ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ "ΕΥΜΑΡΕΙΑΣ"

Για πρώτη φορά στην ζωή μου αισθάνομαι πολύ έντονα πως 

Ο χρόνος 

Δεν έχει αρχή.

Δεν έχει τέλος.

Έτσι απλά δίνω συνέχεια στην ζωή μου,

 δίχως καμία διάθεση γιορταστική και φυσικά δίχως καμία καταθλιπτική μεθεόρτια .

Οι παρακάτω εικόνες και σκέψεις μπαίνουν στην οθόνη των υπολογιστών μας για να εξωραΐσουν την καθημερινή αβλεψία μου στις βάρβαρες συνήθειες του πολιτισμένου μας κόσμου. 

Ο γενέθλιος τόπος μου, τ' Ασπρόγεια Φλωρίνης  έβαλαν τα γιορτινά τους και μου χάρισαν αυτήν την όμορφη εικόνα που φυλάω στην καρδιά μου από την παιδική μου ηλικία.

Ανήμερα των Φώτων, ξεκίνησα να συναντήσω φίλους αγαπημένους, σαν τον Κώστα,  στην Λιθιά Καστοριάς και να απολαύσω την εικόνα που βλέπετε παραπάνω.

Είναι το όνειρο του Γιάννη Ηλιάδη, που βγήκε αληθινό ξεπερνώντας όλες τις αντιξοότητες..

(Να πάτε...ξέρω τι σας λέω!)

Όμως!!!!

Επιστρέφοντας από την Καστοριά και πάλι στο χωριό μου, μόλις έφτασα στην Κλεισούρα έμεινα άναυδος από το θέαμα που αντίκρισα.

Τεράστια νέφη να υπερίπτανται πάνω από την λεκάνη της Πτολεμαΐδας.

(φωτο 5 και 6 )

Άκουσα στις ειδήσεις πως εντός οκτώ ετών θα μεταφερθούν δύο οικισμοί για να συνεχίσουν τα αδηφάγα στόματα των ΑΗΣ της ΔΕΗ να κατασπαράσσουν  τα σωθικά της γης και να μας φωτίζουν τις νύχτες και να επιβιώνει η υπέροχη, πολιτισμένη μας κοινωνία απολαμβάνουσα τα αγαθά που λειτουργούν με το ηλεκτρικό ρεύμα.

Ο ένας είναι αυτός των Αγίων Αναργύρων.

4 χιλιόμετρα δυτικά της μονάδας ΑΗΣ Αμυνταίου .(φωτο 3).

Στέκομαι με δέος μπρος στην καταστροφική δύναμη του ανθρώπου (φωτο 4).

Είναι η τρύπα που δημιουργήτε και συνεχώς μεγαλώνει για να καταπιεί τους Αγίους Αναργύρους.

Σεληνιακό τοπίο.

Προσπάθησα να φανταστώ το μέγεθος της καταστροφής αυτού του τόπου μετά από είκοσι χρόνια, όταν θα έχουν τελειώσει τα λιγνιτικά αποθέματα, σε πια κατάσταση θα παραδοθεί στους κατοίκους αυτής της περιοχής, του δήμου Αμυνταίου.

Και δεν μιλώ μόνο για το έδαφος, αλλά και για την ατμόσφαιρα.

Η φωτογραφία 5 το δείχνει καθαρά.

Δεν μπορώ να φανταστώ με πια μέσα θα μπορέσουν να αποκαταστήσουν αυτές τις πληγές της γης και την μαυρίλα από τα σωθικά των κατοίκων.

Στο όνομα της "ανάπτυξης" και της "ευμάρειας" της χώρας καίμε τα σωθικά της Μακεδονικής Γης και λερώνουμε τον αέρα της.

Δεν έχω την λύση με τι θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε τον λιγνίτη.

Απλή καταγραφεί κάνω.

Αναρωτιέμαι απλά αν έχουμε το δικαίωμα να ξοδεύουμε έτσι απλά το μέλλον των επόμενων γενεών για να ζήσει η δική μας με όλα τα κομφόρ.

Αν έχουμε το δικαίωμα να ασελγούμε πάνω στον πλανήτη που μας φιλοξενεί.

Τίποτε άλλο.

.

.