Ανηφορίζοντας προς την δουλειά, μέσα στην κάψα του Ιουλίου, παρατήρησα χιλιάδες μικρά σαλιγκάρια να κρέμονται στα ξερόχορτα στην άκρη του δρόμου.
Αυτόματα ήρθε στην σκέψη μου η επαγγελματική μου κατάσταση και ο δρόμος που έχω πάρει.
Έχω συλλάβει τον εαυτό μου να κατεβαίνει την σπείρα του επαγγελματικού μου κοχλία, και να πλησιάζει στο κέντρο.
Ίσως η διαπίστωση πως δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής από αυτό το σημείο, να μου δώσει την καθαρότητα της σκέψης και την δύναμη για να πάρω ανατρεπτικές αποφάσεις και να βγω από το αδιέξοδο.
Τέσσερα χρόνια τώρα βρίσκομαι σε αυτήν την διαδικασία της κατάβασης δίχως δυνατότητα αντίδρασης. Αυτοματοποιημένα κατευθύνομαι προς το έσχατο σημείο του μη παρέκει.
Διάφορες στάσεις και μικρές αναλαμπές στα διάσελα του κοχλία μου, δεν ήταν δυνατό να ανατρέψουν την πορεία.
Διαπιστώνω, πως αν δεν φτάσεις στο κέντρο του, στο πλήρες αδιέξοδο, δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Τα τοιχώματα διαμορφώθηκαν από όλες εκείνες τις καταστάσεις που χρόνια κτίζανε την φυλακή μου. Το μυαλό εγκλωβισμένο στην καθημερινότητα και στα χιλιάδες μικρο ζητήματα αδυνατούσε να βρει τρόπο αντίδρασης.
Τώρα που η διαπίστωση του αδιέξοδου επιζητεί την λύση, ο μόνος τρόπος είναι να σπάσω το εύθραυστο κέντρο του και να βρεθώ έξω από την ασφάλεια που μου προσφέρει το πολυτελές μου καβούκι.
Οπουδήποτε αλλού αναζητήσω λίγη ελευθερία, θα είναι καλύτερα.
Αρκεί να βρω το θάρρος μιας τόσο σημαντικής αλλαγής.
Αρκεί να πάρω την απόφαση.
Να κατασκευάσω τον καινούριο μου κοχλία....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου