Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ





Με πολύ μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να πείσω τον Πατέρα, για πρώτη φορά στην ζωή του, να με ακολουθήσει και να έρθει σ’ έναν χώρο, όπου κάποιοι άνθρωποι με την τέχνη τους και την φωνή τους μπορούν να θεραπεύσουν τα πάθη μας και τις ψυχές μας.
Διάλεξα το Καφωδείο Ελληνικό ,αφού εκεί πριν λίγες μέρες μαγεύτηκα από την φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου, όταν με την παρέα της καλημέρας αποχαιρετήσαμε τον Γιώργο Καζαντζή και την παρέα του.


Μια και φτάσαμε νωρίς, βρήκαμε θέσεις μπροστά στο πάλκο των μουσικών, σ’ ένα τραπεζάκι για δύο. Και αυτό διευκόλυνε το σχέδιό μου.
Η Φωτεινή , με εκείνη την απίστευτη ανέμελη στάση, μικρόφωνο στο δεξί χέρι, το αριστερό στην τσέπη και κορμί να πάλλεται στις δονήσεις της - από τα βάθη των σπηλαίων – φωνής, να μας ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου .
Το δεύτερο κονιάκ μου έδωσε το θάρρος να κάνω αυτό που είχα κατά νου!
Σήμερα, είναι τα γενέθλια του Πατέρα μου. Και αποφάσισα να κάνω πράξη την προτροπή του Μαρκές.
Να εκφράσω δημόσια την αγάπη μου και τον σεβασμό μου στο πρόσωπό του.
Κάτι που η ζωή τα έφερε και δεν το είπα ποτέ ούτε κατ’ ιδίαν. Θαρρείς και είναι αυτονόητο, το σ’ αγαπώ να το λέμε σε όλους τους άλλους εκτός από τον Πατέρα μας.
Στο διάλειμμα της μουσικής, ζήτησα το μικρόφωνο, εξηγώντας στους υπεύθυνους τον λόγο. Μου παραχωρήθηκε με χαρά.
Μια ασυνήθιστη εξέλιξη της βραδιάς, που ο κόσμος την δέχθηκε με την δέουσα απορία και προσοχή.
«Φίλες και φίλοι συνδαιτυμόνες αυτής της υπέροχης βραδιάς, σας ευχαριστώ που θα μοιρασθείτε μαζί μου τα υπόλοιπα πέντε λεπτά της ζωής σας.
Κάποιος γιατρός του ΑΧΕΠΑ, με τις παραλείψεις του, μου έκανε ένα μεγάλο δώρο.
Μου παραχώρησε τον Πατέρα μου για την μέρα που μπαίνει στα εβδομήντα εννέα του χρόνια, και νάτοναι εδώ , για πρώτη φορά στην ζωή του. Εδώ, που κάποιοι προικισμένοι από την φύση και με την δύναμη της ψυχής τους συνάνθρωποί μας, σαν την Φωτεινή και τους συνεργάτες της γιατρεύουν τις ψυχές μας.
Τον κάλεσε λοιπόν, από τα Ασπρόγεια Φλωρίνης που είναι η μόνιμη κατοικία του, να κάνει ένα στεφανιογράφημα , για να κλείσει ο κύκλος μιας διερεύνησης από που προέρχονται κάποιες ζαλάδες που τον έχουν καθηλώσει στο σπίτι και δεν μπορεί να κάνει αυτά που του δίνουν χαρά.
Αντί για το στεφανιογράφημα του έδωσε μια συνταγή με δύο χάπια, και τα αποτελέσματα των εξετάσεων και τον έστειλε από εκεί που ήρθε.
Βλέπετε στην ζωή μας δεν μάθαμε ούτε να λαδώνουμε, ούτε να δίνουμε φακελάκια.
Όπως διαπιστώνετε, αυτό δεν τον τρόμαξε και είναι εδώ απόψε μαζί μου.
Όπως δεν τον τρόμαξε, όταν τον πήραν αντάρτες δεκάξι χρονών παιδί, μαζί με τον μεγάλο του αδελφό, τον Σταύρο που χάθηκε στον εμφύλιο.
Όπως δεν τον τρόμαξε, όταν άφησε πίσω του δυο παιδιά στην αγκαλιά της γυναίκας του και βρέθηκε στην Γερμανία το 1961.
Όπως δεν τον τρόμαξε ο ερχομός των δίδυμων και μια φτωχή οικογένεια έγινε εξαμελής.
Όπως δεν τον τρόμαξε η εξάμηνη παραμονή του στο νοσοκομείο της Γερμανίας, όταν τον πρόδωσε η μέση του πάνω στην σκαλωσιά της οικοδομής.
Όπως δεν τον τρόμαξε, η αναστήλωση αρχοντικών στο Νυμφαίο ’67 με ’69.
Όπως δεν τον τρόμαξε , όταν άφησε δύο από τα τέσσερα παιδιά στα χέρια των γιαγιάδων και συνέχισε για μια δεκαετία ακόμη τον αγώνα της επιβίωσης στην ξενιτιά.
Και μέχρι σήμερα , η δουλειά δεν τον τρόμαξε.
Ούτε ο θάνατος.
Παρά μόνο η ανημπόρια.
Σε όλη μου την ζωή, πενήντα χρόνια τώρα, ποτέ μου δεν τον βρήκα απέναντι.
Πάντα δίπλα μου.
Συμπαραστάτης μου. Δίχως λόγια. Μα με πράξεις.
Ήρθε η ώρα να του πω δημόσια – και είναι τιμή μου και χαρά μου – που μου το επιτρέψατε.
Πατέρα μου σε αγαπώ.
Είμαι περήφανος που είμαι γιος σου.
Και θα σε αγαπώ και θα σου το λέω σαν να είναι η τελευταία φορά που βλεπόμαστε.
Κάθε φορά που θα βλεπόμαστε.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Μα κυρίως γιατί ένοιωσα σαν να το έκανε ο κάθε ένας από εσάς στον δικό του Πατέρα.

Υ.Σ. Ευχής έργο θα ήταν, αυτή την ιστορία, να την είχα κάνει πράξη.
Μα ξύπνησα μέσα στην νύχτα και την κατέγραψα.
Γιατί το όνειρο αυτό, ήταν πολύ όμορφο.
Τόσο όμορφο, που είναι αδύνατον να γίνει αληθινό.

Υ.Σ. 2 Αγαπημένοι μου φίλοι, κατ' αρχήν ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις ευχές σας.
Θέλω όμως να υπογραμμίσω την ένστασή μου για κάποια παρανόηση, που ενδεχόμενα να προκάλεσα σε αυτήν την ανάρτηση.
Τον Πατέρα μου, δεν υπήρξε στιγμή στην ζωή μου που να μή του έδειχνα με τις πράξεις μου και με τον λόγο μου, την αγάπη μου και τον σεβασμό μου.
Απλά, επειδή οι άνθρωποι του μόχθου, ποτέ δεν θα κλιθούν από καμία Ακαδημία, να τους απονεμηθεί κανένα βραβείο, θεώρησα την κίνηση αυτή, της δημόσιας δηλαδή κατάθεσης αγάπης, σαν ένα τέτοιο βραβείο.
Η αναγνώριση σε δημόσιο χώρο έχει την αξία της.
Και γι' αυτό το όνειρο παρέμεινε όνειρο.
Παρ' όλα αυτά είμαι ευτυχής που το ένοιωσα και το κουβαλώ μέσα μου σαν γεγονός.
Όπως και να έχει σας ευχαριστώ πολύ.

13 σχόλια:

Roadartist είπε...

Δεν είναι σαν να το έκανες;..
Δεν χρειάζεται αυτά να τα πεις μπροστά σε κοινό, να του τα πεις κατ'ιδίαν..
Δεν είναι εύκολο.., αλλά μπορεί να γίνει, και κάτι μου λέει ότι θα το κάνεις.. φιλάκια..

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Συμφωνώ απολύτως με την καλλιτέχνιδα, Επίκουρε. Κατ'ιδίαν, αλλά κάνε το. Δεν ξέρεις πόσο βαρύ φορτίο θα είναι για την υπόλοιπη ζωή η σιωπή - αν παραμείνει.

νινα είπε...

Καλησπέρα. Τυχαία βρέθηκα στο μπλογκ σου. Και διάβασα ολόκληρο αυτό το ποστ, γιατί με άγγιξε, όπως νομίζω και τους περισσότερους. Είναι περίεργο το πώς αγαπάμε τους γονείς, αλλά δεν μπορούμε να το εκφράσουμε απλά και ανοιχτά. Ίσως γιατί εκείνοι, άνθρωποι μιας άλλης γενιάς, δεν το έκαναν πρώτοι. Δεν πειράζει. Η αγάπη υπάρχει, το ξέρουμε. Και είναι όμορφη, ακόμα και στα όνειρα... Μακάρι να 'χουμε όλοι τέτοια όνειρα...

Ανώνυμος είπε...

Βαγγέλη, αυτό το όνειρο, αν θέλεις να μ' ακούσεις, μην τ' αφήσεις όνειρο. Κάντο πράξη. Έχασα πριν 3 χρόνια τον πατέρα μου, που τον λάτρευα. Ξέρεις πόσες φορές βλέπω αυτό το όνειρο; Εγώ όμως δεν μπορώ να το κάνω πράξη, ενώ εσύ μπορείς.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Είσαι σπουδαίος και σου έχω εμπιστοσύνη πως δε θα μείνεις....στα γραπτά... αλλά θα τα κάνεις πράξεις.

ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Μαργαρίτα Πάσχου είπε...

Είμαι σίγουρη ότι θα προχωρήσεις σε έργα! Να τον χαίρεσαι Βαγγέλη!

Kater;ina είπε...

Τι όμορφο και συγκινητικό όνειρο!
Να χαίρεσαι τον Πατέρα σου και να σε χαίρεται!

nikiplos είπε...

Πραγματικά δάκρυσα που διάβασα την ιστορία σου αγαπητέ φίλε Επίκουρε... Δάκρυσα γιατί κατανόησα την ανάγκη όλων μας να το πούμε αυτό. Να πούμε στον πατέρα μας ότι τον αγαπούμε... κι ας το ξέρει κατά βάθος...

Μου προκαλεί αποστροφή, η αναίδεια που επιδεικνύουν νεοΈλληνες κυρίως σε ηλικιωμένους ανθρώπους απόμαχους της ζωής. Αν δε είναι και φτωχοί, η αναίδεια μετατρέπεται και σε κακοπροαίρετη θυμοσοφία.... "Και τι κατάλαβες μπαρμπαΓιάννη?". Αν από την άλλη είναι πλούσιοι και έχουν περιουσία, ακούς "Κύριε Γιάννη, πόσο δίκιο έχετε..." και λοιπές κολακείες...

Ξέρεις είναι μεγάλο δώρο να πούμε στον Πατέρα μας ότι τον αγαπούμε πριν είναι αργά... γιατί μετά θα το λέμε κάθε μέρα μέσα μας ως προσευχή και θα μας στοιχειώνει...

Να είσαι καλά φίλε!

Χριστίνα (lbt) είπε...

Bαγγέλη εγώ νομίζω ότι πρέπει να δείχνουμε την αγάπη όπως μπορούμε.
Όπως γράφεις:"Πάντα δίπλα μου.
Συμπαραστάτης μου. Δίχως λόγια. Μα με πράξεις."
Μπορεί κι ο πατέρας σου να μη σου πε ποτέ το σ'αγαπώ, άλλα εσύ το ξέρεις πολύ καλά!
Είτε με λόγια, είτε με πράξεις, μια αγκαλιά, ή ένα ζεστό βλέμμα, πάντα οι δικοί μας άνθρωποι θα καταλάβουν την αγάπη μας γι' αυτούς.

Επίσης είμαι ασυγχώρητη γιατί ενώ σε σκέφτηκα στη γιορτή σου, μετά αμέλησα να σου τηλεφωνήσω.
Καθηστερημένα λοιπόν, σου εύχομαι ότι καλύτερο στη ζωή σου και να χεις κοντά σου τους ανθρώπους σου και στις χαρές και στα προβλήματα.
Φιλιά!

Artanis είπε...

Γιατί δεν το έκανες; αλλά και πάλι, έχει καιρό να του το πεις κατ' ιδίαν, τώρα, πριν να είναι αργά πολύ...
Καλημέρα και καλή βδομάδα...

Adamantia είπε...

To να του το πείς όσο είναι εν ζωή πιό πολύ καλό σ' εσένα θα κάνει, εκείνος το ξέρει. Οι άνθρωποι αυτής της γενιάς δεν ήταν των λόγων όταν επρόκειτο για δεδομένα συναισθήματα όπως της αγάπης μεταξύ παιδιών και γονιών.
Καλημέρα Βαγγέλη και εύχομαι να τον έχεις για πολλά χρόνια ακόμα!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Αγαπημένοι μου φίλοι, κατα αρχήν ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις ευχές σας.
Θέλω όμως να υπογραμμίσω την ένστασή μου για κάποια παρανόηση, που ενδεχόμενα να προκάλεσα σε αυτήν την ανάρτηση.
Τον Πατέρα μου δεν υπήρξε στιγμή στην ζωή μου που να μή το έδειχνα με τις πράξεις μου και με τον λόγο μου την αγάπη μου και τον σεβασμό μου.
Απλά, επειδή οι άνθρωποι του μόχθου, ποτέ δεν θα κλειθούν από καμμία Ακαδημία να τους απονεμηθεί κανένα βραβείο, θεώρησα την κίνηση αυτή, της δημόσιας δηλαδή κατάθεσης αγάπης, σαν ένα τέτοιο βραβείο.
Η αναγνώριση σε δημόσιο χώρο έχει την αξία της.
Και γι' αυτό το όνειρο παρέμεινε όνειρο.
Παρ' όλα αυτά είμαι ευτυχής που το ένοιωσα και το κουβαλώ μέσα μου σαν γεγονός.
Όπως και να έχει σας ευχαριστώ πολύ.

νηφάλιος οινόφλυξ είπε...

Γεια σου Βαγγέλη
Τελικώς, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον!
Πριν λίγες μέρες ξεφύλλισα την ποιητική συλλογή "Ροές" του εξαίρετου Αργύρη Μπαρή που μου χάρισες.
Ξαφνιάστηκα ευχάριστα διαβάζοντας τους παρακάτω στίχους:
Αν αμφισβητώ
δεν είμαι δύσπιστος
Με την αμφιβολία ξεπερνώ τον εαυτό μου
Διαδηλώνω την ύπαρξή μου
Τρέφω και τρέφουμαι
Δημιουργώ ρήξεις
πέρα από συγκεκριμένες προθέσεις
Προχωρώ.
Ήμουν εγώ!