Ρε φίλε, να σε ρωτήσω κάτι; Από που πάν' για τ' Άγιο Όρος;
Στην ηλικία μου, πενήντα και, με την τριχιά στο χέρι κουβαλώντας τον πανέμορφο κόπρο, και το βλέμμα της απεραντοσύνης στα μάτια.
-Μα καλά, με τα πόδια θα πας;
Και τι να κάνω, αφού κανένα λεωφορείο δεν με παίρνει με τον σκύλο. Να τον αφήσω στο δρόμο;
Έφτασα με το τρένο από την Αθήνα πριν από λίγες μέρες.Πλήρωσα εισιτήριο παιδικό και το βάλαν στο σκευοφυλάκιο και το πήρα μαζί μου. Στα τρένα, είναι καλά. Με τα λεωφορεία τι κάνω.
Έψαξα για δουλειά κανά δυο μέρες στην Θεσσαλονίκη, τίποτα.
Πάω στην πατρίδα μου, την Δράμα, άλλες δυο μέρες, τίποτα. Έτσι τ' αποφάσισα να πάω στο Όρος. Σίγουρα εκεί θα βρω να κάνω καμιά δουλειά. Τουλάχιστον θα έχω να φάω.
-Πάμε να σου δείξω τον δρόμο.
Ανεβαίνουμε την Μαρίνου Αντύπα στον Φοίνικα. Εγώ για το γραφείο και την υποχρέωσή μου, ο αναχωρητής για τον δρόμο και την ελευθερία του.
-Έχεις ξαναπάει στο όρος;
Όχι. Πρώτη φορά. Δεν ξέρω κανένα.
-Και πως θα τα καταφέρεις να φτάσεις. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Θα χρειαστείς δυο -τρεις μέρες και με αυτό το κρύο, που θα κοιμηθείς.
Αγκαλιά με την συντροφιά μου. Πρώτη φορά θα είναι; Στην Αθήνα τόσους μήνες δίχως σπίτι και δουλειά πως την έβγαλα. Έτσι θα την βγάλω και τώρα.
Ας όψονται οι ξένοι. Αυτοί φταιν για όλα. Δεν έχω τίποτα μαζί τους. Αλλά δεν πάει άλλο.
-Γιατί το λες αυτό; Οι ξένοι, τις μόνες δουλειές που πήραν, ήταν αυτές που δεν κάνουμε εμείς. Δεν πάμε στα χωράφια, στην κτηνοτροφία, στην αλιεία, στα ξύλα που γέμισε ο τόπος, στην λάντζα και κάθε άλλη "βρώμικη" και βαριά δουλειά την αφήσαμε στους ξένους. Εσύ τι δουλειά έψαχνες να κάνεις;
Εγώ είμαι ζωγράφος. Δουλεύω ένα έργο δυο με τρεις μήνες και οι γκαλερί θέλουν να μου το πάρουν όσο είναι το κόστος των υλικών . Δεν έχει χαΐρι αυτή η δουλειά.
-Κανένας ξένος δεν φταίει για το χάλι μας. Εκεί που θα πας, σκέψου καθαρά και βρες τον προορισμό σου. Εγώ εδώ σε αφήνω γιατί έφτασα στο δικό μου. Όχι ότι με κάνει ευτυχισμένο, αλλά ακόμη κι έτσι, είναι ένας προορισμός. Όταν θα πάψει να είναι - ίσως και σύντομα - θα βρω κάποιον άλλο.
Γιατί άνθρωπος δίχως προορισμό, είναι χαμένο αντικείμενο στο διάστημα.
Συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι.
Αποχαιρετιστήκαμε σαν παλιοί γνώριμοι, αλλά δίχως χειραψίες και αγκαλιές.
Ο αναχωρητής, διεκδικεί τον σεβασμό μας. Ειδικά αυτός που εκτός από την ζωή του, λογαριάζει και την ζωή του σκύλου του, σαν του συντρόφου του. Το εκτίμησα βαθιά αυτό. Και μέσα στην κατήφεια που δημιουργεί η ανέχεια της εποχής μας, έλαμψε ένα φως. Αυτό της ανθρώπινης ψυχής που δεν χάνεται, όταν χάνει τα υλικά της αγαθά.
Καλό του ταξίδι και να φτάσει στο προορισμό του κατά πως επιθυμεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου