Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Η φωτο από ΡΕΣΠΕΝΤΖΑ

Προετοιμάζοντας την εκπομπή του Σαββάτου, με αφορμή την ανάρτηση του ΚΥΠ,έφτασε η σκέψη μου στην δεκαετία του 80 και όλα όσα,- κατά την γνώμη μου - διαμόρφωσαν, λίγο ή πολύ την σημερινή μας κατάσταση.
-Στην ανατολή κιόλας αυτής της δεκαετίας, ο ενθουσιασμός που επικρατούσε στην χώρα, με αφορμή την πολιτική αλλαγή και την έλευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ ήταν απερίγραπτος.
-Θυμάμαι πολύ έντονα, την αλλαγή που εξέπεμπε ο τρόπος που γινόταν οι πολιτικές συζητήσεις στην κρατική τηλεόραση.
Από τις γραβάτες, στα ανοιχτά πουκάμισα και τα ζιβάγκο.
Στους τότε ήρωες, της τηλεοπτικής μας ζωής.
Τον Βίκτωρα Νέτα και τον Μάκη Γιαμπαζολιά(αν θυμάμαι σωστά).
Ήταν η εποχή που είχαμαι και Μένιο και Μελίνα.
Και Τσοβόλα και Γεννηματά.
Και Δροσογιάννη και Τρίτση.
Οι προσδοκίες μας, στα μέσα της δεκαετίας, διαψεύστηκαν, ή ανταμοίφθηκαν με μιά θέση στο δημόσιο.
Το ρουσφέτι και η συναλλαγή πολιτικών και πολιτών, απέκτησε ντοκτορά, αυτή την περίοδο.
-Η δεξιά αμήχανη, μέσα στην ανυπαρξία ηγετών, μεγέθους του ιδρυτού της, μετά βίας ασχολιόταν με το έργο της, σαν αξιωματική αντιπολίτευση, μή πω πως συναγωνιζόταν, όπου της επιτρεπόταν, σε ρουσφέτι και προσλήψεις στην πολιτική της πελατεία.
-Η αριστερά; Διαμελησμένη, όπως πάντα στην νεότερη ιστορία, μας καλούσε να κάνουμε περιφρούρηση απεργιακών κοινητοποιήσεων.
Απεργία ο ΟΑΣΘ; τρεχάτε συντρόφοι να μην επιτρέψουμε στους απεργοσπάστες να βγάλουν λεοφωρεία.
Απεργία οι ΟΤΑ; τρεχάτε συντρόφοι να υπερασπιστούμε το δικαίωμα του λαού μας στην βρώμα και στην δυσοδία των σκουπιδιών.
Ούτε μια πρωτοβουλία δεν θυμάμαι, που να είχε το βλέμμα στραμένο στο μέλλον.
Στο βάθος του χρόνου.
Εκεί, να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα, μή τυχόν και μας φύγει κάποιος από το μαντρί του κόματος
-Σήμερα, δρέπουμε τους καρπούς της σποράς μας.
Σε μεγάλο βαθμό,εκείνη την δεκαετία σπείραμαι τον ωχαδελφισμό.
Την ατομική μας εξασφάλιση και όχι την κοινωνική ευημερία.
Ενδιαφερθήκαμε με κάθε μέσο να μπούμε στο δημόσιο.
Μα αφού μπήκαμε, ξεχάσαμε να εργαζόμαστε.
Αντρώθηκε η συντεχνιακή διεκδίκηση,σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Διεκδικήσαμε το δικαίωμα στην απεργία, μα δυστυχώς μόνο στις συντεχνίες του δημοσίου αποδόθηκαν τα "δίκαια" των αιτημάτων τους.
Οι άμοιροι του ιδιωτικού τομέα, εγκαταλήφθηκαν στην τύχη τους, και στην ανασφάλεια της απόλυσης.
-Έτσι πορευθήκαμε μέχρι της μέρες μας.
Μιά κοινωνία ασύνδετη, με την μία τάξη εναντίον της άλλης.
Έτσι, από την δεκαετία του πληθωρισμού και των υποτιμήσεων της δραχμής, φτάσαμε στις μέρες μας στον πληθωρισμό της κατανάλωσης και της υποτίμησης της ψυχής μας.
Έρμαια τότε στην πείνα μας για μιά καλύτερη ζωή.
Έρμαια σήμερα των τραπεζών.
Μιά και προτιμήσαμε τον δανεισμό, για να κορέσουμε την καταναλωτική μας βουλιμία.
Στο διαταύτα, γιατί πολύ μοιρολόγησα.
Ποτέ δεν είναι αργά να ξαναβρούμε τον βηματισμό μας σαν κοινωνία.
Ας αναζητήσουμε την χαμένη μας αθωότητα, στην συντροφικότητα και την κουβέντα από σπίτη σε σπίτη και όχι από καφέ σε μπαρ και ταβέρνα.
Ας αναζητήσουμε την χαρά στην δημιουργικότητα και την συμμετοχή και όχι στην μοναχικότητα της τηλεοπτικής υποκουλτούρας.
Ας αναδείξουμε νέους, χωρίς το μικρόβιο της κοματικής αλλά της πολιτικής να διαχειριστούν τα κοινά.
Ας γκρεμίσουμε το καρακιτσαριό που θεμελιώσαμε την δεκαετία του 80 και ντύσαμε με γυαλί και ανοξείδωτο την προηγούμενη.
-Η παρέα στο γρασίδι, με τον ήλιο (όχι τον πράσινο) να λάμπει και να λούζει στο φως πολύχρωμα λουλούδια, παιδιά να τρέχουν γύρω μας, φίλοι με τα μουσικά τους όργανα να μας μαγεύουν με τις μουσικές τους είναι η εικόνα που εύχομαι για τον καθένα και άς έχει δίπλα του όποιον αγαπά.

7 σχόλια:

dyosmaraki είπε...

Πολύ μου άρεσε η αναδρομή σου. Οπως τα λες είναι. Αλλάξαμε και σαν λαός. Αραγε να υπάρχει επιστροφή στον αυθορμητισμό και στη δημιουργικότητα?
Ισως χρειάζεται π΄ρωτα να δημιουργηθούν πρότυπα (όχι στερεότυπα) στα οποία να πιστέψει κανείς και θα τον εμπνεύσουν.
Οσοι γνωρίσαμε ανθρώπους-πρότυπα έχουμε κάτι στο οποίο να πιστεύουμε γνωρίζοντας πως υπήρξαν ΚΑΙ αυτοί. Ζούμε με την ελπίδα πως μια μέρα μπορεί να συναντήσουμε πάλι κάποιους αληθινά ιδεολόγους χαρακτήρες.
Εν τω μεταξύ απλά ελπίζουμε....

Καλό τριήμερο εύχομαι

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Έχεις δίκιο πολλά ξεκίνησαν τότε, αρχικά ήταν ζήτημα...αισθητικής και σταδιακά εξελίχθηκε σε απτή πραγματικότητα της καθημερινότητας μας.
Θυμάμαι επίσης μετά τους Νέτα και Γιομπαζολιά τον Χατζάρα που σήμερα έχει εξελιχθεί σε αστέρα των ακροδεξιών στο BS.
Πολλά μπορούμε να κάνουμε παρόλα αυτά σήμερα όσο ζοφερή κι αν είναι η πραγματικότητα.

Ευρύνοος είπε...

Άψογη η ανάλυση του παρελθόντος..

βλέπεις, ήταν η εποχή του "ξεχειλώματος" της δημοκρατίας..

ο κόσμος πέρασε απο την μεταπολίτευση στην αφασία και προσπάθησε να κερδίσει όσα του είχαν στερήσει τα προηγούμενα χρόνια..
βρέθηκαν και κάποιοι να του υποσχεθούν καλύτερες μέρες κι εκείνος το πίστεψε..
απο το ένα άκρο περάσαμε στο άλλο χωρίς υποδομές και μέτρο..

φοβάμαι όμως τώρα οτι δέν υπάρχουν τρόποι να σταματήσουμε τον κατήφορο..
βλέπεις, ότι βλέπει ο μαθητής απο τον δάσκαλο, εκείνο κάνει..

αν λογιστούμε δάσκαλο τις κυβερνήσεις και μαθητή τον λαό..

μέσα σε όλα τούτα, κάποιοι άλλοι χτίζουν το μέλλον μας ερήμην μας..

καλημέρα :)

kostaslogh είπε...

...λες να τον τρελάνουμε τον Ήλιο πάλι;
στα πάρκα ,στις πλατείες ,στις ραχούλες;
με ρούχα της δουλειάς και παλιοπάπουτσα;με λιγοστό φαί και τσίπουρα;
...και κάπου ανάμεσα στα κρεμασμένα΄στο δέντρο ρούχα,μέσα στη θήκη του να κρέμεται το λάπτοπ!!!
Δεν είναι πλάκα ,αυτό θα είναι το όπλο μας στα επόμενα για να γκρεμίσουμε το έκτρωμα!

Thalassenia είπε...

Όσο υπάρχουν 25χρονα παιδιά που σκέφτονται έτσι, μπορούμε να ελπίζουμε.
Ας δείξουμε την αισιοδοξία μας διαβάζοντας τα λόγια τους.
Είπαμε το μυαλό κάνει συνειρμούς. Δεν ξέρω γιατί βλέποντας την ανάρτηση αυτή θυμήθηκα εκείνη και σκέφτηκα, ότι μπορεί και να βγούν οι ευχές σου αληθινές.

nikiplos είπε...

Φίλε Επίκουρε καλησπέρα...
Τα εξιστόρησες όλα τόσο όμορφα... μα δυστυχώς και τόσο σωστά... Έζησα στην Ελλάδα όλες τις δεκαετίες που περιγράφεις και είναι ακριβώς έτσι...
Θυμάμαι εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80, που εγώ ως γυμνασιόπαις, μου είχε κάνει πολύ θετική εντύπωση η μαζική συμμετοχή της νεολαίας στα κοινά και στο δημόσιο βίο. Ήταν σημαντικό να βλέπεις νέους ανθρώπους με όνειρα, με μια κάποια όρεξη για να αλλάξουν τα πράγματα, από τους μονόχνωτους και μη αλληλεπιδράσιμους που ήταν στις υπηρεσίες και τα πόστα...

Δυστυχώς όλοι αυτοί οι νέοι παγίωσαν μια κατάσταση με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον και κάπως μακριά από το κοινωνικό οποτεδήποτε αυτά συγκρούονταν.

Μα όποτε θυμάμαι αυτήν την δεκαετία θυμάμαι φως χαμόγελα, τους δικούς μου νέους (όσο είμαι εγώ τώρα) και ευσταλείς... έτσι να μου δημιουργεί πάντα μια γλυκιά νοσταλγία...

κατά τα άλλα τα είπες όλα φίλε... Ας αναζητήσουμε τη χαμένη μας αθωώτητα στη συμμετοχή και τη συντροφικότητα. Είναι το μόνο άλλωστε που μπορεί να μας σώσει μέρες που έρχονται...
σε χαιρετώ

Ανώνυμος είπε...

Σε δύσκολα αθλήματα προτρέπεις.
Καλά το κάνεις αλλά...
δες
τους έλληνες τους νοιάζει πιο πολύ το κωλοδάχτυλο της Αφροδίτης, παρά η βαζελίνη που αβέρτα τους μοιράζουν οι πολιτικοί τόσα και τόσα χρόνια.
Δεν είναι όλα χαμένα , αρκεί να καταλάβουν κάποτε οι πολίτες ετούτης ης χώρας , που πάνε και ψηφίζουν, πως ψηφίζουν για τέντα που θα μας καλύψει όλους και όχι για ομπρέλες, ατομικές.