Στην ζωή μου, έχω παρατηρήσει, τα πιο όμορφα ξεκινούν από το πουθενά.
Ήρθε μια πρόσκληση από φίλο αγαπημένο να συμμετάσχω σε μια έρευνα και σε μια δεδομένη ερώτηση, έδωσα την παρακάτω απάντηση
Ο κάθε άνθρωπος, χτίζει εντός του - και πολλές φορές εν αγνοία του- την εικόνα για τους ανθρώπους που τον έφεραν στην ζωή. Μια εικόνα που διαμορφώνεται από καταστάσεις που τις περισσότερες φορές αδυνατεί να ελέγξει. Χτίζει μέσα του φυλακές και καταδικάζει στα κάτεργα, δίχως καν να απαγγείλει τις κατηγορίες. Περνά ο καιρός και έκπληκτος διαπιστώνει πως δική του η φυλακή, δικό του και το κρίμα που φόρτωσε στον γονιό του. Το έκανα με τον πατέρα μου γιατί με άφησε όταν έγινε μετανάστης. Θα το υποστώ και από τα παιδιά μου, γιατί δεν άντεξα στο γάμο με την μητέρα τους και αναζήτησα την ευτυχία αλλού.
Μια διαπίστωση που με έβαλε σε σκέψεις, γιατί μου βγήκε αυθόρμητα και από το πουθενά.
Σε μια αναδρομή στην παιδική μου ηλικία, διαπίστωσα πως ήταν συγκεχυμένες οι πληροφορίες για το πότε ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια της μετανάστευσης. Πόσο κρατούσε αυτή η απουσία. Ποιες ήταν οι πραγματικές διαστάσεις των συνεπειών - γιατί στο μυαλό μου ήταν δυσθεόρατες - πότε μεγάλωσε και άλλο η απώλεια όταν πήγε κοντά του και η μητέρα μου με τον ένα από τους δυο δίδυμους, πότε πήγε και ο άλλος δίδυμος κ.ο.κ.
Έχω την χαρά και την ευτυχία να είναι οι γονείς μου στην ζωή. Στο ερώτημα αν θυμάται ο πατέρας μου όλες αυτές τις ημερομηνίες, η απάντηση ήταν αφοπλιστική. Έχω ημερολόγιο από το 1963 που έφυγα μέχρι και το 1982 που γύρισα από την Γερμανία.
Έτσι βρέθηκα χθες στο χωριό μου και κοντά τους, με συγκεκριμένη αποστολή. Να γεμίσω την κενή μου μνήμη και όλα όσα ήταν ένα κουβάρι μπερδεμένο στο μυαλό μου, με όλα όσα είχαν καταγραφεί από την πένα και τον φωτογραφικό φακό και βρίσκονταν στο αρχείο της οικογένειας.
Όλη αυτή η αναδρομή, η επιστροφή σε ένα κόσμο μακρινό και εν πολύς καταχωνιασμένο στο ασυνείδητο της ύπαρξής μου, είναι η αρχή μιας μεγάλης περιπέτειας για μένα. Το αρχείο που έχω να ερευνήσω, περιλαμβάνει καταγραφές μιας ζωής του πατέρα μου, με όλες τις μεταβολές στο εργασιακό του περιβάλλον, την υγεία του, τις οικονομικές του συναλλαγές και ένα πλήθος επιστολών που ανταλλάσσαμε μεταξύ μας όλα αυτά τα χρόνια,
Κάθε πληροφορία που μου δίνουν αυτές οι καταγραφές, είναι και μια χαμένη μου ανάμνηση που χρειάζεται να την διαχειριστώ και να την κατατάξω κάπου.
Η καταγραφή σκέψεων και εικόνων, από ένα σημείο και μετά, παύει να είναι προσωπικό δεδομένο και εντάσσεται στην σφαίρα της κοινωνιολογικής καταγραφής και ως τέτοια, την καταθέτω σε αυτό το ιστολόγιο.
Μου είναι άγνωστο που θα καταλήξει αυτή η προσπάθεια.
Το σίγουρο είναι, πως για το υπόλοιπο χρόνο, ξέρω πως θα περνώ τις ελεύθερες ώρες μου. Αν το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας, έχει να συνεισφέρει κάτι στα κοινά, τότε θα σας το καταθέσω. Αν όχι, θα μείνει μια καταγραφή για να κατανοήσουμε τα μέλη της οικογένειάς μου που ο χρόνος μας κρατά δεμένους - αν και απομακρυσμένους χιλιομετρικά - και ζωντανούς, τι μας ενώνει μέσα από τόσους χωρισμούς.
Και όλα αυτά, χάρη σε αυτόν που ήταν ο κινητήριος μοχλός όλων μας.
Ο πατέρας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου