Περί μέθης - Κωστής Παπαγεώργης

Μία είναι η αναπνοή που μας ζει, 

ένας ο θάνατος που μας πεθαίνει.

Μέσα σε αυτό το ένα υπάρχει ο δρόμος της περίφοβης αυτοσυντήρησης, 

της φτηνής τόλμης, 

της πλεονεξίας που δεν τρώει τα σκατά της, 

της άλογης υπερβολής, 

του σοφά εκλεγμένου θανάτου.

Μάτια που αποφεύγουν  και μάτια που ζητάνε να δουν. 

Μέσα από τις άπειρες διαφορές το αποτέλεσμα δεν παύει να είναι το ίδιο.

Άπαξ και ανάψει, 

το κερί αρχίζει να σώνεται.

Άλλοι το ανάβουν από την μία μεριά, 

άλλοι κι από τις δύο.