Ένα απόσπασμα από το πολύτιμο βιβλίο του Ρούσσου Βρανά, Η ΑΧΡΟΝΗ ΧΩΡΑ, είναι η αιτία αυτής της ανάρτησης και είναι το παρακάτω:
"Αυτή η φθορά της σάρκας και του πνεύματος, η αίσθηση πως δεν φτάνει ο χρόνος, βαραίνει και στο διάβασμα. Σε κάποια ηλικία, το βιβλίο παύει πια να είναι ένα "μαγικό κουτί" και γίνεται απλώς ένα άλλο βιβλίο. Ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου, αν το διαβάσεις στα δεκαεννιά σου. Μα στα πενήντα σου, κανένα μυθιστόρημα, καμία βιογραφία, κανένα ποίημα δεν πρόκειται να αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο, γιατί έχεις κιόλας γίνει αυτό που είσαι - ένα βιβλίο μπορεί να σε βυθίσει ακόμη πιο βαθιά σε αυτό."
Πολύ θα ήθελα να βρίσκεται κοντά μας ο Ρούσσος Βρανάς για να του εκφράσω τον αντίλογό μου σε αυτή την θέση του.
Όμως θα το κάνω, γιατί έχω την αίσθηση πως θα το ήθελε και ο ίδιος.
Στα πενήντα μου ακριβώς, γνώρισα ένα διαφορετικό κόσμο, μέσα από την ποίηση του Αργύρη Μπαρή.
Ίσως δεν ήταν μόνο η ποίηση.
Ίσως να ήταν και οι άνθρωποι που γνώρισα με αφορμή αυτή την ποίηση, όπως ή Ασπασία Καρρά, ο Τάκης Λαζαρίδης, ο Δημήτρης Μαστροδήμος, ο Γιάννης Καραβίδας, η Χαρούλα Αποστολίδου, ο Γεράσιμος Μπαμίχας και τόσοι άλλοι που θα αδικήσω κάποιον αν προσπαθήσω να τους ονοματίσω όλους.
Από τότε και μετά, άλλαξε η κοσμοθεωρία μου. Ο τρόπος να αντιλαμβάνομαι τα πράματα και ο τρόπος να αντιδρώ.
Ίσως να έχει δίκιο πως πολλές φορές με παίρνει ο ύπνος καθώς διαβάζω, μα ακόμη και τότε, επηρεάζει τα όνειρά μου.
Απολαυστικός κατά τα άλλα σε αυτό του το έργο, το οποίο με αναγκάζει κάθε τόσο να κρατώ σημειώσεις και να ανατρέχω στις παραπομπές του.
Έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από την έκδοσή του, και αισθάνομαι την φρεσκάδα της σκέψης του σαν να γράφτηκε για το σημερινό του χρονογράφημα.
Ίσως και να είναι ο λόγος που κρατά τόσο ψηλά την τιμή πώλησης σε τόσο δύσκολους καιρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου