Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Ο ΚΙΣΣΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Είναι ξεκάθαρα φανερό μέσα μου, πως η ζωή μας είναι συνδεδεμένη με την ζωή άλλων συνανθρώπων μας .
Ξεκινώντας από τα δεσμά με τους γονείς, τ’ αδέλφια , του γάμου, των παιδιών και καθημερινά προστίθενται νέοι δεσμοί, επαγγελματικοί, φίλων, κτλ.
Θα παρομοιάσω τα δεσμά αυτά με καταπράσινες κλωστές για όσο είναι ενεργή η σχέση μας με κάποιον.
Αν χαθεί η επαφή στεγνώνει, ξεραίνεται, χάνεται.
Όσο περισσότερο κρατάει μια σχέση, τόσο περισσότερο μεγαλώνει και αποκτά κορμό –φαντάσου έναν κισσό που τυλίγει ένα δένδρο πόσο μεγάλος μπορεί να γίνει, χωρίς να υπαινίσσομαι πως οι δεσμοί είναι παράσιτα πάνω μας.
Ίσα- ίσα αλληλεπιδρούν και ανταλλάσσουν συνεχώς ζωτικής σημασίας ενέργεια, θετική ή αρνητική.
Στην θετική είναι όλα καλά και το κλαδάκι αναπτύσσεται μια χαρά.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν η αρνητική ενέργεια ξεπερνά σε μεγάλο βαθμό την θετική και αρχίζει και δηλητηριάζεται η σχέση και αποκτά δυσμορφίες ο κορμός , σε βαθμό που παύει να είναι πια κορμός, αλλά ένα καρκινογενές μόρφωμα, που δεν ανταλλάσσει πια ενέργεια, αλλά ανακυκλώνει εντός του, όλο το δηλητήριο που φορτώθηκε με λόγια και πράξεις και συναισθήματα των δυο αλληλένδετων υπάρξεων.
Ένα τέτοιο μόρφωμα έχω να αντιμετωπίσω σε μια σχέση ζωής για μένα.
Και λογαριάζω, πιά ενέργειά μου θα πονέσει λιγότερο.
Γιατί όπως και να το κάνουμε η παρέμβασή μας σε τέτοιες περιπτώσεις θα προκαλέσει πόνο και στις δυο πλευρές.
Και αφού αυτοί οι κορμοί αναπτύσσονται και μεγαλώνουν με λόγια και αισθήματα, επόμενο είναι ο πόνος να είναι της ψυχής.
Και όσο πιο βαθιά φτάνει η ρίζα του, τόσο πιο μεγάλος ο πόνος.
Τα γράφω αυτά για να συνειδητοποιήσω το μέγεθος του προβλήματός μου.
Μη κάνω κάτι παραπανίσιο, μέσα στην εγωιστική μου σκέψη, και δεν μετρήσω σωστά τις συνέπειες.
Αφού θέλοντας και μη, αρκετοί κορμοί μεγαλώνουν παράλληλα και αλληλοπλέκονται γύρω μας και κάθε ενέργειά μας που αφορά έναν, θα γίνεται άμεσα αντιληπτή και από τους αλληλοεμπλεκόμενους..
Και δυστυχώς θα πονέσουν δίχως να φταιν σε τίποτα..
Αυτό δεν αντέχω.
Να πονούν άλλοι, μαζί με αυτούς που προκάλεσαν τον πόνο.

18 σχόλια:

Roadartist είπε...

...αφήνοντας όμως μια κατάσταση πόνου να διαιωνίζεται, μήπως τότε αυτή μεγενθύνεται και σταδιακά δηλητηριάζει κ αυτό το κισσό?...

Μήπως χαθεί στο τέλος και κάθετι όμορφο που ακόμη συντηρείται?

..Οι άλλοι μπορεί να μη πονούν..αλλά δεν παύει να μη ζούν στην αλήθεια.. Το ψέμα είναι καλύτερο από την αλήθεια..ακόμη κ αν δεν πονάει?..

Η μόνη μαγική "συνταγή" στην ζωή είναι η αλήθεια και η αγάπη, που ξέρω πως εσύ ξέρεις να τις τιμάς.

Δεν είναι αυτά συμβουλές, που γενικώς τις απεχθάνομαι.. μόνο σκέψεις σου άφησα ως φίλη..!

Lila Xagorari είπε...

Δεν ξέρεις πόσο πολύ σε καταλαβαίνω. Σχέση εξ αίματος που δηλητηρίαζε τη ζωή μου κυριολεκτικά από την μέρα που γεννήθηκα. Σχέση που αρνιόμουνα να δω οτι ήταν σχέση μόνο από τη δική μου μεριά. Το καρκίνωμα μεγάλωνε και η δυσμορφία απλωνόταν στην ψυχή μου. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης όμως είναι μεγάλο και με βοήθησε να κόψω το τέρας από τη ρίζα. Κάποιοι αναγκάστηκαν να πάρουν θέση είτε από τη μια είτε από την άλλη μεριά. Ούτως οι άλλως αυτοί που έφυγαν δεν ήταν ποτέ μαζί μου. Λυτρώθηκα, αναστήθηκα, έγινα αυτή που πραγματικά είμαι. Να μπορούσα να το είχα κάνει νωρίτερα.....μόνο αυτό θα ήθελα.

Μαρια Νικολαου είπε...

Ο καθένας παντα βλεπει τα πράγματα διαφορετικά
Γι αυτο στην συγκεκριμενη ανάρτηση λυπάμαι αλλα δεν μπορω να πω τιποτε αλλο

kostaslogh είπε...

η βροχή ! ξεπλένει,ποτίζει,μαλακώνει,δροσίζει..
ακόμα και ψυχές!
μια σκέψη είναι όχι συνταγή.
εδώ είμαι Φίλε

Adamantia είπε...

Oταν ζούσα μια παρόμοια κατάσταση τον έκοψα τον κισσό. Προκάλεσα πόνο σε άλλους που δεν έφταιγαν σε τίποτα αλλά ελευθερία και ανακούφιση σε μένα. Μέχρι τώρα ζω μ΄αυτή την ενοχή.
Δεν υπάρχουν συνταγές Βαγγέλη μου μόνο πολλή σκέψη πριν απο κάθε απόφαση που για τον καθένα είναι δική του και μόνο δική του.
Σε φιλώ πολύ

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

καλη σου μερα,
ο φοβος μας για τον πονο ειναι μεγαλυτερος απο τον ιδιο τον πονο.
σκεφτεσαι ή φανταζεσαι πώς να δωσεις ενα τελος.ε το τελος που θα δωσεις καποια στιγμη,καμία σχεση δεν θα εχει με ο,τι ειχες φανταστει πριν,μα καμια σχεση.βασανιζεσαι τωρα πολυ.οποια αποφαση κι αν παρεις αυτη θα ειναι και η σωστη για σενα.
οσο για την ανησυχια σου για τις παραπλευρες απωλειες που θα υποστει το αμεσο περιβαλλον γυρω σου απο τις δικες σου αποφασεις,ενα μονο εχω να σου πω:
το "παραδειγμα" που πρεπει να παρουν απο σενα ειναι οτι προσπαθεις,οτι παλευεις ,οτι δεν εισαι πεθαμενος μεσα σου ψυχικα,οτι δεν φοβασαι να παιρνεις αποφασεις.
θα ηθελες να ζουν μεσα σε μια ατμοσφαιρα πεθαμενων συναισθηματικα ανθρωπων και αυτο να ψαξουν αργοτερα να αναπαραγουν στη ζωη τους?
μη φοβασαι και μη γεμιζεις με ενοχες.
προσπαθησε να κανεις το καλυτερο που μπορεις καθε φορα.και ξανα.
γεια σου και παλι
και καλη δυναμη.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Καμμιά φορά γινόμαστε υπερπροστατευτικοί απέναντι στους άλλους χωρίς όμως να υπάρχει κανενός είδους εγγύηση ότι δεν θα πληγωθούν τελικά σε βάθος χρόνου,
Η αλήθεια χωρίς παραπάνω βάρος ενοχών από όσο αναλογεί στην περίσταση, είναι μάλλον ο καλύτερος τρόπος.

manetarius είπε...

Τι να γράψω τώρα εγώ μετά από το από πάνω σχόλιο;;!!!

Καλά... αυτός ο τύπος τα λέει πολύ ωραία τελικά! :)

Για μένα η λύση είναι μια βδομάδα στη Σάρτη ;)

φιλιά πολλά!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Να ευχηθώ κι εγώ καθαρό μυαλό, ισορροπημένη ψυχή, πριν την οποιαδήποτε απόφαση. Και συζήτηση.
Θα ήταν άκομψο να εκφράσω γνώμη, να δώσω συμβουλή, έξω από τη γνώση των δεδομένων. Είναι τόσο ιδιαίτερη η κάθε κατάσταση που οι κανόνες εδώ δεν μπορούν να έχουν και πολύ μεγάλη ισχύ.
Να είσαι καλά.

Fegia είπε...

Αγαπητέ φίλε.
Θέλω να σε ρωτήσω αν έχουν εξαντληθεί όλα τα όρια για μια διορθωτική κίνηση (αμοιβαία θάταν καλύτερα), ώστε να μην προχωρήσεις σε πράξεις που θα γεννήσουν πόνο...
Εκεί παίζεται το παιχνίδι, σε μεγάλο βαθμό.

Μια προσωρινή αποστασιοποίηση από τα πράγματα (αν το επιτρέπει η φύση του προβλήματος) θάταν προτιμότερη πριν την τελεσίδικη καταδίκη.

Δες το...
και τα ξαναλέμε, βέβαια.

Ως τότε, σου εύχομαι προσωπική γαλήνη...

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

@road,
καλή μου φίλη, σ' ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου.
Πολύτιμες για να με διευκολύνουν στο ξέμπλεγμα των δικών μου.

@ Λίλα,
χαίρομαι που τα κατάφερες και μας χαρίζεις υπέροχες στιγμές της ζωής σου.
Να είσαι καλά.
(Κάλιο αργά , παρά ποτέ έ.)

@Μαρία,
και μόνο που άφησες το ποιητικό σου αποτύπωμα στην ανάρτηση,
πήρες θέση.Σ' ευχαριστώ.

@Κωστή,
καλώς ήρθατε καλέ μου φίλε.
Η βροχή φέρνει και μανιτάρια.
Σας περιμένουμε το Σάββατο στον Χολομώντα.
Φιλιά.

@Αδαμαντία μου,
έχεις απόλυτο δίκιο.
Είναι πολύ δύσκολο να πάρω αυτή την απόφαση ελαυρά την καρδία.
Θα (μονάσω) για λίγες μέρες.
Ελπίζω να τα καταφέρω στο τέλος και να βρω την χρυσή τομή.
Χίλια ευχαριστώ για την αγάπη σου.

@Πεταλούδα,
έφτασες στην ζωή μου στην πιό κατάλληλη στιγμή.
Η σκέψη που μου κατέθεσες , αλάφρηνε την ψυχή μου, και την έκανε από κάμπια κουλουριασμένη, σε ανάλαφρη πεταλούδα.
Καλώς όρισες.
Ευχαριστώ πολύ.

@Κ.Υ.Π.
έχεις απόλυτο δίκιο.
Κάτι τέτοιο συνέβη εδώ.
Απλά μου πήρε χρόνο να το καταλάβω.
Σύντομα θα τα πούμε από κοντά.
Καλημέρα φίλε!

@Μαράκι μου,
στην Σάρτη μόνο μαζί σου.
Ε και ο κύριος Λ να είναι δεν θα με χαλάσει.
Να είστε καλά ψυχούλα μου.
Ο φετινός χειμώνας να είναι ο ευτυχέστερος όλων όσων προηγήθηκαν.
Φιλιά.

@Διονύση,
καλέ μου Δάσκαλε.
Και μόνο το ενδιαφέρον με την κατάθεση σχολίου, σημαντική βοήθεια
μου προσφέρεις.
Καλή χρονιά σε σένα και στους μαθητές σου.
Να είσαι καλά.

@fegia,
ακολουθώ την πολύτιμη συμβουλή σου.
Ενεργοποιώ κάθε κύταρρο του μυαλού μου για να εξαντλήσω τα περιθώρια.
Έστω και μόνος.Δίχως καμμιά παραχώρηση απο την άλλη πλευρά.
Θέλω να νοιόθω πως δεν ενήργησα κάτω από πίεση των αρνητικών συναισθημάτων μου.
Αλλά με την ψυχρή λογική να ακουμπά σε θετικά συναισθήμστα.
Πολύτιμη η πρώτη σου παρουσία.
Ευνώμων γι' αυτό.
Καλημέρα, με την ελπίδα να γίνουν και οι υπόλοιπες καλές και να τα λέμε.

elis.pandora. είπε...

Ζούσα για πολύ μέσα σε τέτοιο περιβάλλον μέχρι που κόντεψα να βγάλω καρκινόματα και εγώ...Ασε Επικουρε χάπι δεν έχει και συνταγές για ανθρώπους αφιλότιμους εγωιστές και μεγαλομανής...Εχει όμως κάτι αλλυσοπρίονα Νά!Η Αλήθια και η Αγάπη να σε συντοφεύουν σε ότι κάνεις και σε οτι λές!Καλό μήνα ευχομαι!!!

Artanis είπε...

Συμβουλες δεν δίνω, εγώ πάντως κλωτσάω άσχημα σε τέτοιες καταστάσεις...
Τις συνέπειες πρέπει να τις αναλογιστείς σε κάθε περίπτωση πάντως...
Καλό Σ/Κ, σε φιλώ...

LIA είπε...

Έχω επισκεφτεί πολλές φορές το blog σου και έχω διαβάσει πολλές από τις αξιόλογες και ποιοτικές αναρτήσεις σου, αλλά δεν είχα αφήσει σχόλιο.
Η σημερινή σου ανάρτηση όμως, είναι μια ανάρτηση ψυχής και θα ήθελα να γράψω λίγες σκέψεις μου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, μετά από ισορροπημένη σκέψη και μεγάλη ηρεμία, πρέπει να μη φοβόμαστε να δώσουμε τη λύση, για να ησυχάσουν της ψυχής μας οι φουρτούνες, να φωτιστούν του μυαλού μας τα σοκάκια και να βοηθήσουμε και τους άλλους εμπλεκόμενους. Χρειάζεται καρδιά και δύναμη, δύναμη πολλή, χωρίς ενοχές, όταν μετά από πολλές ανοχές, οι αντοχές μας λιγοστεύουν. Όσο κι αν πονάμε, σαν όλο το αλάτι του κόσμου να ρίχτηκε στις πληγές μας, όσο κι αν πονέσουν και οι άλλοι, που χωρίς να το θέλουν εμπλέκονται, πρέπει να τολμάμε. Όσο και αν φαίνονται όλα μαύρα στην αρχή, ένας ήλιος λυτρωτικός, θα φωτίσει σιγά σιγά το δρόμο όλων, βοηθώντας, τον καθένα να δει το φως, που πηγάζει αστείρευτο από μέσα του και να είναι ήρεμα και γαληνεμένα όλα, κι ας έχει γίνει αυτό, ύστερα από μεγάλο πόνο. Όταν οι καταστάσεις, μας κλείνουν και μας περιχαρακώνουν με αγκάθινα συρματοπλέγματα, πρέπει να βρούμε τη δύναμη να ανοίξουμε περάσματα. Διαφορετικά, τα αγκάθια, θα μας δηλητηριάζουν πάντα. Να ανοίξουμε περάσματα και για όσους εμπλέκονται χωρίς να φταίνε, και περισσότερο αν είναι παιδιά. Καλύτερα να ματώσουν πολύ στο πέρασμα, και να γιατρευτούν σιγά σιγά, παρά να ματώνονται καθημερινά, και συνεχώς, να τους ανοίγουμε κι άλλες πληγές και να πονούν διαρκώς. Να τολμήσουμε να δώσουμε άνοιγμα στην ψυχή τους., και πάντα δίπλα τους να είναι η αγάπη μας, η στοργική μας προστασία και καθοδήγηση.
Βέβαια οι ισορροπίες είναι λεπτές, και, τα όρια δυσδιάκριτα, αλλά όμως πρέπει να κοιτάξουμε βαθιά και να περάσουμε τα όρια, όταν μας πνίγουν και πνίγονται μαζί μας και άλλοι. Λόγω της δουλειάς μου -είμαι εκπαιδευτικός- έχω ζήσει πολλές τέτοιες περιπτώσεις.
Λένε, εκεί που ανθεί ο πόνος, εκεί φύεται και η γιατρειά. Σίγουρα, θα μπορέσεις να τη βρεις τη σωστή γιατρειά, μετά από ήρεμη σκέψη και υπομονή, ανακαλύπτοντας την κρυμμένη σοφία της ψυχής σου.
Καλό σου βράδυ φίλε μου. (Είμαι φίλη της mareld και της Ιππολύτης)

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

@elis.padora,
σ'ευχαριστώ για την συμπαράσταση.
Να είσαι καλά.

@artanis,
καλή εβδομάδα σου εύχομαι.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.

@Λια , ακλώς όρισες.
Ευχαριστώ κατ' αρχήν για τα καλά σου λόγια.
Ευχαριστώ επίσης και για την κατάθεση της δικής σου ψυχής.
Κάθε κουβέντα που διαβάζω με βοηθά να δω την ζωή με μεγαλύτερρη ψυχραιμία.
Να προλάβω να επεξεργαστώ τις σκέψεις μου, περνώντας και μέσα απο τα δικά σας φίλτρα.
Είναι πολύ σημαντικό να αισθάνομαι την στήριξη τόσων φίλων σε δύσκολες ώρες.
Να είσαι καλά, με μια ευχή.
Ποτέ στην ζωή σου να μη χρειαστεί να κόψεις δεσμά με αυτόν τον τρόπο.
Καλή εβδομάδα σου εύχομαι, ελπίζοντας να μη χαθούμε.

Άνεμος είπε...

Καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος...

Τα "φρικτό" και "φρίκη" μπορούν να αντικατασταθούν κατά βούληση.

Καλύτερα ένα περήφανο τέλος παρά ένα ξεφούσκωμα δίχως τέλος,
Καλύτερα ένα χαλαρό τέλος (δύσκολο αυτό) παρά μία χαλαρότητα δίχως τέλος,
Καλύτερα ένα πραγματικό τέλος παρά ένα ψέμα δίχως τέλος...

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Άνεμε που φυσάς και δροσίζεις.
Μπερδεμένα τα πράματα.
Έχεις δίκιο σε όλα, όμως μετρώ συνέπειες και τρομάζω.
Θα μας δωθεί κάποτε η ευκαιρία να τα πούμε απο κοντά.
Τα τσίπουρα πλησιάζουν.
Μανιτάρια μαζεύω.
Οι λόγοι να βρεθούμε πολλαπλασιάστηκαν.
Να είσαι όσο μπορείς καλύτερα!

nikiplos είπε...

Φίλε Επικουρε καλησπέρα... Η αλήθεια είναι ότι απο καιρό θέλω να σχολιάσω σε αυτό το ποστ, αλλά ο χρόνος δεν ήταν για μένα σύμμαχος το τελευταίο δίμηνο... Δεν ξέρω δλδ αν το σχόλιό μου σε βρίσκει μέσα σε κάτι ήδη αποφασισμένο... Τους ανθρώπους πάντοτες τους έβλεπα σαν αυθύπαρκτες μοναχικές υπάρξεις... Που συνενώνονται μέσα στην κοινωνική ζωή σε ομάδες διαφόρων ρόλων και αιτιών, μα κατά βάθος μέσα τους ποτέ δεν έπαψαν να είναι μόνοι τους χαμένοι μέσα στις σκέψεις τους.
Υπάρχουν οι βράχοι οι σταθερές στη ζωή μας... υπάρχουν και τα τέλματα, εκείνα που θέλουμε να αποφύγουμε ή να ξεπεράσουμε αλλά βουλιάζουμε ολοένα και περισσότερο... θεωρώ τις ανθρώπινες σχέσεις σαν ρόλους μέσα σε σκηνικά... Τα σκηνικά είναι εκείνα που παίρνουν το χαρακτήρα της εύφορης κοιλάδας που καρπίζει και μας δίνει καρπούς και μετά γίνονται τέλμα ή και έρημος.
Σαν άνθρωποι είμαστε ανεκτικοί και γεμάτοι ελπίδα... προσπαθούμε να περισώσουμε ότι έχουμε χτίσει... Είναι κάποιοι που χτίζουν σε βράχο, κάποιοι που χτίζουν στην άμμο. Είδες υποπίπτω κι εγώ σε περιγραφές...
Αν αυτό που χτίσαμε ήταν στέρεο μας κρατάει και μας ορίζει μέχρι να φύγουμε από τουτον τον κόσμο... αν όχι τότε αργά ή γρήγορα ή θα φύγουμε ή θα μας ξεβράσει το ίδιο....

Για τις ανθρώπινες σχέσεις την πιο σοφή κουβέντα την άκουσα κάποτε όταν εργαζόμουν νέος (και τώρα νέος είμαι στα 40 μου αλλά τότε ήμουν πραγματικά νέος 29 ετών) στη Siemens και είχα πάει ένα ταξίδι στη Γερμανία... Είχα ανακοινώσει στην εταιρία στην ελλάδα την αποχώρησή μου και ο Γερμανός υποχρεώθηκε μάλλον να κάνει μια συζήτηση μαζί μου. Από τους υπόλοιπους της ελληνικής ομάδας δεχόμουν πιέσεις. Ο Γερμανός με ρώτησε αν το έχω πάρει απόφαση να φύγω και μου τόνισε πως πρέπει στα αλήθεια να είναι δική μου η απόφαση αυτή και σίγουρα κατασταλαγμένη μέσα μου, χωρίς όπως μου είπε για κανέναν να μπορεί να αποκλειστεί το σφάλμα... του να πάρει δλδ μια λάθος απόφαση... Του απάντησα ναι μονολεκτικά και τότε μου είπε: "Τότε να φύγεις στα σίγουρα. Αν και θα το ήθελα εγώ δεν σε πιέζω να μείνεις".

"Αν πιέσεις έναν άνθρωπο σήμερα να μείνει, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να φύγει μετά απο 6 μήνες και μάλιστα με κακό τρόπο".

Αυτή ήταν η κουβέντα που μου εντυπώθηκε και τη βρήκα σοφή στην υπόλοιπη πορεία της ζωής μου... Έκτοτε όσες φορές δεν έφυγα με "καλό" τρόπο έφυγα ύστερα από λίγο με κακό... έτσι ήταν...

Δεν ξέρω φίλε ακριβώς τι σε απασχολεί. Μα αν σε δηλητηριάζουν κάποιες καταστάσεις γιατί οι άνθρωποι που υπεισέρχονται σε αυτές δεν είναι πλέον διατεθιμένοι να δώσουν κάτι παραπάνω, διαμήνυσέ τους το και "φύγε" από αυτές για να δεις τελικά τι φταίει. Οι καταστάσεις ή οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές. Καμιά φορά φταιν οι άνθρωποι, καμιά φορά τα ίδια τα σκηνικά.... οι καταστάσεις δλδ.

Εύχομαι μόνο γρήγορα να βρεις τη γαλήνη που ψάχνεις...