ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΩΝ

Η πρόσκληση της Χριστίνας με βρήκε χαλαρό και ενέδωσα εύκολα ,ανατρέποντας την βεβαιότητά μου πως δεν θα ξαναμπώ σε τέτοια κανάλια.
Μεγάλη μπουκιά φάε , μεγάλη κουβέντα μη λες. Αυτό πρέπει να το θυμάμαι συχνά.
Όσο νάναι αυτό είναι κάτι διαφορετικό και μας φέρνει κοντύτερα γνωρίζοντας περισσότερα ο ένας για τον άλλο.
Αρχίζω με την ποίηση που όπως πάντα προσφέρει στην ζωή μου συγκίνηση με απίστευτη δύναμη.Θα μου επιτρέψετε μόνο να παραθέσω έργα δύο δημιουργών που το καθένα έχει το δικό του άγγιγμα στα κατάβαθα της ψυχής μου.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΛΑΣΠΟΝΕΡΑ

λευκό χεράκι
αφημένο μέσα στο δικό μου,
διαδρομή σπίτι σχολείο,σχολείο σπίτι

κι εγώ λίγους πόντους χρόνια ψηλότερη,
να πολεμάω βροχιές κι αέρηδες....
τ'αδέσποτα λασπόνερα μη λερώσουν
τα βαρκάκια μποτάκια σου,
μην πάρουν νερό και μουσκέψουν
οι θάλασσες στα μάτια σου...

μην τότε ζητήσεις τη μάνα
και εγώ δε θα'χα να στη δώσω...

γιατί δεν έφτανε ως εκεί η κραυγή μου,
ως την ξένη γη...
κι ούτε το βλέμμα μου καυτό,παιδί κι εγώ,
να λιώσει χιόνια απουσίες,
χάδι μάνας να σε προσφωνήσει
το χνούδι σου,καρδιά μου, να φωτίσει...

να γελάς...
να ακούω να χαίρομαι...
να λιώνουν σύρματα αδερφούλα...
Αναρτήθηκε από ΙΠΠΟΛΥΤΗ



Όταν διάβασα το ποίημα της Ιππολύτης ταξίδεψε η ψυχή μου σε χρόνια , απώλειας, απουσίας , μετανάστευσης .
Με ταξίδεψε σε σταθμούς τραίνων, σε δάκρυα αποχωρισμού , σε αγκαλιές άδειες.
Μου θύμησε όλα αυτά που διαμορφώσανε την ζωή μου.
Μπορεί να πόνεσα τότε .
Μα οι στίχοι της Ιππολύτης έχουν την δύναμη εκείνο τον πόνο να τον μετατρέπουν σε γλυκιά ανάμνηση.
Είμαι τυχερός...
Και χαμογελώ...Ιππολύτη μου.

Ο δεύτερος δημιουργός , ποιητής , -ναι, καλά το φανταστήκατε - είναι ο αγαπημένος μου Αργύρης Μπαρής. Διαβάστε πιά ήταν τα λόγια της ποίησής του που αναρήγησαν την καρδιά μου,ψάχνοντας πιό ποίημα θα σχολιάσω για την εφημερίδα του πολιτιστικού συλλόγου Τ' ΑΗΔΟΝΙΑ της γενέτειράς του.

Δεν περιμένω το φθινόπωρο για την σπορά.
Όταν ο ουρανός κρυώνει
κι η γη και τ' αστέρια έχουν παγωνιά.
Εγώ σπέρνω στις καρδιές των παιδιών.
Κουβεντιάζω με τα λουλούδια.
Τραγουδώ με τους θεούς
παίζω κρυφτούλι μαζί τους.
Τρυγώ τον Αυγερινό,
Έχω τις πούλιες του φεγγαριού στα χέρια μου.
Είμαι τρελός.
Είμαι παιδί.
Οι ρυτίδες σας δεν έφτασαν στην καρδιά μου.
Σπέρνω.
Είμαι λεύτερος.

Με πόσο πιό δυνατό λόγο να μιλήσει ο άνθρωπος για τα παιδιά.
Αυτά είναι το μέλλον. Ας τους δώσουμε την σημασία που πρέπει. Ας τ' αφήσουμε να είναι παιδιά. Μόνο έτσι οι ρυτίδες δεν θα φτάσουν στην καρδιά μας.

Η εικόνα που δεν θα διαγραφεί ποτέ από το μυαλό μου και θα την επαναφέρω πάντα ,μέσα από την συγκίνηση που μου προκάλεσε ,την έχετε ξαναδεί. Είναι ...



Δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί. Θα το βρείτε εδώ:

Είναι κάποια τραγούδια που με συμαδεύουν και όποτε κι αν τα συναντήσω , κάπως πάει να θολώσει η ματιά μου , κι αναρωτιέμαι αν είναι από τα χρόνια ή από τα λόγια των τραγουδιών και την ψυχή που αφήνει ο ερμηνευτής τους πάνω στους ήχους και τα λόγια.

Σας γράφω σε πρώτη φάση τα τραγούδια και τους ερμηνευτές και μόλις μάθω , θα βάλω και το αντίστοιχο βιντεο από You Toube.

Μαρίζα Κωχ , παραδοσιακό, Στο 'πα και στο ξαναλέω .

Νίκος Ξυλούρης , Λουκας Θάνου , Βάρναλη , Πόνοι της Παναγιάς.

Ψαραντώνης ,Πούσε Πετροπέρδικά μου που πετάς στα όνειρά μου.

Το πρώτο,για την δύναμη που κουβαλούν οι στίχοι της τελευταίας στροφής: Στο'πα και στο ξαναλέω μή μου γράφεις γράμματα, γιατί γράμματα δεν ξέρω και αρχινώ τα κλάματα.

Το δεύτερο ,για την δύναμη του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη . Ο λυγμός της φωνής του, ανυπόκρητος , με συναρπάζει: όσες φορές κι αν γεννηθείς τόόόόόόσες θα σε σταυρώσουν.

Το τρίτο, γιατί με φέρνει κατάφατσα με τον θάνατο , δίχως να τρομάξω. Απλά πονώ για την απώλεια: μου είπεν ο θεός στ' αυτί μου και μου πήρε την ψυχή μου.

Αν χάσουμε και την δύναμη που προσφέρουν οι συγκινήσεις , τι μας απομένει για να είμαστε άνθρωποι?

Την αγαπημένη μου Ιππολύτη,θα ήθελα να μάθω τί την συγκινεί.