ΤΟ Α Γ Κ Α Θ Ι

Για τα χρόνια της απομόνωσης,
της φυλακής
πως νοιώθω ρωτάς.
Να,
σαν να μου 'σπασε το νύχι του αντίχειρα
και κρατιέται από μια πέτσα,
χωρίς να μπορώ να το κόψω!
Σαν να ζω σε όνειρο κι όταν ξυπνώ,
έχω την αίσθηση πως κρέμεται ακόμα,
και κάθε που μου το θυμίζεις
και όταν πιάνω να γράψω
πάντα ματώνει.

----------------------------------

Μη με κοιτάς μ' αυτό το
συμπονετικό βλέμμα που μισώ.
Είμαι απ' αυτούς που η τάξη σου ρήμαξε.
Μήν κοιτάς με αηδία τα μαύρα χέρια μου,
τα μαύρα ρούχα μου.
Είναι από καμένα λάδια, από πετρέλαιο,
από πίσσα.
Συντηρώ, βλέπετε, το αυτοκίνητό σας,
το καλοριφέρ σας,
τους εθνικούς σας δρόμους...
Μη με κοιτάς υπεροπτικά
που φόρεσα άθελά μου το πανωφόρι σου.
Είμαι απ' αυτούς τους αθώους
που βάζουν τα κλάματα
ή σου σπάνε την βιτρίνα,
όταν νιώσουν την φωνή τους.

Δημήτρης Μαστροδήμου από τον Δρυμώνα Μαγνησίας.

Προξενητής στην αναζήτηση της γνώσης ο Αργύρης Μπαρής, έφερε στην ζωή μου έναν γλυκήτατο άνθρωπο.
Την Ασπασία Καρρά - Μαραβέα.
Δική της η προσφορά να διαβάσω την κατάθεση ψυχής του Δημήτρη Μαστροδήμου.
Ματωμένη ζωή, δεν θα μπορούσε, παρά μόνο πάνω σ' ένα αγκάθι να καταγραφεί.
Αυτή είναι η ποιητική συλλογή του μαχητή της ζωής.
Αναζητήστε την.
Θα κάνει ανθρωπινότερες, τις πλαστικές μας μέρες και θα εξωραΐσει τα όνειρά μας.