Ξύπνησα πριν το χάραμα, με την αγωνία για την τύχη του Σπιτιού του Βιβλίου, που το άφησα έξω στην ύπαιθρο, για πρώτη φορά, να δοκιμάσω τις αντοχές του και να αντιμετωπίσω τα τυχόν ελαττώματά του απέναντι στα στοιχεία της φύσης.
Είχα την φαεινή ιδέα, να ακούσω μουσική και επέλεξα το ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΊ, έτσι όπως το παρουσίασαν οι συντελεστές του, στις 28 Αυγούστου 1977 στο θέατρο Λυκαβηττού.
Κάποιες στιγμές φαντάζουν ευλογημένες, γιατί από το πουθενά, έμπλεος συναισθημάτων και πλήρους ευδαιμονίας, νοιώθω τυχερός που έχω την δυνατότητα μέσα από την ποίηση και την μουσική, να γεμίζω χαρά την ζωή μου.
Θα μου πεις, χαρά από κάτι, που περιγράφει τις δυσκολότερες ώρες του ανθρώπινου γένους;
Απαντώ, ναι! Γιατί, ο τρόπος που έρχεται αυτή η γνώση μέσα μου, απαλύνεται από τον τρόπο και την πηγή. Έχει εξαγνιστεί από την ποίηση του Ελύτη και την ευλογημένη από τους θεούς συναισθηματική μουσική ευφυΐα του Θεοδωράκη.
Και ας μετριάζεται αυτή η χαρά από την ανάγνωση των σχολίων στο βίντεο και από όσα διάβασα εδώ αναζητώντας πληροφορίες για την συγκεκριμένη συναυλία.
Άξιον Εστί!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου