Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

ΕΝΑ ΙΜΑΡΕΤ ΕΙΝΑΙ Η ΓΗ


"Ένα Ιμαρέτ είναι η γη.
Το Ιμαρέτ του Θεού.
Κι εμείς οι φτωχοί, τα ορφανά και οι ταξιδιώτες της ζωής , που μας φιλοξενεί.
Μας τρέφει, ανοίγει την αγκαλιά του, μας δέχεται και μας επιτρέπει να απολαύσουμε και να χαρούμε την ζωή.
Κι εμείς θαρρούμε πως το διαφεντεύουμε.
Το μοιράσαμε, είπαμε "αυτός ο τόπος δικός μας, εκείνος δικός σας" κι ύστερα ορμήσαμε ο ένας στον τόπο του άλλου, χωρίς να νογάμε ότι δεν ανήκει σε κανέναν.
Μας άφησε ο Θεός αυτό το ιμαρέτ να το διαχειριστούμε κι εμείς αρπάζουμε, κλέβουμε, αδικούμε, εκμεταλλευόμαστε, διεκδικούμε όλο και περισσότερα, μέχρι την ώρα που θα επιστρέψουμε το τομάρι μας εκεί όπου ανήκει, στο χώμα.
Και θα αξίζει τότε με όσο ενός βοδιού ή ενός προβάτου, τίποτε παραπάνω."


Αυτό το απόσπασμα είχα διαλέξει και στην ανάρτηση της ραδιοφωνικής εκπομπής για το ΙΜΑΡΕΤ.
Μόνο που τότε, δεν υπήρχε αυτή η καταπληκτική ιδέα του Βιβλιοθηκάριου, για την καταγραφή των αφιερώσεων στο "Αφιερώσεις συγγραφέων".
Με κάποιους ανθρώπους, έχεις την αίσθηση, πως γνωρίζεσαι από πάντα.
Αυτήν την αίσθηση είχαμε ο συγγραφέας κι εγώ, μόλις συστηθήκαμε μετά το τέλος της παρουσίασης του βιβλίου, τον Δεκέμβριο του 2008 στον Ιανό της Αριστοτέλους.
Έκτοτε, κάθε που συναντιόμαστε αναζητούμε την ονειρική μας πολιτεία.
Συνήθως την βρίσκουμε στην διάρκεια των συναντήσεών μας. 
Μα απομακρύνεται σαν ομίχλη, μόλις αποχωριστούμε.
Αυτή όμως, με την μεγαλύτερη διάρκεια, ήταν στην παρουσίαση του βιβλίου στην Κομοτηνή, όπου συνδυάστηκε με τις μουσικές και τα τραγούδια των Βαλκανατόλια και του αδελφικού μου φίλου Χαλήλ Μουσταφά. 
Γιατί ο συνδυασμός της φιλίας των ηρώων του έργου, φόρτιζε έντονα την σχέση μου με τον Χαλήλ, και με την κατάσταση να εμπλουτίζεται με κρασί , κουβέντα και τραγούδι μέχρι τα ξημερώματα χαράχτηκε εντός μου ανεξίτηλα.
Ο Γιάννης Καλπούζος, ως άλλος  παππούς Ισμαήλ, με την σοφία που χαρακτηρίζει   τους ευαίσθητους ανθρώπους, και την ιστορική έρευνα, που αποτυπώνει την καθημερινότητα των ανθρώπων, πάντα θα με οδηγεί στην ονειρική μου πολιτεία.

3 σχόλια:

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

ευχαριστώ για τη συμμετοχή. Την προηγούμενη φορά πάλι σε αφιέρωμα είχαμε συναντηθεί :) (μία διόρθωση: του "Βιβλιοθηκάριου". Έχουμε "ματώσει' ως κλάδος για να αποδείξουμε ότι οι βιβλιοθηκονόμοι δεν είναι "αποθηκάριοι"...)

Margo είπε...

Καθόλου τυχαία η φιλία σας, αν κρίνω από το απόσπασμα από το Ιμαρέτ.

Όμορφη πρωτοβουλία και εξαιρετικά μοιράσματα από τους καλούς μας φίλους.
Ευχαριστούμε Βαγγέλη :-)

Levina είπε...

Πόσο σοφά τα λόγια αυτά και να μια όμορφη φιλία που σε μεταφέρει σε μια ονειρική πολιτεία! Αυτό μένει στην καρδιά σου ακόμα κι όταν νοιώθεις πως όλα τα σβήνουν γύρω σου οι βραχνές φωνές μιας βάρβαρης πολιτείας που ζούμε όλοι μας .
Την καλημέρα μου !