Ο Ασυμβίβαστος - Παύλος Σιδηρόπουλος (full movie) [1979]

Αν και δεν χρειάζεται μια επέτειος για να θυμόμαστε τον Παύλο Σιδηρόπουλο,

ένοιωσα την ανάγκη να ταιριάξω  τον ασυμβίβαστο και τα καταπληκτικά τραγούδια του,

με αποσπάσματα από την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη.

Άλλωστε ο Παύλος κουβαλά γονίδια  του Ζορμπά  και είχε στενή σχέση με το περιβάλλον του Καζαντζάκη, σαν ανιψιός της Γαλάτειας Καζαντζάκη και της Έλλης Αλεξίου.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, όσο περνά ο χρόνος, γίνεται εμβληματική μορφή στον χώρο της Ελληνικής     ροκ και για όσους τον γνωρίζουν καλύτερα, όχι μόνο.

Σπάνια περίπτωση ανθρώπου, που όσο απομακρύνεται στον χρόνο η φυσική του παρουσία, τόσο μεγαλώνει ο αριθμός των ανθρώπων που τον ακολουθούν, μέσω του έργου του.

Στις μέρες μας, πρέπει να ανατρέχουμε στις φωνές αυτών, που έχουν την δύναμη να καθοδηγούν την σκέψη μας, δίχως τον φόβο της εκμετάλλευσή της.

Γιατί είναι μια καθοδήγηση που απελευθερώνει από τα δεσμά που ο καθένας μας έχει.

Μιά τέτοια φωνή, η φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.

Ας την ακούσουμε.

Την Δευτέρα λοιπόν, στις 21.00, στους 100,6 στα FM  ή   ΚΛΙΚ  εδώ 

Απόσπασμα από την Ασκητική

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή.

Ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. 
Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. 
Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι’ ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. 
Κάθε στιγμή γεννιούμαστε .  
Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: 

Σκοπός της εφήμερης ζωής, είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δύο τούτα ρέματα παλεύουν: 

α) ο ανήφορος, προς την σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία.  

Β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυό πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας.

Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει. Σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές. Μα βαθύτερα νιώθουμε: η ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.

Αλλιώς, πούθε η περάνθρωπη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει – φυτά, ζώα, ανθρώπους – στον αγώνα; Και τα δυό αντίδρομα ράματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τα’ όραμα που χωράει και εναρμονίζει τις δυό τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες ορμές. Και με τα’ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

Άκυρο
Ένας πυρετός και ρίγος με στέλνουν στο κρεβάτι αντί για το στούντιο του ραδιοφώνου.
Οπότε, μένει η επιθυμία, να εκπληρωθεί μιαν άλλη φορά.