Τελείωσε χθες το βράδυ, ο τέταρτος κύκλος της παράστασης.
Με πληρότητα, που οριακά ήταν επιτρεπτή η ομαλή διεξαγωγή της, τα 30 - 35 άτομα γίνονταν 50 -55 δίχως δυνατότητα να διώξεις ανθρώπους που ήρθαν με τόση θέρμη για να δουν τη παράσταση.
Η χθεσινή μέρα, ξεκίνησε επεισοδιακά, με ΜΑΤ και κλειστό το κέντρο, λόγω επεισοδίων ανάμεσα σε διαδηλωτές κατά των μεταναστών (οι ίδιοι θα βρίσκονταν απέναντι στους φυματικούς στα χρόνια των διωγμών τους), αντιεξουσιαστές και αστυνομικούς. Μια ομάδα 200 ανθρώπων, έχει τη δυνατότητα να διαλύσει τη ομαλή ζωή στο κέντρο της πόλης μας.
Με τα πόδια λοιπόν, από την Ευζώνων για τα Λαδάδικα και στα μισά του δρόμου, να σου και το χαλάζι!
Με καθυστέρηση η προσέλευσή μας, στα γρήγορα η προετοιμασία μας και όταν κάτι δεν γίνεται με τους ρυθμούς που έχουμε μάθει, προκύπτει το πρόβλημα.
Δεν θα σταθώ σε αυτό, γιατί το τελικό αποτέλεσμα, από το σύνολο των παραστάσεων αυτού του κύκλου, ήταν πάρα πολύ θετικό και ενθαρρυντικό.
Μπορέσαμε και αποδείξαμε - πρώτα στον εαυτό μας - πως το έργο μπορεί να σταθεί και έξω από το φυσικό του χώρο, την ερειπωμένη 2η πτέρυγα του πέτρινου κτηρίου του πρώην Σανατορίου, όπου θα συνεχίσει την πορεία του το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου.
Η κάθε παράσταση, είχε το δικό της φορτίο, που δημιουργήθηκε μέσα από την αλληλεπίδρασή μας με τους θεατές. Προσωπικά, με έχει μαγέψει ο τρόπος που συμμετείχαν.
Θα περιμένω να δω μήπως εμφανιστούν και άλλες καταθέσεις, σαν και αυτή του Θόδωρου που παραθέτω και τον ευγνωμονώ γι' αυτό:
Ο κόμπος στο λαιμό που είχε καιρό να έρθει,ήρθε...
Καλεσμένος στο διατηρητέο της οδού Εδέσσης 6 από την Θεατρική ομάδα <ΛΗΝΟΣ> ,μόλις έφτασα στο χώρο ένοιωσα πως η βραδιά θα ήταν ξεχωριστή.Οι θεατές αν και έπρεπε να μη ξεπερνούσαν τους 33 για λόγους καλής ακρόασης, μοιραία ήταν 55.Το βασικό θέμα του ΕΡΓΟΥ ήταν η όσο πιο πιστή περιγραφή της κατάστασης που υπήρχε στο σανατόριο Ασβεστοχωρίου στη δεκαετία του ΄30. Είναι το Παπανικολάου που πηγαίνουμε τώρα εμείς πανικόβλητοι μετά από κάποια κρίση άγχους η κάποια έξαρση αλλεργίας...Άνθρωποι βολεμένοι -που επωφελούνται από τη δυστυχία των φυματικών-νομίζουν πως είναι άτρωτοι,αναθεματίζουν τους <χτικιάριδες>. Όχι, το μεταναστευτικό δεν έχει σχέση,μη ταράζεστε.
Οι απλοί μονόλογοι δίνουν με απόλυτη γλαφυρότητα ,την απαξίωση και εκμετάλλευση των ανθρώπων αυτών.Είναι αδύνατον να μη δεις τα δακρυσμένα μάτια του αντικρινού σου.
Ο κόμπος στο λαιμό είναι παρόν.
Όταν οι <άτρωτοι>,παύουν να είναι άτρωτοι και νοσούν,βλέπουν τα πράγματα ,αλλιώς...
Με πληρότητα, που οριακά ήταν επιτρεπτή η ομαλή διεξαγωγή της, τα 30 - 35 άτομα γίνονταν 50 -55 δίχως δυνατότητα να διώξεις ανθρώπους που ήρθαν με τόση θέρμη για να δουν τη παράσταση.
Η χθεσινή μέρα, ξεκίνησε επεισοδιακά, με ΜΑΤ και κλειστό το κέντρο, λόγω επεισοδίων ανάμεσα σε διαδηλωτές κατά των μεταναστών (οι ίδιοι θα βρίσκονταν απέναντι στους φυματικούς στα χρόνια των διωγμών τους), αντιεξουσιαστές και αστυνομικούς. Μια ομάδα 200 ανθρώπων, έχει τη δυνατότητα να διαλύσει τη ομαλή ζωή στο κέντρο της πόλης μας.
Με τα πόδια λοιπόν, από την Ευζώνων για τα Λαδάδικα και στα μισά του δρόμου, να σου και το χαλάζι!
Με καθυστέρηση η προσέλευσή μας, στα γρήγορα η προετοιμασία μας και όταν κάτι δεν γίνεται με τους ρυθμούς που έχουμε μάθει, προκύπτει το πρόβλημα.
Δεν θα σταθώ σε αυτό, γιατί το τελικό αποτέλεσμα, από το σύνολο των παραστάσεων αυτού του κύκλου, ήταν πάρα πολύ θετικό και ενθαρρυντικό.
Μπορέσαμε και αποδείξαμε - πρώτα στον εαυτό μας - πως το έργο μπορεί να σταθεί και έξω από το φυσικό του χώρο, την ερειπωμένη 2η πτέρυγα του πέτρινου κτηρίου του πρώην Σανατορίου, όπου θα συνεχίσει την πορεία του το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου.
Η κάθε παράσταση, είχε το δικό της φορτίο, που δημιουργήθηκε μέσα από την αλληλεπίδρασή μας με τους θεατές. Προσωπικά, με έχει μαγέψει ο τρόπος που συμμετείχαν.
Θα περιμένω να δω μήπως εμφανιστούν και άλλες καταθέσεις, σαν και αυτή του Θόδωρου που παραθέτω και τον ευγνωμονώ γι' αυτό:
Ο κόμπος στο λαιμό που είχε καιρό να έρθει,ήρθε...
Καλεσμένος στο διατηρητέο της οδού Εδέσσης 6 από την Θεατρική ομάδα <ΛΗΝΟΣ> ,μόλις έφτασα στο χώρο ένοιωσα πως η βραδιά θα ήταν ξεχωριστή.Οι θεατές αν και έπρεπε να μη ξεπερνούσαν τους 33 για λόγους καλής ακρόασης, μοιραία ήταν 55.Το βασικό θέμα του ΕΡΓΟΥ ήταν η όσο πιο πιστή περιγραφή της κατάστασης που υπήρχε στο σανατόριο Ασβεστοχωρίου στη δεκαετία του ΄30. Είναι το Παπανικολάου που πηγαίνουμε τώρα εμείς πανικόβλητοι μετά από κάποια κρίση άγχους η κάποια έξαρση αλλεργίας...Άνθρωποι βολεμένοι -που επωφελούνται από τη δυστυχία των φυματικών-νομίζουν πως είναι άτρωτοι,αναθεματίζουν τους <χτικιάριδες>. Όχι, το μεταναστευτικό δεν έχει σχέση,μη ταράζεστε.
Οι απλοί μονόλογοι δίνουν με απόλυτη γλαφυρότητα ,την απαξίωση και εκμετάλλευση των ανθρώπων αυτών.Είναι αδύνατον να μη δεις τα δακρυσμένα μάτια του αντικρινού σου.
Ο κόμπος στο λαιμό είναι παρόν.
Όταν οι <άτρωτοι>,παύουν να είναι άτρωτοι και νοσούν,βλέπουν τα πράγματα ,αλλιώς...
Μια προσωπική μου διαπίστωση. Για την παράσταση αυτή, είχα στείλει προσκλήσεις σε διάφορους διαδικτυακούς και όχι μόνο φίλους. Δεν ανταποκρίθηκε κανείς. Κρίμα, γιατί αυτοί έχασαν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου