ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΙΜΑΡΕΤ"

Στην προσπάθειά μου να αντλήσω κεντρικές ιδέες απο τα κεφάλαια του μυθιστορήματος του Γιάννη Καλπούζου, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσω στην εκπομπή του σαββάτου, αντιλήφθηκα δυο πράματα, που στην αρχική ανάγνωση δεν είχα δώσει την σημασία που τους έπρεπε.

Ο Γιάννης Καλπούζος, πρέπει να μπήκε στην διαδικασία επιστροφής στον χρόνο.

Έφτασε να ζει, στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα, ανάμεσα στους ήρωες του μυθιστορήματός του.

Δεν εξηγείτε αλλιώς το αποτέλεσμα αυτής, της τόσο αναλυτικής περιγραφής, στην καθημερινότητα των ανθρώπων.

Είναι σημαντικό για τον αναγνώστη να έχει μια καθαρή εικόνα της ζωής των ηρώων στην ιστορία που διαβάζει.

Και ακόμη πιό σημαντικό είναι, με την ίδια καθαρότητα, να σταλάζει και η σκέψη του συγγραφέα, μέσα από τα λόγια των ηρώων, και να διαμορφώνει την κατάλληλη υποδομή στο μυαλό του αναγνώστη, ώστε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, να αφομοιώνονται σαν να ήταν ο ίδιος αυτόπτης αυτής της ιστορίας.

Το δεύτερο, και απείρως σημαντικότερο, ο συγγραφέας, δεν στάθηκε σε εθνικές, πατριωτικές, θρησκευτικές και εθνολογικές θέσεις, προβάλλοντας την δική του πραγματικότητα ως Έλληνας, αλλά ζύγιασε με μεγάλη μαεστρία τον λόγο του και μας έδωσε μια πανανθρώπινη φωνή, μέσα από την σοφία του παππού Ισμαήλ.

Τον λάτρεψα στην κυριολεξία.

Συμπυκνωμένη αυτή η σοφία βρίσκεται στο παρακάτω απόσπασμα:

Ένα ιμαρέτ είναι η γη.

Το ιμαρέτ του Θεού.

Κι εμείς οι φτωχοί, τα ορφανά και οι ταξιδιώτες της ζωής , που μας φιλοξενεί.

Μας τρέφει, ανοίγει την αγκαλιά του, μας δέχεται και μας επιτρέπει να απολαύσουμε και να χαρούμε την ζωή.

Κι εμείς θαρρούμε πως το διαφεντεύουμε.

Το μοιράσαμε, είπαμε "αυτός ο τόπος δικός μας, εκείνος δικός σας" κι ύστερα ορμήσαμε ο ένας στον τόπο του άλλου, χωρίς να νογάμε ότι δεν ανήκει σε κανέναν.

Μας άφησε ο Θεός αυτό το ιμαρέτ να το διαχειριστούμε κι εμείς αρπάζουμε, κλέβουμε, αδικούμε, εκμεταλλευόμαστε, διεκδικούμε όλο και περισσότερα, μέχρι την ώρα που θα επιστρέψουμε το τομάρι μας εκεί όπου ανήκει, στο χώμα.

Και θα αξίζει τότε με όσο ενός βοδιού ή ενός προβάτου, τίποτε παραπάνω.

Την παρασκευή 19 Μαρτίου, θα έχω την χαρά να τον ξαναδώ στην παρουσίαση του βιβλίου στην Κομοτηνή.

Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μιά και η Θράκη βιώνει ακόμη αντίστοιχες καταστάσεις με αυτές που περιγράφονται στο βιβλίο, με την συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων και τις όποιες δυσκολίες μπορεί να προκύπτουν από τον φανατισμό ανθρώπων ένθεν και ένθεν.

Αλλά και τις ομορφιές, μια και ο αγαπημένος μου φίλος Χαλήλ Μουσταφά θα είναι ένας απο τους παρουσιαστές.

(Που ξέρεις; μπορεί να προκύψει  και κανα τραγούδι μετά την εκδήλωση).

Θα επανέλθω με νεότερα μετά την παρουσίαση.

Subscribe Free
Add to my Page