Η Αγγελική Λάλου έχει υπάρξει φύλλο, σύννεφο και γάτα…στην τελευταία της μετενσάρκωση γεννήθηκε στην Αθήνα και είχε την ατυχία να δει την ταινίαDead Poets Society, η οποία την ώθησε να σπουδάσει ελληνική φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή (δεν ήξερε ..δεν ρώταγε) από τότε προσπαθεί να ζει σύμφωνα με τις αρχές του carpe diem, αλλά δεν της βγαίνει πάντα, όνειρό της να γίνει πετυχημένη συγγραφέας…πιο πιθανό στην επόμενη ζωή της.
Μια κοινοποίηση της roadartist έφερε στην ζωή μου την Αγγελική Λάλου και τα τέσσερα ποιήματά της που δημοσίευσε το poiein.
Παραθέτω ένα από τα τέσσερα. Τα υπόλοιπα αναζητήστε τα στην πηγή τους.
Ο λόγος, ο ποιητικός λόγος, έχει δύναμη ξεχωριστή. Σε πέρνει από το χέρι και σε πάει εκεί που η ζωή είναι Ζωή.
Κάπως έτσι βρέθηκα στην Ζωή της Αγγελικής Λάλου.
Ένα απόγευμα Τρίτης, με τόσες εικόνες και τόσες διαψεύσεις και τόσες φιλοδοξίες.
Πάμε να αναζητήσουμε τον δρόμο μας.
Απόγευμα Κυριακής
Μικρές προσδοκίες
Ένας μισοτελειωμένος καφές
Μια τσαλακωμένη εφημερίδα
Αόριστες κουβέντες
που ανταλλάσσουν στόματα
Απόγευμα Κυριακής
το τραμ επιστρέφει γεμάτο
Μυρίζει ιδρώτα και άμμο
Ο ήλιος έβγαλε βόλτα
τον κόσμο στη θάλασσα
απ’ το λουράκι
με προσοχή
Σώματα αγγίζονται
Στροφές που γέρνουν επικίνδυνα
η μία στην άλλη
Στάσεις εναλλάσσονται
Μόνα σταθερά
η αρχή και το τέρμα
Σε μια διαδρομή
που διαιωνίζεται
Αντίτιμο ευτυχίας
ένα ακυρωμένο εισιτήριο
χωρίς επιστροφή
Το τελευταίο δρομολόγιο αργεί
Η νύχτα τώρα αρχίζει
Φτάνεις στον προορισμό σου
στο τέλος ποτέ…
Μια άλλη φορά
ίσως τολμήσεις
να κατέβεις αλλού
Εκεί που θα σε στείλουν
τα ανυπάκουα βήματά σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου