Η ΣΤΙΓΜΗ ΜΟΥ Σ' ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

Μία ιδέα της Μαρίας ξύπνησε μέσα μου μνήμες μιας όμορφης στιγμής της ζωής μου.

Πριν πέντε χρόνια, τέτοιες μέρες, βρισκόμουν σε πυρετώδης προετοιμασίες της ποιητικής βραδιάς αφιερωμένη στον Αργύρη Μπαρή. Ένας ποιητής, που με την ποίησή του, χάραξε ανεξίτηλα την ύπαρξή μου.

Το παρακάτω ποίημα, είναι  το μότο της ζωής μου

Απ' όσα κρατώ,
μονάχα ο ουρανός είναι δικός μου.
Τίποτε άλλο.
Κι αυτός χωρά εσένα
κι όλον τον κόσμο.

Στην παρακάτω διεύθυνση, θα βρείτε το πρώτο μέρος της εκδήλωσης.

Στο βίντεο, εμπεριέχονται μουσικές και τραγούδια που συνόδευσαν αυτή την βραδιά και δεν θα μπορούσα να διαλέξω κάτι άλλο που θα συνόδευε αυτήν την ανάρτηση.

Κάποια στιγμή, ίσως στην φετινή επέτειο της εκδήλωσης, κάνω και τον απολογισμό, κρατώντας την χρονική απόσταση σαν ασπίδα προστασίας.

Διάλεξα την συγκεκριμένη  προτροπή της Μαρίας για έναν και μόνο λόγο.

Φωνές σαν αυτή του Αργύρη Μπαρή, θα πρέπει να συνεχίζουν να ακούγονται στον κόσμο μας και να τον γνωρίσουν και άλλοι.

Ευχαριστώ πολύ την Μαρία, για αυτή την ευκαιρία.

Περισσότερα ποιήματα του Αργύρη Μπαρή, στο ανθολόγιο αυτής της ανάρτησης...