Ήταν άνοιξη του 2010 όταν τον γνώρισα και παρά την διαφορά ηλικίας, έγινε αμέσως φίλος καρδιακός. Ο Δημήτρης, γνωστός σε όλους ως Kalio, μαζί με τον Κώστα τον Ζαμπούνη αγκάλιασαν την πρότασή μου για την δημιουργία ενός φορέα πολιτισμού στον Πολύγυρο, δίχως επισημότητες και κρατικοδίαιτους παρεμβατισμούς. Και όταν η ομάδα αυτή μεγάλωσε και στένεψαν τα περιθώρια να συνεχίσει την λειτουργία της με την ίδια φιλοσοφία, ο Kalio ήταν αυτός που αντέδρασε σθεναρά και έβαλε βέτο.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια και η ζωή μας απομάκρυνε χιλιομετρικά - όμως όχι και ψυχικά. Μόλις χθες ένιωσα την ανάγκη να του στείλω ένα μήνυμα και να επικοινωνήσω μαζί του. Να του πω την ανάγκη μου να δω τους παλιούς μου φίλους.
Και σήμερα, από το πρωί που διάβασα στην ΡΕΣΠεΝΤΖΑ την είδηση, πως ο Kalio έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων, ψάχνω να βρω τρόπο να συμμαζέψω το μυαλό μου.
Ο Δημήτρης δεν είναι πια εδώ.
Ο Kalio δεν θα ξανασχολιάσει την επικαιρότητα με τον δικό του τρόπο.
Μόλις χθες ανάρτησε το τελευταίο του σκίτσο
Μόνο που το "Χ" που κυνήγησε αυτόν, ήταν άλλο...
Κάποια στιγμή, ίσως να εκτιμηθεί η προσφορά του στον χώρο που αγάπησε και προσέφερε ότι είχε και δεν είχε.
Το νεαρό της ηλικίας, και ο τόπος που διάλεξε να ζει, δεν του επέτρεψαν να έχει την σταδιοδρομία που του άξιζε.
Το μέλλον ήταν μπροστά του. Όλοι μας αυτό λέγαμε.
Όχι όμως όλοι. Ο "Χ"άρος είχε άλλη γνώμη.
Και αναρωτιέμαι, που είναι η δύναμη που θα μας κάνει να καταλάβουμε τον τρόπο που μπορούμε να διαχειριστούμε τέτοιες απώλειες, τέτοιων νέων, ταλαντούχων, χαρισματικών ανθρώπων.
Το post αυτό βγήκε από την ανάγκη μου να διαχειριστώ αυτή την απώλεια.
Να καταλαγιάσω μέσα μου τον πόνο.
Φοβάμαι πως το δάκρυα που κυλάνε από τα μάτια μου δηλώνουν πως αυτό - τουλάχιστον σήμερα - δεν είναι εφικτό.
Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να τον αποχαιρετίσω.
Αντίο καλέ μου φίλε!
Αντίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου