ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΠΙΣΤΗ , ΤΙ ΧΩΡΙΖΕΙ -ΤΙ ΕΝΩΝΕΙ την ΨΥΧΗ ΜΟΥ.

Χριστιανός Ορθόδοξος κατά την ταυτότητα των 49 μου χρόνων.
Χρόνων συνύπαρξης με ανθρώπους ομόθρησκους και ομόδοξους.
Μεγάλωσα σε αγροτικό περιβάλλον με θεοσεβούμενους ανθρώπους να με περιβάλλουν και να με οδηγούν ως την εφηβεία μου,φόβοι και δοξασίες όλων των προηγούμενων γενεών.
Ένας Θεός τιμωρός με ακολουθούσε σε κάθε μου βήμα.
Έτοιμος να με στείλει στην κόλαση όποτε ασχολούμουν με την γενετήσια περιοχή του σώματός μου.
Να μ΄αφήσει νηστικό αν αντιμιλούσα σε μεγαλύτερους μου.
Να με δείρει με εκτελεστή τον δάσκαλο αν δεν μάθαινα απ' έξω το πάτερ υμών και το πιστεύω και το Ανάστασις Χριστού Θεασάμενη.
Και να μην έχω τους γονείς δίπλα μου ,αφου διάλεξαν σαν λύση επιβίωσης την Γερμανία.
Και που να ακουμπήσω τις αγωνίες μου!
Έτσι διάλεξα την εσωστρέφεια.
Λιγομίλητος από παιδί,κλειστός και απόμακρος,ακόμα και από τους συμμαθητές μου, διάλεξα την μοναξιά για παρέα και σύμβουλο και καθοδηγητή.
Ώσπου βγήκα στο μεϊντάνι της ζωής.
Στα 22 μου νιόπαντρος στρατολογήθηκα και γράφτηκα στο ΚΚΕ ΚΟΒ Αγίου Φανουρίου.
Ακόμα και σαν κομμούνι με Άγιο είχα να κάνω.
(Διαπιστώνω εκ των υστέρων πως είτε σαν χριστιανός είτε σαν κομουνιστής έπρεπε κάπου να πιστεύω ).
Μετά από μια εξαετία ενασχόλησης με τα κομματικά , διαπίστωσα την ματαιότητα του πράγματος και το αντίθετο της ψυχοσύνθεσης μου σε σχέση με τα μέσα πάλης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας.
Από όσα έμαθα κοντά στους Χριστιανούς κράτησα την γλύκα που αναδύουν κάποιοι λόγοι του Χριστού περί αγάπης προς τον συνάνθρωπο διώχνοντας μακρυά από κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο τον απειλητικό Γιαχβέ της παλαιάς διαθήκης.
Από όσα έμαθα από την κομματική μου ένταξη στο ΚΚΕ την δύναμη που μπορείς να δημιουργείς μέσα σου αντιμετωπίζοντας την κοινωνική αδικία και την ευαισθητοποίηση μου για τα κοινά και το περιβάλλον.
Η πίστη κυριαρχεί στην ζωή μου.
Πιστεύω από ένστικτο κυρίως και καθοδηγούμε προς οτιδήποτε ηρεμεί την ψυχή μου.
Με πίστη μεγάλη έκανα αυτήν την προσπάθεια ανάβασης του Άθω γιατί με καθοδηγούσε η δύναμη αυτού του παιδιού και της οικογένειάς του.
Όσο ψυχοφθόρα κι αν είναι η ενασχόληση με τέτοιου είδους θέματα,για μένα είναι λυτρωτική με την αίσθηση πως έστω και στο ελάχιστο ,συμβάλλω στην ελάφρυνση του φορτίου τους .
Διάλεξα να είμαι δότης αιμοπεταλίων και δωρητής οργάνων σώματος για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Καμία θρησκεία δεν με οδηγεί σ' αυτό. Παρά μόνο η διαπίστωση πως ότι απλόχερα μου δόθηκε εν αφθονία , ανήκει και σε αυτούς που το έχουν ανάγκη για την επιβίωσή τους.
Είναι όμορφο να σκέφτομαι πως λίγα αιμοπετάλια που αναπληρώνονται σε λίγες ώρες, μπορούν να κρατήσουν το χαμόγελο στα χείλη κάποιων συνανθρώπων μου για κάποιες μέρες.
Είναι ένας τρόπος να ζω ευτυχισμένος κάνοντας τους άλλους ευτυχισμένους.
(Αν είναι γλυκανάλατο ,να ζητήσω συγνώμη από όσους ενοχλήσει).
Αυτή η ανάρτηση θα ολοκληρωθεί με την δική σας βοήθεια και συμμετοχή...

Υ.Σ.
Βλέποντας την φωτογραφία που διάλεξα να συνοδεύει αυτήν την ανάρτηση, συνειδητοποίησα πως εκφράζει απόλυτα τον τίτλο.
Αν υποθέσω πως η ψυχή μας είναι το νερό που κυλά ανάμεσα στις δύο όχθες του ποταμού και διασχίζοντας όση γη αναλογεί στο καθένα μας από το πεπρωμένο του, φτάνει στο τέλος στην θάλασσα και χάνεται στο άπειρο. Θρησκεία και πίστη ξεκινούν από το ίδιο σημείο και μεγαλώντας χωρίζουν και γίνονται οι όχθες που ρέει ο ποταμός η μία όχθη είναι η θρησκεία ,η άλλη η πίστη. Αν η θρησκεία παράγει φανατισμό τότε το ποτάμι ανταριάζει ,μαυρίζει ,λερώνει τα νερά του και παρασέρνει στο διάβα του ότι βρει. Αντίθετα αν η πίστη είναι μεγάλη τότε είναι σαν το ποταμάκι της φωτογραφίας . Το νερό κυλά ήρεμα και το πολύ να δημιουργήσει με μικρούς στροβιλισμούς μικρούς καταρράκτες με μικρές λιμνούλες να έρθουν οι φίλοι να δροσίσουν το σώμα τους βουτώντας στα νερά του και την ψυχή τους ακούγοντας το κελάρυσμα του.
Όπου ΠΙΣΤΗ ας βάλει ο καθένας την δική του. Δεν έχει σημασία. Αρκεί να μη συνδυάζεται με τον φανατισμό της θρησκείας.