα ώστε να ανταπεξέλθουμε δίχως κινδύνους και να συνεχίσουμε τη ζωή μας.

Ο κάθε άνθρωπος έχει κάποιες ικανότητες, κάποιες δεξιότητες και με την κατάλληλη εκπαίδευση τις εμπλουτίζει και μπορεί να παράγει πολύ περισσότερο έργο από κάποιον άλλο.

 Όταν βρίσκεται κοντά στη φύση, κρατά μια ισορροπία και για να επιβιώσει υποχρεωτικά γίνεται αγρότης, κτηνοτρόφος, χτίστης, μαθαίνει να μετατρέπει το μαλλί σε κλωστή, τη κλωστή να την υφάνει, το δέρμα να το επεξεργαστεί, το ξύλο να το πελεκήσει και με φυσικά μέσα να καλύψει κάθε του ανάγκη και να βελτιώσει τη ζωή του. Όταν χρειαστεί, βάζει ένα χέρι και βοηθά το διπλανό του και σαν έρθει η ώρα να ζητήσει με τη σειρά του βοήθεια, τη βρίσκει. 

 Στις κοινωνίες αστικού τύπου, ο καθένας εγκλωβίζεται στην ανάγκη μεγαλύτερης εξειδίκευσης και χάνει την επαφή με τη φύση. Γίνεται γρανάζι μιας μηχανής που δεν μπορεί να δουλέψει αν όλα τα μέρη δεν λειτουργούν όπως πρέπει. Από αυτάρκης άνθρωπος γίνεται καταναλωτής και εξουσιάζεται από τις ίδιες του τις επιθυμίες και από τα αντικείμενα που υποτίθεται πως τα έχει για να βελτιώσουν τη ζωή του. Πουλά τις γνώσεις του, τις ικανότητές του και με το αντίτιμο που εισπράττει αγοράζει υπηρεσίες και προϊόντα. Όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, και η μηχανή της οποίας είναι γρανάζι αποδίδει, τότε πλεονάζει το χρήμα και το εμπιστεύεται σε τράπεζες ή σε επιχειρήσεις και περιμένει να αυγατίσει κι άλλο μέσα από τους τόκους και από τα κέρδη. Και αγωνιά γι’ αυτό πολλές φορές περισσότερο και από την ίδια του τη ζωή.

Για πολλά χρόνια, η πλειοψηφία των γραναζιών σταμάτησε να δουλεύει και να παράγει έργο, γιατί ζούσε από το πλεόνασμα του χρήματος που είχε επενδύσει και ζούσε δίχως σχεδιασμό, δίχως λογική και δίχως να ενδιαφέρετε για το σύνολο. Και χάλασε η μηχανή και κινδυνεύει πια και το ίδιο το γρανάζι, πως έχει χάσει τη δύναμη να ξαναγίνει άνθρωπος, αφού δεν έχει τη γνώση να επιβιώσει σαν άνθρωπος.

Βρισκόμαστε εδώ, γιατί θέλουμε, επιθυμούμε, να επανασυνδεθούμε με τη φύση. Να παλέψουμε για την ελευθερία μας και να δώσουμε νόημα στη ζωή μας. Σα γρανάζια μιας χαλασμένης μηχανής, δεν είχαμε ούτε ελπίδα, ούτε προοπτική. Καθόμασταν απραγείς και σκουριάζαμε περιμένοντας τη θεία πρόνοια να βάλει το χέρι της, μήπως και δουλέψει το σύστημα και φτιάξει η μηχανή.

Αποφασίσαμε να φτιάξουμε τη δική μας μονάδα, να γίνουμε γρανάζια μέσα στα όρια που επιτρέπει η φύση να είναι ελέγξιμα από εμάς τους ίδιους και εύκολα διαχειρίσιμα. Το μόνο που θέλει είναι προγραμματισμό, συνεννόηση, δουλειά και όλα αυτά με καλή διάθεση και χαμόγελο. Σήμερα πια, σε σχέση με το παρελθόν, έχουμε τη γνώση και την τεχνολογία στη διάθεσή μας. Κρατάμε όσα δεν μας περιορίζουν στο φυσικό τρόπο ζωής και αφήνουμε στην άκρη όσα είναι κατάλοιπα ενός αρρωστημένου τρόπου ζωής.   Αναθεωρήσαμε πολλά ως προς τις προτεραιότητες που είχαμε.

Βρισκόμαστε τέσσερις μέρες μακριά, από αυτό που θεωρούμε πολιτισμό, και δημιουργούμε κάτι νέο που θα στεγάσει τα όνειρά μας, θα γίνει το εφαλτήριο για μια νέα εποχή στις ζωές μας. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη τη γη ζουν σε παρόμοιες συνθήκες σαν αυτές που επικρατούν τις τελευταίες μέρες εδώ. Έχουν μάθει να ζουν σε αυτές τις συνθήκες και να απολαμβάνουν τη ζωή και τις ομορφιές τις σε τέτοιο περιβάλλον. Είμαστε στην αρχή της προσπάθειας και θα πρέπει να καταλάβουμε, πως οτιδήποτε προέρχεται από τη φύση είναι απολύτως σεβαστό και το μόνο που επιβάλλεται να κάνουμε, είναι να την παρακολουθούμε με σεβασμό και να προετοιμαζόμαστε για να είμαστε αυτάρκεις στις χειρότερες συνθήκες που θα μπορούσαν να προκύψουν σαν απόρροια φυσικών φαινομένων.

Σε ότι με αφορά, τούτες τις μέρες που συμβιώνουμε και δουλεύουμε γι’ αυτό το σκοπό, τις μετρώ σαν τις ευτυχέστερες της ζωής μου. Το μόνο που τολμώ να ζητήσω από τον καθένα ξεχωριστά,  είναι να μη ξεχνούμε πως είμαστε ομάδα. Αν ένας από εμάς έχει πρόβλημα, έχουμε όλοι μας. Αν ένας απ’ όλους μας είναι προβληματισμένος, είμαστε όλοι μας. Κατανοώ τις ανησυχίες του Άκη και θέλω να τον διαβεβαιώσω πως πάντα μετά τη νύχτα, έρχεται η μέρα. Πάντα μετά το χειμώνα έρχεται η άνοιξη. Και ο δικός μας χειμώνας τελείωσε, από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας σε τούτο τον τόπο και ας έχει ένα μέτρο χιόνι.

Δεν πρόλαβε να σώσει την κουβέντα του ο Τάσος και ακούστηκε από έξω ο θόρυβος μιας μηχανής που αγκομαχώντας έφτασε έξω από τη πόρτα της αυλής. Πετάχτηκαν όλοι έξω και χαμογέλασαν πλατιά σαν αντίκρισαν ένα JCB να έχει ανοίξει τον δρόμο από τα χιόνια, ερχόμενο από το Νυμφαίο.

Οι δυνάμεις του ανθρώπου πολλαπλασιάζονται, όταν συνδράμουν στη δυσκολία του, άνθρωποι και υπηρεσίες που δημιουργήθηκαν για να υπηρετούν το κοινό καλό.

Ο οδηγός που έφτασε και εισέπραξε τις ευχαριστίες και τη χαρά έξη ανθρώπων, ήταν υπάλληλος του δήμου Αμυνταίου, με αρμοδιότητα να κρατά – στο μέτρο του δυνατού - τους δρόμους του δήμου ανοιχτούς κατά τη διάρκεια χιονοπτώσεων και αφού βρίσκονταν νέοι κάτοικοι στη Περικοπή, ήταν υποχρέωση και χαρά του να φτάσει ως εκεί.

Μεγάλη υπόθεση η αλληλεγγύη στον άνθρωπο!