ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Με πολύ μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να πείσω τον Πατέρα, για πρώτη φορά στην ζωή του, να με ακολουθήσει και να έρθει σ’ έναν χώρο, όπου κάποιοι άνθρωποι με την τέχνη τους και την φωνή τους μπορούν να θεραπεύσουν τα πάθη μας και τις ψυχές μας.
Διάλεξα το Καφωδείο Ελληνικό ,αφού εκεί πριν λίγες μέρες μαγεύτηκα από την φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου, όταν με την παρέα της καλημέρας αποχαιρετήσαμε τον Γιώργο Καζαντζή και την παρέα του.


Μια και φτάσαμε νωρίς, βρήκαμε θέσεις μπροστά στο πάλκο των μουσικών, σ’ ένα τραπεζάκι για δύο. Και αυτό διευκόλυνε το σχέδιό μου.
Η Φωτεινή , με εκείνη την απίστευτη ανέμελη στάση, μικρόφωνο στο δεξί χέρι, το αριστερό στην τσέπη και κορμί να πάλλεται στις δονήσεις της - από τα βάθη των σπηλαίων – φωνής, να μας ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου .
Το δεύτερο κονιάκ μου έδωσε το θάρρος να κάνω αυτό που είχα κατά νου!
Σήμερα, είναι τα γενέθλια του Πατέρα μου. Και αποφάσισα να κάνω πράξη την προτροπή του Μαρκές.
Να εκφράσω δημόσια την αγάπη μου και τον σεβασμό μου στο πρόσωπό του.
Κάτι που η ζωή τα έφερε και δεν το είπα ποτέ ούτε κατ’ ιδίαν. Θαρρείς και είναι αυτονόητο, το σ’ αγαπώ να το λέμε σε όλους τους άλλους εκτός από τον Πατέρα μας.
Στο διάλειμμα της μουσικής, ζήτησα το μικρόφωνο, εξηγώντας στους υπεύθυνους τον λόγο. Μου παραχωρήθηκε με χαρά.
Μια ασυνήθιστη εξέλιξη της βραδιάς, που ο κόσμος την δέχθηκε με την δέουσα απορία και προσοχή.
«Φίλες και φίλοι συνδαιτυμόνες αυτής της υπέροχης βραδιάς, σας ευχαριστώ που θα μοιρασθείτε μαζί μου τα υπόλοιπα πέντε λεπτά της ζωής σας.
Κάποιος γιατρός του ΑΧΕΠΑ, με τις παραλείψεις του, μου έκανε ένα μεγάλο δώρο.
Μου παραχώρησε τον Πατέρα μου για την μέρα που μπαίνει στα εβδομήντα εννέα του χρόνια, και νάτοναι εδώ , για πρώτη φορά στην ζωή του. Εδώ, που κάποιοι προικισμένοι από την φύση και με την δύναμη της ψυχής τους συνάνθρωποί μας, σαν την Φωτεινή και τους συνεργάτες της γιατρεύουν τις ψυχές μας.
Τον κάλεσε λοιπόν, από τα Ασπρόγεια Φλωρίνης που είναι η μόνιμη κατοικία του, να κάνει ένα στεφανιογράφημα , για να κλείσει ο κύκλος μιας διερεύνησης από που προέρχονται κάποιες ζαλάδες που τον έχουν καθηλώσει στο σπίτι και δεν μπορεί να κάνει αυτά που του δίνουν χαρά.
Αντί για το στεφανιογράφημα του έδωσε μια συνταγή με δύο χάπια, και τα αποτελέσματα των εξετάσεων και τον έστειλε από εκεί που ήρθε.
Βλέπετε στην ζωή μας δεν μάθαμε ούτε να λαδώνουμε, ούτε να δίνουμε φακελάκια.
Όπως διαπιστώνετε, αυτό δεν τον τρόμαξε και είναι εδώ απόψε μαζί μου.
Όπως δεν τον τρόμαξε, όταν τον πήραν αντάρτες δεκάξι χρονών παιδί, μαζί με τον μεγάλο του αδελφό, τον Σταύρο που χάθηκε στον εμφύλιο.
Όπως δεν τον τρόμαξε, όταν άφησε πίσω του δυο παιδιά στην αγκαλιά της γυναίκας του και βρέθηκε στην Γερμανία το 1961.
Όπως δεν τον τρόμαξε ο ερχομός των δίδυμων και μια φτωχή οικογένεια έγινε εξαμελής.
Όπως δεν τον τρόμαξε η εξάμηνη παραμονή του στο νοσοκομείο της Γερμανίας, όταν τον πρόδωσε η μέση του πάνω στην σκαλωσιά της οικοδομής.
Όπως δεν τον τρόμαξε, η αναστήλωση αρχοντικών στο Νυμφαίο ’67 με ’69.
Όπως δεν τον τρόμαξε , όταν άφησε δύο από τα τέσσερα παιδιά στα χέρια των γιαγιάδων και συνέχισε για μια δεκαετία ακόμη τον αγώνα της επιβίωσης στην ξενιτιά.
Και μέχρι σήμερα , η δουλειά δεν τον τρόμαξε.
Ούτε ο θάνατος.
Παρά μόνο η ανημπόρια.
Σε όλη μου την ζωή, πενήντα χρόνια τώρα, ποτέ μου δεν τον βρήκα απέναντι.
Πάντα δίπλα μου.
Συμπαραστάτης μου. Δίχως λόγια. Μα με πράξεις.
Ήρθε η ώρα να του πω δημόσια – και είναι τιμή μου και χαρά μου – που μου το επιτρέψατε.
Πατέρα μου σε αγαπώ.
Είμαι περήφανος που είμαι γιος σου.
Και θα σε αγαπώ και θα σου το λέω σαν να είναι η τελευταία φορά που βλεπόμαστε.
Κάθε φορά που θα βλεπόμαστε.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Μα κυρίως γιατί ένοιωσα σαν να το έκανε ο κάθε ένας από εσάς στον δικό του Πατέρα.

Υ.Σ. Ευχής έργο θα ήταν, αυτή την ιστορία, να την είχα κάνει πράξη.
Μα ξύπνησα μέσα στην νύχτα και την κατέγραψα.
Γιατί το όνειρο αυτό, ήταν πολύ όμορφο.
Τόσο όμορφο, που είναι αδύνατον να γίνει αληθινό.

Υ.Σ. 2 Αγαπημένοι μου φίλοι, κατ' αρχήν ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις ευχές σας.
Θέλω όμως να υπογραμμίσω την ένστασή μου για κάποια παρανόηση, που ενδεχόμενα να προκάλεσα σε αυτήν την ανάρτηση.
Τον Πατέρα μου, δεν υπήρξε στιγμή στην ζωή μου που να μή του έδειχνα με τις πράξεις μου και με τον λόγο μου, την αγάπη μου και τον σεβασμό μου.
Απλά, επειδή οι άνθρωποι του μόχθου, ποτέ δεν θα κλιθούν από καμία Ακαδημία, να τους απονεμηθεί κανένα βραβείο, θεώρησα την κίνηση αυτή, της δημόσιας δηλαδή κατάθεσης αγάπης, σαν ένα τέτοιο βραβείο.
Η αναγνώριση σε δημόσιο χώρο έχει την αξία της.
Και γι' αυτό το όνειρο παρέμεινε όνειρο.
Παρ' όλα αυτά είμαι ευτυχής που το ένοιωσα και το κουβαλώ μέσα μου σαν γεγονός.
Όπως και να έχει σας ευχαριστώ πολύ.