ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΑ ΤΗΣ ΑΛΥΚΗΣ

Στίς 30 Ιουλίου απευθύναμαι ένα κάλεσμα σε φίλους και μέλη του Σπιτιού, εν όψη της νέας περιπέτειας στην οποία μπαίνει, μετά την λήξη της σύμβασης παραχώρησης της Αλυκής προς τον Δήμο Θερμαικού.

Εσύ, τι αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι εδώ; 

Ποια είναι η ομορφότερη στιγμή που έχεις ζήσει στην αυλή του; 

Τι θα σου λείψει αν πάψει να υπάρχει; 

Γράψε όσα αισθάνεσαι και στείλε με email στο: (1ο σχόλιο) mpsaggelochoriou@gmail.com Είναι και αυτός ένας τρόπος να βοηθήσουμε τον δήμο Θερμαϊκού, στην προσπάθεια να διεκδικήσει την παραχώρηση του, από το ΤΑΙΠΕΔ και να συνεχίσει το Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής, την πορεία που έχει ήδη χαράξει χάρη στην αγάπη όλων μας 🏡

Παραθέτω τα κείμενα των φίλων και μελών που ανταποκρίθηκαν:
 

Το Σπιτάκι είναι το απάγκιο μου.

Το καταφύγιό μου.

Το ψυχοτροφείο μου.

Ο καλός μου άγγελος.

Η θεραπεία του νου, της καρδιάς και της ψυχής μου.

Εκεί ακουμπάει η ψυχή μου.

Εκεί γνώρισα τον μέντορά μου, τον Βαγγέλη Μίχο, που με βοήθησε να βλέπω την ουσία των πραγμάτων.

Εκεί ένιωσα χρήσιμη χωρίς να κάνω κάτι μεγάλο.

Εκεί κάθισα σε μια παλιά καρέκλα και αναπαύτηκε το είναι μου.

Εκεί έμαθα να ακούω τον άλλον, τη φύση, τον εαυτό μου.

Εκεί έμαθα πως η τέχνη δεν είναι προνόμιο – είναι τρόπος να υπάρχεις.

Εκεί ένιωσα ελεύθερη και ασφαλής.

Εκεί γνώρισα ανθρώπους που ανοίγουν τις αγκαλιές και τις καρδιές τους αυθόρμητα.

Εκεί έμαθα πως η σιωπή δεν βαραίνει – μπορεί να γλυκαίνει την ψυχούλα σου.

Εκεί έμαθα πως η φροντίδα της φύσης είναι και τρόπος να φροντίζεις τον εαυτό σου.

Εκεί έμαθα τι σημαίνει να προσφέρεις με την καρδιά σου, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα.

Εκεί είδα χαμογελαστά μουτράκια μαθητών να ακολουθούν τον Βαγγέλη σαν μικρά παπάκια, για να μάθουν για τη φύση, το περιβάλλον, το αλάτι, τη ζωή.

Εκεί απόλαυσα μουσικές βραδιές, ποιητικές αφηγήσεις, θεατρικές παραστάσεις.

Πήρα μέρος σε εργαστήρια ποίησης, αφήγησης, φιλοσοφίας, ζωγραφικής, ξυλογλυπτικής, κεραμικής.

Εκεί έμαθα πως ο πολιτισμός δεν θέλει χρήματα – θέλει καρδιά.

Εκεί φωτίστηκαν τα σκοτάδια μου.

Αν μου το πάρουν…

Αν μου το πάρουν, θα νιώσω θυμό.

Θα νιώσω απογοήτευση.

Θα νιώσω απαξίωση.

Θα νιώσω πως έχω να κάνω με ανθρώπους άκαρδους που δεν καταλαβαίνουν.

Αντί να έρθουν κοντά μας για να νιώσουν πόσο αγαπάμε και φροντίζουμε την Αλυκή, μας πετούν έξω.

Το Σπιτάκι δεν μεταφέρεται.

Δεν ξαναχτίζεται

Είναι  το ιερό μου

Αν μου το πάρουν, πού θα κουρνιάσει η ψυχή μου;

Σας παρακαλώ...

Σόνια Τούντα

Το σπιτάκι του φύλακα της Αλυκής είναι τόσο μικρό αλλά με τόσο φως! Πώς γίνεται ένα μέρος να σε τραβάει τόσο!

Ίσως γιατι σ αυτο το μέρος έρχεσαι σ επαφή με τον εαυτό σου και συνδέεσαι  με τη βαθύτερη σου ύπαρξη.

Σου βγάζει μια ηρεμία ο τόπος εκεί αλλά όχι απάθεια.

Ισα ισα ! Που σε ξεσηκώνει να γίνεις πιο ενεργός πολίτης, πιο όμορφος άνθρωπος, πιο κοινωνικός, πιο πνευματικός, πιο Άνθρωπος. 

Οφείλουμε πολλά στον Βαγγέλη Μίχο.

Τόσο Ήσυχος και τόσο ανήσυχος μαζί.

Υπέροχος άνθρωπος , έκανε πολύ αγώνα για όλα. Ακόμα και για τα αυτονόητα. Και έγινε το σπιτάκι του φύλακα μια κοιτίδα πολιτισμού.

Θέλω να ελπίζω οτι θα συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε μαγικές μουσικές βραδιές κάτω απο τον έναστρο ουρανό, να γίνουν πολλές ακόμα βραδιές ποίησης, φιλοσοφίας, πολλά ακόμα εργαστήρια και πολλές πολλές όμορφες συζητήσεις.

Όταν πηγαίνεις στο σπιτάκι του φύλακα αυτόματα κάνεις μια μικρή παύση απο τα καθημερινά προβλήματα της ζωής και είναι σα να μπαίνεις κάπου αλλού σε μια άλλη κατάσταση με χρόνο προσαρμογής μηδενικό. Σε μια κατάσταση που όταν βγαίνεις έχεις λίγο πιο ευρύ πνεύμα και πιο μεγάλη καρδιά.!!

Ευχαριστώ 

Ξένια Δημητρακοπούλου

 Στο Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής βρήκα έναν χώρο συνάντησης, όπου όλοι αλληλεπιδρούν ανιδιοτελώς, με μοναδικό ζητούμενο τη συμμετοχή, την ευχαρίστηση, την άντληση γνώσεων, την ψυχική ηρεμία, τη δημιουργικότητα.  Γεγονός πολύ σημαντικό, ειδικά στη σημερινή εποχή όπου κυριαρχούν τα ατομικά οφέλη και το υλικό κέρδος.

Ο συγχρωτισμός στο Σπίτι αναδεικνύει, με τον πιο όμορφο τρόπο, πολλές από τις ηθικές αξίες που μας προσδιορίζουν ως ανθρώπους: τον σεβασμό, την προσφορά, τη συλλογικότητα, την ενσυναίσθηση, την ισότητα, τη δημοκρατία...  

Οι άνθρωποι που δημιούργησαν το συγκεκριμένο εγχείρημα, 

οι καλεσμένοι που προσφέρουν την τέχνη τους, την επιστήμη τους ή το χόμπι τους και 

όλοι εμείς που πάμε να "μεταλάβουμε" την προσφορά τους 

έχουμε ανάγκη Το Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής.  Γιατί όταν πάμε εκεί γινόμαστε καλύτεροι και αυτόν το καλύτερο εαυτό μας τον παίρνουμε μαζί μας φεύγοντας. 

Όλα αυτά τα σπουδαία γίνονται σε ένα μικρό μέρος, απομακρυσμένο από το πολύβουο κέντρο της πόλης και πηγάζουν από την αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο, το περιβάλλον και τον πολιτισμό.

Όχι μόνο δεν πρέπει να το χάσουμε αυτό, αλλά πρέπει και να το μεταλαμπαδεύσουμε.

Όλγα Χριστοδουλίδου

Ήταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε στο σπίτι του φύλακα, το 2018, για να πούμε παραμύθια για το αλάτι και να τιμήσουμε την Αλυκή. Πρώτη φορά για μας, αλλά και πρώτη φορά για το σπίτι του φύλακα, που θα υποδεχόταν κόσμο ύστερα από καιρό.

Περπατήσαμε στην άκρη της θάλασσας ώσπου να φτάσουμε, και τα παπούτσια μας γέμιζαν άμμο που μας τριβέλιζε τα πόδια.

Το σπίτι, ένα χάλασμα, έστεκε και καμάρωνε που κάποιοι ήρθαν ύστερα από πολύ καιρό. Ο Βαγγέλης φρόντισε να είναι καθαρά και τακτοποιημένα, όπως φροντίζει χρόνια τώρα. Και ο κόσμος ήρθε εκείνο το βράδυ· και η άμμος τριβέλιζε και τα δικά τους πόδια, και η Αλυκή τους νοστίμισε με αλάτι, και το σπίτι έγινε απάνεμο καταφύγιο για την πρώτη παράσταση με παραμύθια.

Κι αρχή ήταν αυτός ο λόγος, ο παλιακός των παραμυθιών, που θα έδινε αργότερα τη σκυτάλη σε θαυμάσια δρώμενα. Τόσο όμορφα δρώμενα, που και το σπιτάκι κατάφερε να βάλει καινούργια φορεσιά! Μια φορεσιά που τη ντύνεται χρόνια τώρα.

Είναι η φορεσιά της αλήθειας, για όλα όσα συμβαίνουν εκεί, στην άκρη της Αλυκής. Η αλήθεια του γνήσιου και του ανόθευτου· αλήθεια που όμως γέννησε φθόνο.

Και τώρα;

Τώρα το ζήλεψαν και το γυρεύουν κι άλλοι.

Τώρα, ίσως είναι η ώρα να αλλάξει πάλι φορεσιά και να παλέψει για τ’ άδικο.

Εμείς θα είμαστε στο πλάι του.

Εσείς;

Ανθή και Αλέξης

ο σπιτάκι του φύλακα είναι μια φλόγα που καίει και ζεσταίνει τις καρδιές μας, διδάσκοντας ήθος και προάγοντας σιωπηλά τον πολιτισμό.

Για μένα είναι οξυγόνο και για την περιοχή φάρος.
Δε μπορώ να φανταστώ ότι θα συνεχίσω να ζω σε ένα τόπο που αντί να ενθαρρύνει, στραγγαλίζει αυτά τα εγχειρήματα.

Στον Ευάγγελο χρωστάμε την ξεχασμένη και πράα ομορφιά που δε ξέραμε ότι μπορεί να υπάρξει.

Με εκτίμηση.

Ραφαηλίδης Κυριάκος

Καλησπέρα

Με τα λίγα λόγια που μπορούμε να πούμε ώστε να μην κουράσουμε, η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ, και δεν χρειάζεται νομίζω να ξεχωρίσω κάποια σαν καλύτερη στιγμή στο σπιτάκι του φύλακα της αλυκής,

καθώς κάθε επίσκεψη η συμμετοχή σε κάποιο από τα δρώμενα, έχει την δική του ομορφιά και αξία.

Κι αυτό ακριβώς θα μας λείψει αν πάψει να υπάρχει με την μορφή αξιοποίησης που έχει σήμερα, η σιγουριά πως κάπου κοντά μας βρίσκεται ένας τόπος κι ένας τρόπος διαφυγής από την πεζή καθημερινότητα,

ένας τόπος πολιτισμού που μπορεί και ταιριάζει διαφορετικές απόψεις και πιστεύω,

με τον απαραίτητο σεβασμό στον άνθρωπο και τις αξίες του.

Το Αγγελοχώρι είχε ένα φάρο, τώρα έχει δύο,

αφήστε τους να συνυπάρξουν και να προσφέρουν ο καθένας το φως του σ' όσους το έχουν ανάγκη.

Σαμαράς Κυριάκος

Όταν βρίσκομαι εκεί, μπροστά στο σπίτι του φύλακα της Αλυκής, νιώθω μια αίσθηση παύσης. Σαν να σταματάει ο χρόνος. Δεν έχει σημασία τι ώρα είναι, αν φυσάει ή αν καίει ο ήλιος. Πάντα με τυλίγει μια σιωπή γεμάτη ιστορίες. Οι πέτρες, τα ξύλα, το φως που πέφτει πάνω στους τοίχους .Όλα μιλούν, χωρίς να βγάζουν λέξη. Νιώθω μικρή, αλλά και κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου, που κάποτε είχε νόημα, σκοπό, ζωή.
Αν πάψει να υπάρχει, θα μου λείψει η ανάσα αυτού του τόπου. Θα χαθεί ένας δεσμός με τη γη και τη μνήμη όχι μόνο τη δική μου, αλλά και των ανθρώπων που πέρασαν πριν από μένα. 
Η πιο όμορφη στιγμή που έζησα εκεί… ήταν ένα απόγευμα του καλοκαιριού, όταν ο ήλιος έδυε πίσω από τις αλυκές και έβαφε τα πάντα με ένα ζεστό, πορτοκαλί φως. Καθόμουν στην αυλή, χωρίς να κάνω τίποτα. Μόνο κοιτούσα. Μαζί με τα δύο κορίτσια μου. Δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε. Το τοπίο μας μιλούσε. Κι ένιωσα πλήρης, ήσυχη γεμάτη από κάτι που δεν περιγράφεται εύκολα. Ίσως ήταν η ομορφιά. Ίσως η αίσθηση ότι εκεί, σ’ εκείνη την αυλή, ήμουν σπίτι μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που φυλάνε μέρη. Κι υπάρχουν άνθρωποι που φυλάνε ψυχές.
Ο φύλακας της Αλυκής δεν είναι απλώς εκεί για να προστατεύει τον τόπο. Είναι εκεί για να υποδέχεται, να προσφέρει, να ακούει, να νοιάζεται. Στην αυλή του, φτιαγμένη απλά, με χώμα, σκιά και παλιές καρέκλες, γεννήθηκε κάτι σπάνιο: ένα ψυχοτροφείο. Ένας τόπος για κουρασμένες ψυχές. Όχι με φάρμακα και λόγια βαριά, αλλά με γέλιο, με σιωπές, με παρέα. Με απλότητα. Με αγάπη.
Εκεί μαθαίνεις να κάθεσαι όπως είσαι. Να μη χρειάζεται να εξηγείς. Να μην είσαι τίποτα παραπάνω από εσύ. Ο φύλακας δεν ζητά. Δίνει. Με τρόπο που δεν τον καταλάβαινες πάντα, τον καταλάβαινες αφού φεύγεις. Και τότε θέλεις να ξαναγυρίσεις.
Το σπίτι του έγινε φάρος. Όχι μόνο για περαστικούς, αλλά για εκείνους που έψαχναν μια ήσυχη γωνιά μέσα τους και δεν ήξεραν πού να τη βρουν. Εκεί τη βρήκαν. Κι ήταν πάντα ανοιχτά. Ακόμα κι όταν δεν ήταν εκεί.
Γιατί τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι εκεί για να μένουν — είναι εκεί για να θυμίζουν τι σημαίνει να δίνεις χώρο στους άλλους. Και να τους αγαπάς με τρόπο απλό, ουσιαστικό, καθαρό.
Δεν είναι απλώς ένα παλιό κτίσμα. Είναι τόπος. Είναι ανάμνηση. Είναι πατρίδα μιας άλλης πλευράς του εαυτού μου. Και δεν θέλω να το χάσω.

Μπαρμπαρέζου Ανθή.

Στο Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής νιώθω ότι είμαι ο εαυτός μου. Ένα με τη φύση ,μακριά από καθωσπρεπισμό ,υποκρισία, δηθενιά.
Βιώνουμε μια μυσταγωγία που δεν υπάρχει σε καμμία άλλη σκηνή. Καλλιτέχνες και κοινό επικοινωνούν χωρίς μεσάζοντες με απόλυτο σεβασμό στην τέχνη όποια μορφή κι αν έχει.Άνθρωποι, φύση, και τέχνη γίνονται ένα στην πραγματική τους διάσταση.
Το να πάψει να υπάρχει το σπιτάκι στην σημερινή του μορφή θα είναι πλήγμα στα πολιτιστικά δρώμενα του Δήμου Θερμαϊκού και όχι μόνο. Άλλωστε το Σπίτι είναι πλέον γνωστό σε όλη την πόλη και έρχονται άνθρωποι κάθε ηλικίας και υπόβαθρου για να απολαύσουν αυτό που δεν μπορούν να βρουν πουθενά αλλού . 

Αμεσότητα, ποιότητα, γαλήνη!

Ηρώ Στοίλα

Πριν από κάποια χρόνια κάποιος φίλος μου είπε ότι υπάρχει ένα Σπιτάκι στο Αγγελοχωρι που παρουσιάζει πολύ ωραία πράγματα.
Φτάνοντας λοιπόν εκεί περισσότερο από περιέργεια γιαυτό το μέρος ανακάλυψα ότι ήταν κατά πολύ  ωραιότερα απ ότι μου το περιέγραψαν. Εναν χαμογελαστό άνθρωπο με μια ανοιχτή αγκαλιά να μας καλωσορίζει Μια θετική ενέργεια να σε  διαπερνά με το περνάς το γεφυράκι και όλοι εκεί να είναι ερωτευμένοι με το μέρος αυτό. Ηταν μια μαγική βραδιά με μια μαγική μουσική εκδήλωση.
Από τότε πολλές βραδιές με μάγεψε...πολλές μέρες με κράτησε εκεί με τις εκδηλώσεις πολιτισμού που παρουσιάστηκαν ,με τα
εργαστήρια που δημιουργήθηκαν και μας ένωσαν μεταξύ μας .Γνώρισα πολλούς αξιόλογους μουσικούς, καλλιτέχνες, αξιολογότατους ανθρώπους. 
Και φυσικά πιστεύω ακράδαντα ότι όλα αυτά οφείλονται στον απόνητο, φιλόξενο και πάντα χαμογελαστό πραγματικό ΦΎΛΑΚΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΎ ΤΗΣ ΑΛΥΚΗΣ τον ΒΑΓΓΈΛΗ ΜΙΧΟ. 
Το Σπίτι του Φύλακα λοιπόν εμείς το ονομάσαμε το ΨΥΧΟΤΡΟΦΕΙΟ ΜΑΣ και φυσικά τον Βαγγέλη τον ΨΥΧΟΤΡΟΦΌ ΜΑΣ,ο οποίος κατάφερε κάτι που νομίζω απ όσα γνωρίζω είναι κάτι ΜΟΝΑΔΙΚΟ στη ελληνική επικράτεια. 
Είμαι σίγουρη ότι όποιον από αυτούς που επισκέφτηκαν το μέρος αυτό ρωτήσετε θα σας μιλήσει με πολλή αγάπη και συγκίνηση γιαυτό που έζησε εκεί. 

Κοιτίδα πολιτισμού που δεν πρέπει να καταστραφεί για κανένα λόγο.

Με εκτίμηση 

Καραζαρίφη Βασιλική 

  Όταν βρίσκομαι στην αυλή του σπιτιού του φύλακα της Αλυκής, νιώθω σαν να επιστρέφω σε κάτι βαθιά οικείο, σχεδόν ιερό. Δεν είναι απλώς ένας τόπος. Είναι μια ανάμνηση που δεν θέλω να ξεχάσω, ένα κομμάτι της ψυχής μου που ανασαίνει εκεί, κάθε φορά που σμίγουν το φως του δειλινού με τη συγκίνηση της τέχνης. Είναι η στιγμή που η καρδιά μαλακώνει, και για λίγο, ο κόσμος γύρω σωπαίνει. Κι εγώ, μέσα σ’ αυτή τη σιωπή, βρίσκω τον εαυτό μου.
   Η πιο όμορφη στιγμή που έχω ζήσει εκεί δεν είχε μεγάλα λόγια, ούτε εντυπωσιακά σκηνικά. Ήταν μια βραδιά που ο αέρας μύριζε αλμύρα και η μουσική ακουγόταν σαν να ερχόταν από μέσα μας. Θυμάμαι ένα παιδί να σέρνει τη μαμά του κοντά στη σκηνή με μάτια που έλαμπαν. Θυμάμαι έναν ηλικιωμένο κύριο να σκουπίζει διακριτικά ένα δάκρυ. Θυμάμαι πως όλοι γίναμε ένα – άγνωστοι, φίλοι, συνδημότες – δεμένοι από κάτι που δεν λέγεται, μόνο βιώνεται. Εκείνη η στιγμή, μικρή και αθέατη, έμεινε μέσα μου σαν φυλαχτό.
   Αν αυτός ο χώρος πάψει να υπάρχει… δεν ξέρω πώς να το πω χωρίς να πονέσω. Θα είναι σαν να ξεριζώνεται μια ρίζα μου. Θα μου λείψει η ελπίδα που αφήνει η τέχνη όταν ανθίζει δίπλα στο κύμα. Θα μου λείψουν οι φωνές, τα γέλια, τα χέρια που χειροκροτούν, οι αγκαλιές μετά από κάθε παράσταση. Θα μου λείψει αυτό το "μαζί", που τόσο δύσκολα το βρίσκεις αλλού.
  Όσα αισθάνομαι είναι ευγνωμοσύνη, είναι αγάπη, είναι φόβος μην το χάσω. Γιατί δεν πρόκειται για έναν χώρο απλώς. Πρόκειται για κάτι που μας ενώνει, που μας κάνει καλύτερους, που μας θυμίζει ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να δημιουργήσουμε όταν είμαστε κοντά. Αν σβήσει αυτό το φως, θα είναι σαν να σβήνει κάτι από όλους μας. Κι αυτός ο κόσμος έχει ήδη αρκετά σκοτάδια.
  Ας τον κρατήσουμε ζωντανό. Για εμάς. Για όσους πέρασαν. Για όσους θα έρθουν.

  Βασίλης Παναγιωτίδης

Το σπιτάκι του Φύλακα της Αλυκής είναι ένα μέρος μαγικό και ευλογημένο. Ηρεμεί η ψυχή σου όταν βρίσκεσαι εκεί και υγραίνονται τα μάτια σου από την τόση ομορφιά.

Η μεγαλύτερη του όμως δύναμη είναι το μήνυμα ότι μία χούφτα ανθρώπων εμπνευσμένων μπορούν να πάρουν ένα ερείπιο και να το μετατρέψουν σε φάρο πολιτισμό, να φέρουν κοντά ανθρώπους που, σαν σε προσκύνημα, έρχονται από μακριά να θαυμάσουν και να συμμετέχουν και να βάλουν στα όνειρά τους ένα χωριουδάκι όπως το Αγγελοχώρι ως προορισμό για μία ζωή πιο όμορφη, ανέμελη, ήσυχη και δημιουργική.

Χίλια μπράβο!!!

Γιώτα Ζωγραφάκη

Πολλές φορές βρέθηκα στο σπίτι του φύλακα όχι μόνο ως θεατής αλλά και ως καλλιτέχνης.
Το σπίτι του φύλακα εκεί στην άκρη της Αλυκής δεν είναι μόνο ένας χώρος πολιτισμού, είναι σημείο συνάντησης όπου γίνεται σύνδεση μεταξύ θεατών και καλλιτεχνών, μοιράζονται οι ανάσες των ανθρώπων και δημιουργείται ένα σκηνικό τελετουργίας. Η ανάγκη για επικοινωνία και μοίρασμα η ανάγκη για μικρές τελετουργίες που μας οδηγούν στην ανάταση ψυχής κρατούν το σπίτι φιλόξενο και ανοιχτό.
Είναι καιρός θαρρώ να κρατήσουμε τον πολιτισμό στα χέρια μας ως φως που θα μας οδηγήσει να ανακαλύψουμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Ο χώρος που στεγάζει αυτή την προσπάθεια είναι το σπίτι του φύλακα της Αλυκής. 
Ας το σεβαστούμε.

Ανθή Θάνου 

Το ¨"σπίτι του φύλακα" αποτελεί από τις σπάνιες περιτπώσεις που σε κάνουν να νιώθεις ότι υπάρχει ελπίδα. 
Όταν από το ..τίποτα, δημιουργείται ένας ολόκληρος πολιτισιμικός θεσμός, με αμέτρητες ώρες εθελοντικής εργασίας και ανιδιοτελούς προσφοράς προς το σύνολο, αυτό σημαίνει ότι η υγιής Ελλάδα που ξέρουμε, υπάρχει ακόμα.

Όλες τις φορές που βρεθήκαμε εκεί, για κάθε χαρακτήρα εκδηλώσεις, νιώσαμε ότι έχουμε εισπράξει την ουσία του εν τη ευρεία εννοία πολιτισμού. Δηλαδή την επικοινωνία συναισθημάτων και βάθους ψυχής μηνυμάτων.

Το σπιτάκι πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει όχι μόνο για αυτό το σημαντικό έργο που προσφέρει, όχι μόνο διότι αποτελεί μια επένδυση "σημείου" προς επίσκεψη αλλά και για τον συμβολισμό να υπαρχουν τέτοιες δράσεις αυτενέργειας και εθελοντικής προσφοράς με θετικό κοινοτικό αποτύπωμα.

Θ.Ν. Μπιλιλής

Το σπιτάκι για μένα είναι ένα όμορφο  κομμάτι αλήθειας, αλληλεγγύης, αποδοχής και συνύπαρξης σε έναν κόσμο που ζει στο ψέμα, που απομακρύνεται από τον αληθινό εαυτό του, σε έναν κόσμο που πάνω από όλα είναι το κέρδος και η κοροϊδία.

Στο σπιτάκι όπου συμμετείχα σε εργαστήρια, αντάλλαξα απόψεις και μοιράστηκαν στιγμές, έμαθα νέα πράγματα με ανθρώπους πολύ διαφορετικούς από μένα, όμως τόσο εγκάρδιους και καλόκαρδος.

Στο όμορφο σπιτάκι επίσης, είδα κινηματογραφο, είδα θέατρο, άκουσα μουσικές γνωστές και μη, είδα νέα παιδιά να μαθαίνουν την ιστορία του, να συμμετέχουν σε δράσεις περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και πολλές άλλες δράσεις.

Ίσως οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν το συναίσθημα μου για όλα αυτά που έχω ζήσει στο σπιτάκι. 

Αυτός ο χώρος ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΊΣΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ 

Γιατί ο κόσμος δεν είναι τελικά μόνο ψεύτης, φιλοχρήματος, μίζερος και εγωιστής. 

Είναι και φιλόξενος, καλόκαρδος, δοτικός που θέλει να μαθαίνει για μουσικές του κόσμου, να ζωγραφίζει, να γελάει, να κάνει ξυλογλυπτική, να παίζει θέατρο, να μαζεύει πλαστικά από τις ακτές, να μαθαίνει για τον κινηματογράφο ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ 

Για να έχουμε να αφήσουμε μια μικρή παρακαταθήκη πολιτισμού και ανθρωπιάς στην Νέα γενιά. 
Για να έχουμε κάτι να τους πούμε. Κάτι που θα μας κάτι να έχουμε το κεφάλι ψηλά.

Το σπιτάκι αυτό κάποτε ήταν του φύλακα της Αλυκής. Τώρα είναι το δικό μας. Το σπιτάκι μας!

Ευχαριστώ πολύ 
  
Μαρία Καραμπίνη

Ποτέ άλλοτε ένα σπιτάκι μια σταλιά δεν κατάφερε να "σηκώσει" τέτοιο ανάστημα!
Να χωρέσει μέσα του τέτοιο πλούτο,  πολιτισμικό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό!
Μια ανάσα ανθρωπιάς με καπετάνιο τον εξαιρετικό Βαγγέλη Μίχο που οφείλουμε σαν πολιτεία όχι μόνο να υπερασπιστούμε αλλά και να απαιτήσουμε την αέναη ύπαρξή του!

Με εκτίμηση 

Βαρβάρα Πυρίδου 

Τι νιώθω για το σπιτάκι...

Νιώθω συγκίνηση κάθε φορά που το αντικρίζω 
Είναι πάντα διαφορετικό αλλά επιμελημένο. Και η υποδοχή ειναι η ίδια, εγκάρδια από τον Βαγγέλη και τη Σόνια!!

Σε αυτό το σπιτάκι ονειρεύτηκα.  Μου άλλαξε τη ζωή. Τόλμησα να κάνω κάτι που αγαπούσα και το πρόσφερα, ήταν ένα χορωδιακό εργαστήρι που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο. Νιώθω ευγνωμοσύνη

Ναι, το σπιτάκι δίνει βήμα σε ανθρώπους που νιώθουν έτοιμοι να μοιραστούν αυτό που τους περισσεύει. 

Στο σπιτάκι είδα πολλά. Μπήκα σε κύκλους φιλοσοφίας και ποίησης, άκουσα συγγραφείς και ποιητές και στοχαστές να μιλάνε και να συζητάνε δημιουργικά.

Είδα θέατρο και άκουσα μουσικές, έγινε στέκι, έγινε ταινία, έγινε trendy και in. Γράφτηκαν άρθρα,  έγιναν εκπομπές, ήρθαν γνωστοί καλλιτέχνες,  ήρθαν παιδιά, περαστικοί, έγιναν πανηγύρια και γιορτές με πολύ κόσμο και γλέντια. 

Εδώ φάγαμε παρέα με ωραίους ανθρώπους, ήπιαμε καφεδάκια, καθαρίσαμε την παραλία,  γελάσαμε και κλάψαμε φανερά ή πνιχτά. Έγινε χώρος αναψυχής και συντροφικότητας. 

Το σπιτάκι έγινε και σχολείο. Έρχονται  μαθητές και φοιτητές και ενημερώνονται για την ιστορία του, το αλάτι, το περιβάλλον. 

Αυτό όμως που αγαπώ ιδιαίτερα στο σπιτάκι είναι η ησυχία του. Μου δίνει χαρά να ξερω ότι υπάρχει ένα μέρος απομονωμένο, απλό και καταδεκτικό που μου δίνει μια καρέκλα να καθίσω, χώρο να σκεφτώ, θάλασσα να ατενίσω.

Τέλος, αυτό που αγαπώ σε αυτό το σπιτάκι ειναι ο Βαγγέλης. Με εμπνέει η υπομονή του, η επαφή του με τον κόσμο,  η ειλικρίνεια του, η δουλειά του. Δεν ξέρω πως άντεξε να το περιποιείται μέχρι τωρα, πως καταφέρνει να κρατά τόσο έντεχνα τη διαχείριση του, πόσο κομψά και ντόμπρα προσέχει το σπίτι- μέρα και νύχτα. Πόσο καλός οικοδεσπότης είναι, πόσο αγαπάει τις τέχνες και τα παιδιά!

Αυτά κι άλλα τόσα μπορώ να γράψω για αυτό το αγαπημένο μέρος και τον αφοσιωμένο φύλακα του 

Παράδειγμα εναλλακτικής κοινωνικής οργάνωσης, παράδειγμα ελευθερίας και προσφοράς, παράδειγμα τρυφερότητας σε μια σκληρή εποχή 


Νέλλη Γρηγοριάδου 


Τι είναι το "Σπίτι του φύλακα" για μένα; Ένα σπίτι πολιτισμού, τέχνης, μάθησης, ψυχικής ενδυνάμωσης, φάρμακο μοναδικό στη ζωή μας. Κάθε εμπειρία που ζω εκεί, σαν ενήλικας ή σαν μέλος της σχολικής κοινότητας, είναι μοναδική και γράφεται ανεξίτηλα στη μνήμη όλων μας. Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη γιατί υπάρχει και φωτίζει τα σκοτάδια μας. 
Αν και ξεκίνησε ως έργο ενός φωτεινού ανθρώπου, γρήγορα μας κατέστησε συνυπεύθυνους στη σύμπραξη της φύσης με την τέχνη. Αλληλεπιδρούμε με μαγικό τρόπο. 
Τι άλλο να θέλει κανείς;

Φυλλιώ Τοκαλάκη 

Σήμερα, ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία  στο Το Σπίτι Του Φύλακα Της Αλυκής , ένα καταφύγιο πολιτισμού που οφείλει πολλά στο όραμα του   Ευάγγελος Μίχος  . Η αφοσίωσή του στην πνευματική αναζήτηση και ο εθελοντισμός του έχουν μετατρέψει αυτό το μέρος σε μια εστία  δημιουργίας και έμπνευσης .
Στον ήχο των κυμάτων και με φόντο το απέραντο γαλάζιο, η μουσική μας ταξίδεψε σε μακρινά μονοπάτια . 

Το παραπάνω κείμενο είχα γράψει ως αποφωνηση  σε μια από τις δράσεις του "Σπιτιού".

Ζούμε σε μια πόλη με χώρους πολιτισμού, λίγους.
Η τοποθεσία είναι αυτό  κάνει το σπίτι του Φύλακα τόσο μοναδικό και ελκυστικό προορισμό , εκτός από τις πολύ ενδιαφέρουσες δράσεις του. 
Στηρίζω την προσπάθεια του Δήμου Θερμαϊκού για την παραχώρηση του από το ΤΑΙΠΕΔ 

Με εκτίμηση 

Άρης Καρακασιδης.

Είναι ένας τόπος πολιτισμού που αν λείψει θα νιώσουμε φτωχότεροι.

Οι δράσεις που πραγματοποιούνται εκεί, αποτελούν ανάσα για την ευρύτερη περιοχή.

Είναι ένας χώρος ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης.

Ο κ.Ευάγγελος Μίχος, είναι ο σύγχρονος φύλακας της αλυκής. Έχει καθαρίσει τόνους σκουπιδιών από την περιοχή και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, σε μια εποχή που για κάποιους μετράει μόνο το οικονομικό κέρδος και η βόλεψη. 

Δεν μπορώ να φανταστώ αυτό το μέρος χωρίς το γνωστό σε όλους μας σπιτάκι. 

Δεν θέλω να διανοηθώ δε, την εκμετάλλευση αυτού του τόπου-αν υπάρχει τέτοια περίπτωση- από κάποιον επιχειρηματία, που μπορεί να εξαγοράσει με ένα μίσθωμα, τον μόχθο όσων εργάστηκαν εθελοντικά και συνέβαλαν με κάθε τρόπο, για να γίνει αυτό το μέρος ένα ασφαλές (χτίσιμο σκεπής, ανακατασκευές κ.α) σημείο πολιτιστικής συνάντησης.

Χρειαζόμαστε την ανάσα που μας προσφέρει αυτό το εγχείρημα, τόσο ως καλλιτέχνες όσο και ως επισκέπτες.

Κλείνοντας αναρωτιέμαι... τώρα το θυμηθήκατε να διεκδικήσετε το Σπίτι;
Ανήκει σε όσους κόπιασαν γι' αυτό. Ανήκει στους πολίτες. 


Μαργαρίτα Λιτητάρη 

Καλησπερα σας.Αν και είχα ακούσει από καιρό για τον χώρο,η πρώτη φορά που τον επισκεφτηκα ,ήταν μια καθαρά Δευτέρα του 2023.Οτι συνάντησα και ένοιωσα δεν περιγράφεται με λόγια.Ενα πληθος ανθρώπων σε όμορφες διαφορετικές παρέες ,αλλά συγχρόνως με κοινή χαρουμενη διάθεση να μοιράζεται από φαγητά,ποτά ,γέλια,τραγούδια και μουσικές.Μέσα στο σπίτι,μια παρέα του έντεχνου δίπλα σε πιάνο και βιολί,έξω μια λαϊκή κομπανία...πιο εκεί δημοτικοί χοροί!!συναισθήματα  χαράς,αισιοδοξίας,ευφορίας....κάτι πρωτόγνωρο συνέβαινε εδώ.
Ενας άνθρωπος ,ο κ.Βαγγελης Μιχας επιμελήθηκε και φρόντισε αυτό το σπίτι για να μπορέσουν οι άνθρωποι να ξανανοιωσουν  αλληλέγγυοι, κοινωνοί της ίδιας  μοίρας,να συμμετέχουν,να μοιραστούν....κοινές αξίες που τόσο πολύ  μας έλειψαν !!
Τί να πουμε για τις μουσικές βραδιές!!! οάση στην ερημιά της καθημερινότητας.Η μαγεία,νομίζω είναι μια λέξη που θα γραφτεί πολλές φορές γι αυτό το Σπίτι.Η μέθεξη,ίσως μια άλλη. Δεν είναι υπερβολή!!!ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ για τα ελληνικα δεδομένα, που πρέπει να βρει στήριγμα από όλους τους φορείς και να διαδοθεί σε κάθε γωνιά της χώρας σαν παράδειγμα προς μίμηση!
!ευχαριστούμε κε Βαγγέλη!

Ζωή Καραζαρίφη

Το σπιτάκι για εμένα; Δε ζω στη Θεσσαλονίκη ούτε καν κοντά! Το επισκέφτηκα λοιπόν με τη Σονια δύο φορές! Ένα μαγικό βράδυ  καλοκαιριου με πανσέληνο, φλαμινγκο και ωραία μουσική πριν από 3 χρονια !  Και ένα πρωινό  του Οκτώβρη που απλά πήραμε τον καφέ μας και πήγαμε εκεί... στο ξυλινο παγκάκι δίπλα από το κύμα και τα αλμυρικια να κατσουμε παρέα με τον Βαγγέλη! Όλα αυτά τα χρόνια  έβλεπα  τις ανακοινώσεις που έλεγαν σήμερα έχει βραδιά ποίησης ή κεραμική ή γιόγκα ή τόσα άλλα και σκεφτόμουν ωραία θα είναι! Και την επόμενη έβλεπα τις φωτογραφίες ή  μιλούσα με τη Σονια! Και τι αισθανόμουν; Ένα τσίμπημα ζήλιας που δεν είμαι κοντά για να τα απολαύσω κι εγώ...και θαυμασμό γιατί  γίνεται κάτι διαφορετικό, συστηματικά, εθελοντικά και με ποιότητα. Τέλος  ανακαλώντας τη μνήμη μου για εκείνες τις δύο φορές θυμάμαι πως  ένιωσα απόλαυση δίπλα στη φύση, μια απίστευτη  αγαλλίαση δίπλα στο κύμα και ένιωσα τυχερή που βρισκόμουν εκεί!Γιατί τα γράφω αυτά;
Για να πω πως κάθε γειτονιά, πως κάθε πόλη θέλει το δικό της το σπιτάκι! Μα κάθε πόλη έχει ένα τέτοιο πανέμορφο σπιτάκι! Όχι όχι το σπίτι του φύλακα της αλυκης υπήρχε εκεί παρατημένο, ξεχασμένο και καταδικασμένο.  Μέχρι που έγινε το σπιτάκι. Όλοι εμείς θέλουμε ένα σπιτάκι να φιλοξενήσει τον κόσμο και την ομορφιά του ! Όλοι εμείς θέλουμε ένα σπιτάκι  και έναν Βαγγέλη,να μεταμορφώσει το σπίτι σε σπιτάκι! 
Αν παραμείνει θα αποτελεί έναν φάρο ελπίδας, έναν φάρο πολιτισμού και μια πράξη προς μίμηση...Αν φύγει τι ;

Αθηνά Τάρα

Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό που περπατούσαμε στην όμορφη και άγνωστη παραλία.
Τα μάτια μας ομόρφαιναν στην θεά του μικρού σπιτιού.
Από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισα ένοιωσα μια μαγική έλξη σαν να με καλούσε να ανακαλύψω τα μυστικά του. Γνώρισα τον Βαγγέλη μας και την Σόνια μας όπου μας υποδέχθηκαν με χαμόγελο και μας είπαν την ιστορία του σπιτιού, για την τέχνη που φιλοξενείται εκεί και για τις εκδηλώσεις που ζωντανεύουν το χώρο και τις προσπάθειες για την αναστήλωση του σπιτιού του Φύλακα των Αλυκών.
Είναι  ένα μέρος που με τυλίγει σας ζεστή αγκαλιά που με κάνει να νιώθω τυχερή που το ανακάλυψα.
 Θες γιατί είναι όμορφο και ζεστό, θες γιατί η θάλασσα μοιράζεται την αύρα της μαζί του, θες για τον Όλυμπο που προβάλλεται αγέρωχος , θες για τους ήχους της φύσης και τα πουλιά που το περιτριγυρίζουν, κάθε τι είναι κουμπωμένο για να δημιουργήσει μια μαγική  πληρότητα.
Πάντρεμα φύσης και ανθρώπων , ψυχών και εμπνεύσεων και αύρες που διαρκούν ακόμη και ώρες μετά την αποχώρηση μου.
Κάθε φορά που πηγαίνω νιώθω τη ίδια ατμόσφαιρα γεμάτη ενέργεια και έμπνευση.
Εύχομαι να γνωρίσω ακόμη πολλούς ανθρώπους με την δύναμη και το πάθος του Βαγγέλη μας και το σπιτάκι μας να συνεχίσει να υπάρχει για πάντα και να δίνει φως στις ζωές μας.

Με εκτίμηση, 

Ροδάνθη Βρόντου

Καλησπέρα σας,

Μόλις προχθές ενημερωθήκαμε ότι το σπίτι του φύλακα κινδυνεύει να σταματήσει να λειτουργεί και να μας χαρίζει υπέροχες στιγμές! 

Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι πρόκειται για έναν από τους πιο όμορφους χώρους που υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη. Απολαμβάναμε όλα αυτά τα χρόνια ένα σωρό εκδηλώσεις με ποιότητα. Επίσης, ποτέ δεν χρειάστηκε να μας απασχολήσει αν έχουμε χρήματα να διαθέσουμε για την ψυχαγωγία γιατί φυσικά όλες αυτές οι απίστευτα όμορφες και ποιοτικές δράσεις είναι δωρεάν. Ξέρετε πόσο μεγάλη ανακούφιση και διέξοδο αποτελούσε αυτό για σημαντική μερίδα πολιτών που βιώνοντας την ζοφερή πραγματικότητα έβρισκε ψυχική γαλήνη εκεί;

Σας παρακαλούμε πολύ κάντε ο,τι περνάει από το χέρι σας για να παραμείνει ζωντανός αυτός ο χώρος που μας γεμίζει, μας ομορφαίνει τον ελεύθερό μας χρόνο και μας δίνει μια σωτηρία διέξοδο εντελώς δωρεάν. Είναι πολύ σημαντικό να εξακολουθήσει να υφίσταται και να μας προσφέρει πολύτιμες στιγμές αυτός ο τόσο όμορφος και γεμάτος μεράκι χώρος. 

Με εκτίμηση,

Φρόσω Πατιράκη 

Το Σπιτι του φύλακα της Αλυκής δεν είναι απλώς ένα μέρος για εμάς. 
Είναι αναμνήσεις, είναι παιδικά γέλια, είναι το φως στα μάτια της κόρης μου – γιατί εκεί μεγάλωσε. Από μικρούλα, κάθε εποχή, κάθε περίπατος, κάθε εκδήλωση,κάθε Κυριακή, εκεί τη ζούσαμε.
Κι αν με ρωτούσε κάποιος τι με κάνει πραγματικά υπερήφανο, είναι που μπορώ να πω πως υπήρξα μέρος αυτού του χώρου.
Το Σπιτάκι είναι φως στην καρδιά μας. Και η σκέψη πως μπορεί να σβήσει αυτό το φως, πονάει.
Δεν είναι απλώς ένα κτίριο. 
Είναι ιστορία, είναι ρίζες, είναι κομμάτι της ζωής μας.

Χρήστος Αγγελιδάκης

Συμμετέχουμε στις δράσεις του «σπιτιού του φύλακα» ολόκληρη επταετία, όχι απλά γιατί βρήκαμε μια εναλλακτική ψυχαγωγική λύση, αλλά γιατί το εντάξαμε σε έναν πολιτισμό καθημερινότητας και στην αντίληψή μας για μια μη εμπορευματοποιημένη τέχνη, που δεν λειτουργεί ως άλλο ένα καταναλωτικό προϊόν αλλά ως μέθεξη και προσφορά σε μια ζωή ποιητική.
Εκεί συναντάμε τον Βαγγέλη, τον δημιουργό και την ψυχή του «κήπου με τις αυταπάτες» μας, και συμμετέχουμε στο δίκτυο σχέσεων και πράξεων στο χώρο αυτό τον ποιημένο, τον διαμορφωμένο από αυτόν τον ακαταπόνητο, ευαίσθητο καλλιτέχνη που η προσφορά του, η αντίληψη του για το περιβάλλον, την τέχνη, τον πολιτισμό, συνιστά πόλο έλξης για ανθρώπους που «στη χαρά αλλά και στον προβληματισμό βρίσκουν μία μορφή σοφίας».
Οι «βίοι παράλληλοι» με τον Βαγγέλη αλλά και η εγγύτητα στη γειτονιά μας, μας έφεραν στο αναγεννημένο «σπίτι του φύλακα», του οποίου η ζεστασιά (ίσως όχι κυριολεκτική τον χειμώνα) μας κάνει ευγνώμονες και ευτυχείς συμμέτοχους στην ευτοπία.
Ζαζόπουλος Χρήστος - Καρατζόβαλη Ναυσικά

Τι να πρωτογράψω για αυτόν τον χώρο..
Εδώ, έκανα την πρώτη μου σοβαρή επαφή με τη ζωγραφική 
Εδώ, άκουσα μουσικές..που με ανέβασαν στα ουράνια και με κύλησαν στα βάραθρα της ψυχής μου
Εδώ, χαλάρωσα, απλά απολαμβάνοντας τη θέα, τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, την ήρεμη, την ασημένια..
Εδώ, λικνίστηκα κάτω από ήχους ποιητικούς, μελωδικούς
Εδώ, αφέθηκα να παρασυρθώ από ερμηνείες και δρώμενα θεατρικά
Εδώ, βύθισα το βλέμμα σε φωτογραφίες που με ταξίδεψαν στο χώρο και το χρόνο
Εδώ, καλωσορίστηκα από το εγκάρδιο χαμόγελο του οικοδεσπότη

Εδώ, μόνο εδώ, στο Σπιτάκι......
Εγώ, και όχι μόνο εγώ...

Σίσσυ Παλαιολόγου

Το σπιτάκι είναι έκφραση.
Το μέρος που πηγάζει η αγάπη και η φροντιδα.
Ένα μεγάλο αποκούμπι για πολλούς ανθρωπους..
Ο καθένας βρίσκει το καταφύγιο του με όποιο τρόπο και τέχνη τον εμπνεύσει.
Ανακαλύπτει νέα μονοπάτια, "ψηλώνει" ανθίζει.  Ενώνεται με μια νοητή αγκαλιά.
Το σπιτάκι για μένα είναι οικογένεια. Είναι πολύτιμο δώρο. 
Όσο περνά ο καιρός διαπιστώνω ότι πίστεψα ξανά στους ανθρώπους.
Είναι ελπίδα, η ελπίδα που είχα χάσει..
Υπάρχει!
Το θάρρος και η βαθιά επιθυμία για ζωή.
Το ψυχοτροφειο μας, το σπίτι μας.
Μετά την γέφυρα, την είσοδο για το σπιτάκι όλα αλλάζουν, σαν να λουζόμαστε από γλυκά συναισθήματα και τα μοιραζόμαστε ανιδιοτελως.
Ανυπομονησία και περιέργεια για τη στιγμή. 
Στην αυλή του σπιτιού ζω την επικοινωνια, την κατανόηση και την αποδοχή.
Συζητήσεις και Διάλογοι χωρίς κριτικη, Μουσική, Χορωδια, Θέατρο, Ποιηση, Γραφή, Ζωγραφικη, Κεραμική, Ξυλογλυπτικη, Εργαστήρια Χειροτεχνίας Για παιδιά και μεγάλους, Ανάγνωση παραμυθιών, Γελατοθεραπεια, Υoga, Φιλοσοφία και πόσα άλλα..
Προσφορές χωρίς οικονομική ανταλλαγή, μα ευγνωμοσύνη και μοιρασματα.
Αστείρευτη πηγή γνώσεων, εμπειριών και ονείρων.
Λογίων λογιών άνθρωποι επισκέπτονται, εντυπωσιάζονται & θαυμάζουν το Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής. Ακόμη και η ενατένιση της θάλασσας και των πουλιών που πηγαινοέρχονται προσφέρουν μοναδικές στιγμές.
Προσφορά και λειτούργημα το έργο του Βαγγέλη..
Το όραμα του μας ζέσταίνει
Η καθαριότητα που προσφέρει στην γύρω περιοχή και μας μυεί σε αυτό αυθόρμητα..
Παιδιά που μαθαίνουν βιωματικά και παραδειγματίζονται από την ομορφιά ενος τόπου γεμάτο φιλοξενία.
Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Μα, πως είναι δυνατό να πάψει να υπάρχει;
Εάν πάψουν να υπάρχουν όλα τα παραπάνω παύει να υπάρχει η ελπίδα..
Θυμός και πάγωμα τα πρώτα συναισθήματα.
Μα αφήνω τα παραπάνω λόγια γιατί στο Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής ανακάλυψα την ελπίδα που δεν θα πάψει να υπάρχει, κανείς και ποτέ δεν θα μου τη πάρει.
Πλέον είμαι βέβαιη πως υπάρχει στις καρδιές πολλών ανθρώπων...
Σε ευχαριστώ Βαγγέλη,

Αιμιλία Κακάλη

Υπάρχει ένας τόπος μαγικός, ένας χώρος όπου η ομορφιά της απλότητας των άψυχων και η πολυπλοκότητα των ανθρώπων συνδυάζονται, αλληλοεπιδρούν και παράγουν ηρεμία, γαλήνη, πολιτισμό και γνώση.
Εκεί θα βρεις όσα σου στέρησε η αγχωτική καθημερινότητα, η βιομηχανοποίηση της σκέψης, η θεοποίηση του υλικού κέρδους. Θα ανακαλύψεις κλειδωμένες πτυχές του εαυτού σου, θα τις φέρεις στο φως και θα τις μοιραστείς. Θα δεις να παιδιά σου να τρέχουν αμέριμνα,  να τραγουδούν, να ζωγραφίζουν.
Ένας τόπος όπου οι μουσικοί θα προσφέρουν τα τραγούδια τους και εκείνα, θα μιλήσουν στη ψυχή σου, όπως πουθενά αλλού.
Ένα αραχνοΰφαντο πέπλο βασικών ανθρώπινων αξιών και πολιτισμού προστάτεψε αυτόν τον τόπο. Κάποιος (κάποιοι) το  ξεδίπλωσαν και το άπλωσαν με αμέτρητο κόπο, καθημερινή φροντίδα αλλά και ατελείωτη διάθεση, στο σπιτάκι του Φύλακα της Αλυκής, στο Αγγελοχώρι, στον χώρο των Αγγέλων.
Δυστυχώς όμως το σπιτάκι σήμερα κινδυνεύει. Ό,τι προσφέρει στους κατοίκους, όχι μόνο της περιοχής αλλά και της ευρύτερης Θεσσαλονίκης, απειλείται να γίνει παρελθόν. Είναι θέμα γραφειοκρατίας, είναι θέμα απληστίας, δεν γνωρίζω ακριβώς, θα παρακαλούσα μόνο για μια σωστή απόφαση της πολιτείας, για μια ανέξοδη υπογραφή ενός υπουργού

Θωμάς Δαλαγλής

Το "Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής" είναι μια όαση φυσικού κάλλους, ανθρώπινης επαφής και καλλιτεχνικής μέθεξης, ένας μικρός παράδεισος, μια ανάσα ζωής και ελευθερίας μέσα στον ζόφο του απόλυτου ελέγχου και της καταστροφής που ζούμε.
Σ΄ έναν κόσμο που έχει στοιχηθεί, χωρίς ήθος και χωρίς αιδώ, γύρω από το κέρδος, την εξουσία και τη στυγνή εκμετάλλευση, ο Βαγγέλης Μίχος αντιστέκεται με υπερηφάνεια, ανθρωπιά και γενναιοδωρία. Είχε ένα όραμα για την Αλυκή και εργάστηκε γι’ αυτό αφιλοκερδώς, με όλες του τις δυνάμεις, με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον, τον συνάνθρωπο και την τέχνη. Υπογραμμίζω το «αφιλοκερδώς» και το «με όλες του τις δυνάμεις». Ακούγεται τρελό αλλά είναι αλήθεια.
Ο Βαγγέλης Μίχος είναι ένας Φύλακας του πολιτισμού, προσκυνητής του ονείρου και μας προσφέρει ένα παράδειγμα ύπαρξης σε πλήρη αρμονία με την ουσία της ζωής. 
Βαγγέλη, σ' ευχαριστούμε και συντασσόμαστε με το όραμά σου!

Γεωργία Βεληβασάκη

Αυτό το μέρος φαίνεται ένας μαγικός προορισμός ♡ Ανέκαθεν ένιωθα το "πνίξιμο" των εύθραυστων καλλιτεχνικών χώρων. Καιρό τώρα αισθάνομαι πως οι κρύες αίθουσες μουσικής τέχνης δεν εμπνέουν. Τουλάχιστον εμένα. Το #σπιτάκι αυτό φαίνεται υπέροχο. Εύχομαι να παραμείνει για πολλά χρόνια ♡

Fenia Christou

Δεν είχαμε ξαναπάει 
Μας πρότειναν κάποιοι φίλοι που είναι fans του σπιτιού κ βρεθήκαμε κει χθες το βράδυ 
Δεν ξέρω πως να το εκφράσω, φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να μεταφέρω την ατμόσφαιρα κ ο,τι συνέβαινε κει 
Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό κ όχι μόνον,  σε αυτόν τον χώρο για να διατηρηθεί κ να είναι μαγικός 
Είδαμε μια υπέροχη συγκλονιστική θα πω παράσταση , ακούσαμε μουσικές κ φωνές καταπληκτικές κ ύστερα μείναμε ως πολύ αργά,όλοι μια παρέα,  με τα φώτα σβηστά , σε ένα παραμυθένιο τοπίο υπό το ασημένιο (στην κυριολεξία) φως του φεγγαριού
Ελπίζω αυτό το παραμύθι κ αυτή η υπερπροσπάθεια κ αγάπη όλων αυτών των ανθρώπων να συνεχιστεί 
Έχουμε τόση ανάγκη από τετοιες "γωνίες" πολιτισμού , ευαισθησίας  κ ανθρωπιάς 
Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ , να ανυπομονώ γιατί το τι θα κάνουν μετά κ να τους πω ότι θα είναι μεγάλη μου τιμη να γίνω κ γω fun τους 
Να είστε καλά παιδιά κ ψυχή βαθιά 
Επιτρέψτε μου να αναρτήσω κάποιες φωτός

Kalliopi Vakali

Δεν θέλω να λέω, ήμουν κι εγώ εκεί. Θέλω να λέω, είμαι εκεί.
Γιατί από τότε που γνωριστήκαμε, με έναν τρόπο ψυχικό, συναισθηματικό, ονειρικό, και ταυτόχρονα εντελώς γήινο, το σπίτι αυτό είναι μέσα μου κι εγώ μέσα του. 
Σ' αυτό το σπίτι που' ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει, κι ο νοικοκύρης του σπιτιού, χίλια χρόνια να ζήσει, να τον καλοκαρδίσουμε και να μας καλοκαρδίσει.

Antonis Koutris


Το Σπίτι του Φύλακα – μια κιβωτός μνήμης, εμπειρίας και ψυχής 
Ως εκπαιδευτικός που είχα την χαρά να φιλοξενηθώ επανειλημμένως με τους μαθητές μου στο Σπίτι του Φύλακα, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω, όχι μόνο τις ευχαριστίες μου, αλλά και τα αποστάγματα ψυχής που εκείνο το "λιτό",  μα τόσο ζωντανό μέρος άφησε μέσα μας.
Δεν ήταν απλώς ένας χώρος για δράσεις [με το πρόγραμμα Erasmus]  ή περιβαλλοντικά προγράμματα [με το πρόγραμμα european parliament ambassador school]. Ήταν ένα σχολείο χωρίς τοίχους και κουδούνια, ένα "μικρό σύμπαν" όπου τα παιδιά μας έμαθαν να παρατηρούν, να σέβονται, να συμμετέχουν. Εκεί, μαζί με τον κ. Μίχο, καθαρίσαμε την παραλία. Μα στην πραγματικότητα, καθαρίσαμε και κάτι πιο βαθύ: τη σκουριά της αδιαφορίας, της παθητικότητας, του «δεν είναι δική μου ευθύνη!».
Θυμάμαι την ημέρα με τα ποιήματα για τα σύννεφα… Πόση τρυφερότητα! Οι λέξεις μας ενώθηκαν με τον ουρανό και τα παιδιά ένιωσαν, ίσως για πρώτη φορά, πως η ποίηση δεν είναι μόνο στα βιβλία, αλλά και στο βλέμμα τους. Παίξαμε μουσική, τραγουδήσαμε, κάναμε πικ νικ, γελάσαμε. Και μέσα σε όλα αυτά, χωρίς να το καταλάβουμε, χτίζαμε κοινότητες, ενσυναίσθηση, βιώματα.
Η έκθεση φωτογραφίας που στήσαμε με έργα των μαθητών μάς θύμισε πως η ματιά του παιδιού βλέπει συχνά πιο καθαρά και πιο βαθιά από τη δική μας. Το Σπίτι του Φύλακα έγινε για εκείνα ένας φάρος – όχι μόνο περιβαλλοντικής συνείδησης, αλλά και ανθρωπιάς, απλότητας, ουσιαστικής επαφής.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την αίσθηση του να ανήκεις κάπου, έστω και για λίγο, σ’ έναν τόπο που σε υποδέχεται όπως είσαι και σε γεμίζει με κάτι που δεν λέγεται εύκολα με λόγια.
Για τους μαθητές μου – και για εμένα – το Σπίτι του Φύλακα ήταν μια εμπειρία που άνοιξε ορίζοντες και φύτεψε σπόρους που ελπίζω να ανθίσουν, μέσα στη ζωή τους, σαν υπεύθυνες πράξεις, σαν αληθινά συναισθήματα. 
Παπαχρήστου Μαίρη
Φιλόλογος
Αριστοτέλειο Κολλέγιο Θεσσαλονίκης

Ο χρήστης Φύρδην Μίγδην - Θεατρική Ομάδα είναι με τους Καλλιτεχνική Σοφίτα Θερμαϊκού και Ευάγγελος Μίχος.
6 Αυγούστου στις 7:38 μ.μ. ·
Το Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής ίσως είναι μια σπάνια περίπτωση όπου το μέρος κάνει τους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι το μέρος. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν υπάρχει καμία διάθεση απαξίωσης όλων των ανθρώπων που έχουν περάσει από το Σπίτι είτε ως καλλιτέχνες είτε ως θεατές, όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι ότι αυτή η κουκκίδα γης στην ακροθαλασσιά του Αγγελοχωρίου είναι ένας τόπος που αναβλύζει ενέργεια δημιουργίας, συνύπαρξης και σύμπραξης. Όλοι εμείς που βρισκόμαστε εκεί γινόμαστε αποδέκτες αυτής της ενέργειας, την ανατροφοδοτούμε με την παρουσία μας, την ψυχική μας ευχαρίστηση, την ηρεμία και τη γαλήνη που μας δίνει αυτό το μέρος και φεύγοντας γινόμαστε πομποί, αναμεταδότες αυτής της ενέργειας. Γιατί την επόμενη φορά, θα πάρουμε μαζί μας και το φίλο μας, το γείτονά μας, το γονιό μας, το παιδί μας. 
"Το σπίτι είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά" λέει γνωστό αγγλικό απόφθεγμα και η δική μας καρδιά, όλων μας, βρίσκεται και χτυπάει στο Σπίτι του Φύλακα.
Σε λαμπερά πρωινά με παιχνίδια και δημιουργικές απασχολήσεις.
Σε μεσημέρια ραστώνης πλάι στο κύμα με την παρέα.
Σε γλυκές βραδιές μουσικής, ποίησης, κουβέντας, ταινιούλας.
Αλλά και στις χειμωνιάτικες νύχτες, με τη σόμπα και το ζεστό κρασί!
Στιγμές που μένουν χαραγμένες για πάντα στην ψυχή.
Ο Βαγγέλης μας τόσο πολύ αγάπησε αυτόν τον τόπο και του πρόσφερε τόση ζωή από τη ζωή του, που πλέον όταν λέμε "Σπίτι του Φύλακα" ο "φύλακας" έχει όνομα και πρόσωπο στο μυαλό όλων μας! Βαγγέλη μας, ευχαριστούμε πολύ για όλα όσα έχεις κάνει, για όλα όσα κάνεις και για όλα όσα θα κάνεις από εδώ και πέρα, από όποιο μετερίζι κι αν επιλέξεις να αγωνίζεσαι για το Σπίτι! Εμείς θα είμαστε δίπλα σου με όλες τις δυνάμεις μας και με όποιο τρόπο μπορούμε! Είναι αδύνατον να νικήσει η κακεντρέχεια, η στενομυαλιά, η μιζέρια όταν υπάρχει η αγάπη τόσων ανθρώπων για αυτόν τον τόπο. Ας γίνουμε όλοι μας η ασπίδα που θα τον προστατέψει.

Φύρδην Μίγδην - Θεατρική Ομάδα

Korina Pagoni 

 Έχουμε ζήσει μαγικές στιγμές στο σπιτάκι του φύλακα της Αλυκής και είθε να συνεχίσουμε να ζούμε! Στιγμές που μένουν χαραγμένες βαθιά μέσα μας και μένουν ανεξίτηλες στο φιλμ των αναμνήσεων! Στιγμές που χαϊδεύουν την ψυχή ! 

Στιγμές που "τρέφουν "το μυαλό ! 

Στιγμές που ταξιδεύουν τη σκέψη και γαληνεύουν το "είναι" ! 

Το σπιτάκι είναι ένας φάρος Πολιτισμού και θα πρέπει να διαφυλαχτεί πάσει θυσία! Η προσπάθεια του αγαπητού Βαγγέλη, ο αγώνας του, ο κόπος του, το μεράκι του και κυρίως η ΑΓΑΠΗ του, κατάφεραν ώστε αυτός ο χώρος να σταθεί όρθιος! Η δε φιλοξενία του, Αβραμιαία !! Μόνο όμορφα πράγματα συμβαίνουν στον υπέροχο αυτόν χώρο, στο "Σπίτι του φύλακα της Αλυκής" ! Αγαπητέ Βαγγέλη σευχαριστούμε για όλα αυτά και είμαστε όλοι δίπλα σου! 

 Tzeni Tsopanoglou 

 Το σπίτι του Φύλακα της Αλυκής είναι για εμένα μια πόρτα. Μια πόρτα που κάθε φορά που την ανοίγω βρίσκομαι σε ένα θαυμαστό κόσμο.! Σ' ένα κόσμο όπου όλα τα καλλιτεχνικά -και όχι μόνο- αισθητήρια λειτουργούν εξασφαλίζοντας μου ψυχική ανταπόκριση, συναισθηματικό και διανοητικό συντονισμό και μια αντιπροσφορά ευαισθησίας και στοχασμών! Ενα καταφύγιο ονείρου που καθώς τα "μηνύματά" του εγκαθίστανται στο συγκινησιακό μου κόσμο, με οδηγούν να ξαναανακαλύψω αυτά που ήδη γνωρίζω! Ενα ιδεολογικό και αξιολογικό οικοδόμημα που στεγάζει την αλήθεια μου με ισχυρά εσωτερικά υποστυλώματα, ικανά να κρατούν όρθιο το πνεύμα μου και στέρεη την ψυχή μου! Σ' αυτό τον χώρο, που (όπως λέει και ο ποιητής-Σολωμός-) αναβρύζει κι η ζωή σε γη, σε ουρανό, σε κύμα' και μέσα απο την ομάδα Φιλοσοφίας ,"γυμνάζουμε" την εσωτερική μας όραση με: Την αναζήτηση των κρυμμένων, αλλά και την κατανόηση των φανερών, διασυνδέσεων που ενώνουν τα διάφορα φαινόμενα της φύσης! Την προσέγγιση επιστημονικών ιδεών, ηθικών αποτιμήσεων και αληθειών που αντιπροσωπεύουν διαφορετικούς πνευματικούς δρόμους, έτσι ώστε να κατανοήσουμε σε βάθος την αξία και το νόημα της ζωής! Σ' αυτό το χώρο η Τέχνη ρέει μέσα απο τα χρώματα, τις λέξεις, τους ήχους, την σιωπή.....αλλά και απ' αυτό το ίδιο το κτίσμα που αποτελεί έργο τέχνης, αφού όλα τα συστατικά του στοιχεία (κατασκευασμένο σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον και με συγκεκριμένες ύλες - πέτρα, ξύλο, κεραμίδι -) του δίνουν αυτή την ιδιότητα! Σ' αυτό το χώρο η ομορφιά μεγενθύνεται και η ευχαρίστηση γίνεται επαύξηση της ζωής, μέσα απο: Γλαφυρές ,περιπετειώδεις αφηγήσεις! Αναπαραστάσεις αντικειμένων ή γεγονότων με πρόθεση την μετάπλασή τους σε σημαίνουσες μορφές! Εργαστήρια βιωματικής ανάπτυξης! Ήχους, Χρόνους, Ρυθμούς, αρμονικών μελωδικών μουσικών συνθέσεων! Παραστάσεις έργων με νοήματα ουσιαστικού περιεχομένου! Δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος! Σ' αυτό το χώρο γαληνεύει η ψυχή μου, ταξιδεύει ο νούς μου, γεμίζει χρώματα η ματιά μου!!!!! Ενα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους, όσοι δούλεψαν για να δημιουργηθεί αυτή η μαγεία και ιδιαίτερα στον Βαγγέλη Μίχο που έκανε πράξη με τον καλύτερο τρόπο αυτό που πολύ εύστοχα έχει διατυπώσει ο Ανατόλ Φράντς: "Απο γενναιόδωρα όνειρα δημιουργούνται ευεργετικές πραγματικότητες ' Και εγώ θα συμπλήρωνα ότι ισχύει και το αντίστροφο: Απο ευεργετικές πραγματικότητες γεννιούνται και τροφοδοτούνται γενναιόδωρα όνειρα!!! Ενα τέτοιο όνειρο είναι και η ευχή να συνεχίσει το Σπίτι του Φύλακα ,το Σπίτι όλων μας ,να ευγενίζει και να πλουτίζει την ζωή μας!!!!! 

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

 Μια φορά κι έναν καιρό ένας σπάνιος άντρας, ο Ευάγγελος, είδε ένα όμορφο όνειρο. Ονειρεύτηκε ένα επίγειο Παράδεισο δίπλα στο φλοίσβο της θάλασσας, στην αγκαλιά τ' Ουρανού. Το αλάτι σε αφθονία να καθαρίζει την ενέργεια του τόπου. Τα φύκια να γίνονται τοίχος προστασίας από το θυμωμένο βορριά. Έχτιζε το ερείπιο, πέτρα- πέτρα, έβαζε πορτοπαράθυρα και ξυλόσομπες για τα βράδια του χειμώνα. Ήταν πάντα εκεί. Έφτιαχνε την αυλή. Έβγαζε τα ζιζάνια και φύτευε λουλούδια. Έβαζε δέντρα γύρω γύρω. Σύντομα το μέρος έμοιαζε με επίγειο Παράδεισο. Τότε είχε έρθει η ώρα να μοιραστεί το Όνειρο. Το όνειρό του πήρε σάρκα και οστά. Στόμα με στόμα το έμαθαν οι άνθρωποι κι έρχονταν να ησυχάσουν, να μάθουν, να μοιραστούν, να θαυμάσουν, να ξεκουραστούν. Έμαθαν να απομακρύνουν τα σκουπίδια από την ακτή και το μυαλό τους. Έμαθαν να τρέφουν την πεινασμένη τους ψυχή με λόγο και πνεύμα, έμαθαν να λειαίνουν τις γωνίες τους όπως η λίμα το ξύλο, έμαθαν να βρίσκονται στο Μαζί. Έμαθαν να μπαίνουν μέσα στο Όνειρο αυτού του άντρα και να μεταλαμβάνουν από τις αξίες και την ενσυναίσθησή του. Έμαθε τότε ο Κυβερνήτης πως εκεί στην Αλυκή γίνεται κοσμοσυρροή. Σκέφτηκε γίνεται φοροδιαφυγή. Έστειλε τους φρουρούς του που γύρισαν άπραγοι. Δεν μπόρεσαν να βρουν το μέρος. Αυτό λένε δεν Υπάρχει! Πήγε τότε ο ίδιος ο Κυβερνήτης, με ακριβείς συντεταγμένες. Στάθηκε μπροστά σε ένα ερείπιο. Κανένα ίχνος ζωής. Διέταξε τότε να συλλάβουν όσους διαδίδουν αυτές τις ψευτιές. Το Σπίτι δεν υπάρχει. Έβαλε τους φρουρούς του να το προσέχουν μέρα νύχτα. Οι άνθρωποι που περνούσαν χάνονταν μέσα στο όνειρο. Πως θα του συλάμβαναν; Δεν υπήρχαν. Το όνειρο ήταν προσβάσιμο μόνο σε όσους μπορούσαν ακόμα να ονειρευτούν. Και όσοι έμπαιναν στο Όνειρο του Ευάγγελου ήταν για πάντα Μαζί. Όσο για τον Κυβερνήτη της Πολιτείας δε βρήκε ποτέ το γεφυράκι που συνέδεε τον κόσμο με το Όνειρο του Ευάγγελου. Το όνειρο έμεινε για πάντα προστατευμένο. 

 Πευκούλα Σταγιά 

 Το Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής είναι τόπος και χρόνος μαζί, την ίδια μοναδική και πάλλουσα στιγμή, ένας τόπος και χρόνος μαγικός, όπου η ψυχή ανοίγει και εκτείνεται σε κάθε δυνατή της έκταση και διάσταση. Με αυτή του την αρχέγονη ιδιότητα και ως μια ουσιαστική και πλέρια σύλληψη δημόσιου χώρου, μας φιλοξένησε την περσινή άνοιξη για αυτό το βιωματικό εργαστήριο που μας άνοιξε νέους δρόμους στον τρόπο που σκεπτόμαστε, συζητούμε και βιώνουμε τον γονεϊκό ρόλο. Ευχαριστούμε Ευάγγελος Μίχος, Alexandra Geronta, Anthi Thanou, Κατερίνα Δούκα. #pamespitaki ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ: ΓΟΝΕΪΚΗ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ – ΓΟΝΕΪΚΗ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ – ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ 

 Ioanna Akritidou 

 Εκεί στην είσοδο του Θερμαϊκού υπάρχει ένα αγροτικό χωριουδάκι με τα χωράφια , τα θερμοκήπια και τον Φάρο του που σηματοδοτεί την είσοδο στο Θερμαϊκό κόλπο και οδηγεί με ασφάλεια τα πλοία στη Θεσσαλονίκη μας. Δεν είναι όμως μόνον αυτός ο Φάρος στο Αγγελοχώρι. Απέναντι από τον Φάρο για τα πλοία υπάρχει κι ένας δεύτερος Φάρος για τις ψυχές των ανθρώπων κι αυτός είναι το " Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής ". Ένας Φάρος που δημιούργησε ο Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Αγγελοχωρίου που πέρα από κάθε κερδοσκοπία και με μεγάλο αγώνα για τη διατήρηση του προσφέρει σε μεγάλους και παιδιά στιγμές μοναδικές. Είναι ένας Φάρος Πολιτισμού θα έλεγα, προσεγγίσιμος από όλους που ενδιαφέρονται για τις τέχνες, το περιβάλλον, την εσωτερική ενδυνάμωση, την αρμονική συνύπαρξη και πολλά άλλα που με τα προγράμματα του προσφέρει το Σπίτι του Φύλακα αφιλοκερδώς , εκεί κοντά στη θάλασσα με τον Όλυμπο φυσικό σκηνικό , τα πανέμορφα δειλινά κάτω από τον έναστρο ουρανό. ΠΟΤΈ ΠΟΤΈ ΝΑ ΜΗ ΣΒΉΣΕΙ ΑΥΤΌΣ Ο ΦΆΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ, Ο ΦΆΡΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΊ ΤΙΣ ΨΥΧΈΣ ΜΑΣ ΣΕ ΥΨΗΛΆ ΙΔΑΝΙΚΆ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΑΛΎΝΕΙ. 

 Kyriakos Xanthopoulos 

 Παρακολουθούσα από καιρό τα τεκταινόμενα και τις δράσεις στο Σπιτάκι. Κάποια στιγμή ήρθε το πλήρωμα του χρόνου αρχικά να γίνω κοινωνός ως απλός θαμώνας και λίγο αργότερα είχα την χαρά να παίξω μουσική στον υπέροχο αυτό χώρο. Το Σπίτι έχει ψυχή. Αυτή που του εμφυσά ακούραστα ο Βαγγέλης, αλλά και όλος ο υπόλοιπος κόσμος που προσέρχεται με χαρά και αγάπη. Θέλουμε να συνεχίσει να έχει και ζωή. 

 Makis Avraam Aivazoglou 

 Αγαπημένο μου Σπίτι. Βρέθηκα εκεί με κάθε καιρό και κάθε συνθήκη.Από τα πανέμορφα ηλιοβασιλέματά σου,τον καυτό σου ήλιο,τους άγριους ανέμους σου,τα φεγγάρια σου,τις αναλαμπές του φάρου,το μπουμπούνισμα της σόμπας σου.Και τη ζεστή φωνή του Βαγγέλη να με ρωτάει,Μάκη, να σου φτιάξω ένα τσάι ή θέλεις ρακόμελο; Έζησα εκεί σαν μαθητής σε κάποιο εργαστήρι είτε σαν ακροατής να ρουφάω ένα παραμύθι ή κάποιες μαγικές μουσικές.Εγώ το λέω νησί της μουσικής,μουσικός που είμαι. Κορυφαία στιγμή μου εκεί ήταν μια χειμωνιάτικη βραδιά,η Σόνια είχε μπουμπουνίσει τη σόμπα , εγώ στο πιάνο και όλοι μαζί τραγουδάμε: «Να μ’αγαπάς,όσο μπορείς να μ’αγαπάς» Δεν είναι ανάμνηση,το ζεις ατελείωτα.Και θα ζήσουμε κι άλλα.Εκεί!Η αγάπη η δική μας,η θέληση και η ευρηματικότητα του Βαγγέλη θα βρουν τρόπους.Έτσι κι αλλιώς θαύμα ήταν το σπιτάκι και τα θαύματα ξαναγίνονται! 

 Thanos Stavridis 

 Είμαστε δίπλα στο σπίτι και στον αγαπημένο Βαγγέλη σχεδόν απ’ την αρχή του. Αυτό που προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια είναι τόσο αληθινό που, δυστυχώς στις μέρες μας, αγγίζει τα όρια του παρεξηγήσιμου από όποιους δεν έχουν βρεθεί εκεί για να ζήσουν την ενέργεια που αναβλύζει άπλετη και που χαρίζεται στους μετέχοντες και στους κοινωνούς κάθε βράδυ σαν κάτι το θείο και το ιερό. Για μένα είναι ένας χώρος όπου είναι τόσο οικείος και τόσο «δικός» μου που πραγματικά με θλίβει που κάθε χρόνο, τέτοια εποχή ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο του να κλείσει, να το κλείσουν, να το πουλήσουν…κάτι που δείχνει πως «να το φάνε, δε θα χορτάσουν» Δυστυχώς το καθάριο φως δε μας αξίζει τελικά. Μακάρι να μην το πειράξουν τελικά, ούτε κι αυτή τη φορά, γιατί είμαστε αρκετοί αυτοί που αγαπάμε το σπίτι και έχουμε ανάγκη την ύπαρξή του. Καλή αντάμωση 🎵 ΥΓ αγαπημένη μου στιγμή εκεί δεν είναι μουσική παρά τις αμέτρητες μαγικές στιγμές που χω ζήσει. Εκεί έμαθα οτι θα πρωτογίνω πατέρας και δεν υπήρχε άλλο μέρος καλύτερο για να διαλέξει η Στέλλα να μου το πει. ♥️ 

 Ναντίνα Κυριαζή 

 Σπίτι δεν είναι τα ντουβάρια, έλεγε ο παππούς μου... σπίτι είναι η αγκαλιά, οι άνθρωποι... Σε αυτό το κομμάτι έμψυχης ουσίας έρχομαι να προσθέσω αυτό: τα κτήρια έχουν μνήμη... αλίμονο αν προσπαθήσεις να τους την αφαιρέσεις, οι τόποι έχουν μνήμη και δεν ξεριζώνεται... Η φράση "το Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής" εμπεριέχει και τα τρία συστατικά στοιχεία, τα οποία, όταν ενώνονται με την Ψυχή, το Όραμα, τη Χαρά της συνάντησης και την ολική δημιουργία μπορούν να διαμορφώνουν Πολιτισμό, Ήθος, Συνείδηση. Είμαι εδώ... με την ενέργειά μου, τους αγώνες μου και θέλω να συνεχίσει να υπάρχει όλη αυτή η ομορφιά που δεν χτίστηκε με λόγια, αλλά με έργα. Με τη Μορφή, λοιπόν, του Σπιτιού. Με τον Φύλακα. Με την Αλυκή. Μακριά... το νου σας... 

 Thanasoula Bechlivani 

 Αγαπημένο Σπιτάκι του Φύλακα της Αλυκής, αν ποτέ μείνω άστεγη, ξέρω ότι θα βρω ένα σπίτι κι έναν οικοδεσπότη να με φιλοξενήσει, να με φιλεψει, να μου μάθει να ζω με χρωματα και μουσικές, να σέβομαι το περιβαλλον να γυρίζω πίσω στο χρόνο όταν ήμουν παιδί, να ακούω τη θάλασσα και τους ανθρώπους! Τι υπέροχο που υπάρχεις... 

 Μαρού Βαλ 

 "Πολιτισμός είναι το άθροισμα όλων των μορφών τέχνης, αγάπης και σκέψης που, στο πέρασμα των αιώνων, επέτρεψαν στον άνθρωπο να είναι λιγότερο υποδουλωμένος." Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο ταιριαστό για το Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής... ❤🌹 

 Konstantinos Temprelis 

 Το σπίτι του φύλακα είναι το σπίτι της αγάπης, της προσφοράς και του φωτός, μέσα στο σκοτάδι και το φόβο που επικρατεί γύρω μας. Η ζεστασιά που αισθάνεσαι μόλις φτάσεις εδώ, μαζί με το χαμόγελο και την αγκαλιά του Βαγγέλη, σε μεταφέρουν σε μια άλλη διάσταση. Αυτό δεν επιτρέπεται να σβήσει. Το έχουμε μεγάλη ανάγκη. Σας ευχαριστούμε για όλα!!! 

 Ζωή Λιογγαρίδου-Παλάγκα 

 Αντίδοτο στην «αξία» της μη αξίας που έχει κατακλείσει όλη την καλλιτεχνική δημιουργία, στέκεται το υπέροχο, Το Σπίτι Του Φύλακα Της Αλυκής !! Ένας τόπος που σου επιτρέπει να αναπνέεις, να παρουσιάζεις αυτό που η καρδιά και η ψυχή σου έχει ονειρευτεί και παράξει !! Ας μην επιτρέψουμε να χαθεί ούτε μια σπιθαμή αυτού του μοναδικού σημείου αναφοράς επικοινωνίας ❗️🙏🙏🙏 

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ 

 Το σπίτι του φύλακα της αλυκής είναι μια όαση ψυχής. Ένα καταφύγιο τέχνης για όσους ασφυκτιούν και αναζητούν βαθιές ανάσες ζωής. Μια μελωδική συνύπαρξη παλλόμενων ψυχών με εμπνευστή και ενορχηστρωτή τον Βαγγέλη Μίχο!!!