Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Η ΕΠΟΧΗ"

ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΣΤΡΟΔΗΜΟΣ


Σαν τον καρπό της Γκορτσιάς, πρώτα στυφό, μετά ξινό και στο τέλος μια απέραντη γλύκα, κατακάθισε μέσα μου η ποίηση του Δημήτρη Μαστροδήμου.
Η συλλογή ποιημάτων που περικλείεται, μέσα σ’ αυτόν, τον σοφά επιλεγμένο τίτλο, ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ, είναι όσο αλληγορικά, άλλο τόσο κυριολεκτικά η ίδια του η ζωή.
Η ίδια μας η ζωή.
Την ποίησή του θα την παρομοιάσω με μια τεράστια συστάδα βατομουριάς.
Έπεσα μέσα της, και όσο πάλευα να ελευθερωθώ, τόσο με αγκύλωνε.
Ηρέμησα.
Πήρα βαθιά ανάσα και συνέχισα την ανάγνωση με απαλές κινήσεις και ψύχραιμη σκέψη.
Αναλογιζόμενος, τις συνθήκες της ζωής του, που πέρασε μέσα από τόσο πόνο, τόση οδύνη, τόση προδοσία, τόσα χαμένα όνειρα…

Ότι αγάπησα έμεινε στ’ αζήτητα
Όπως κι εγώ.
Μόνο ύστερα από κάθε γιορτή,
Όταν μένουμε μόνοι ο καθένας με τις τύψεις του
Και βγάζουμε τις μάσκες,
Έρχεται τα βράδυα και με παίρνει
Σε δρόμους με ματωμένα πεζοδρόμια
Σε τμήματα αστυνομικά
Σε προαύλια φυλακών…
Μπορεί να φταίει η φάρα που μας πρόδωσε.
Μπορεί…
Μπορεί και η νιότη μου.
Δεν θυμάμαι πιά.


Μέσα στην συστάδα των αγκαθιών του, βρήκα κάτι σπουργίτια ν’ απολαμβάνουν την φιλοξενία και την ασφάλεια από τους αγέρηδες και τους καιρούς…
Τον Γιάννη Νίκα και τον Θέμη Μπόκαρη , που του εμπιστεύθηκαν κάποια ποιήματά τους.
Τι όμορφο!
Και σαν έφτασα στο τέλος , τα βατόμουρα ήδη είχαν γίνει και η γεύση τους με ακολουθεί διαβάζοντας το παρακάτω..

Θα ‘φύγω’ είπε
Σ’ ανύποπτο χρόνο,
Μα ξέπεσε μαζί τους,
Ψάχνοντας κάτι
Πολύ προσωπικό.

Α!!! μη τρομάζετε, το κόκκινο στα χέρια μου, δεν είναι αίμα!
Το χρώμα που άφησαν τα βατόμουρα του Δημήτρη Μαστροδήμου είναι.
Mε το ΑΓΚΑΘΙ βουτώντας στο αίμα του, έγραψε τα ποιήματά του.
Και νάτα εδώ μπροστά μας, έτοιμα να μας ξυπνήσουν και να δοκιμάσουν την μνήμη μας και τις δυνάμεις μας,
Με αυτό το έργο του, μεγάλο ποιητή δεν θα τον πω.
Ούτε θα το ήθελε άλλωστε.
Όμως παρ’ ότι δεν τον γνωρίζω, θα τον πω μεγάλο, υπέροχο άνθρωπο.
Και οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ασπασία Καρρά Μαραβέα που μ’ έφερε στον δρόμο του.

Βαγγέλης Μίχος

Υ.Σ. Θα δημοσιευθεί την Κυριακή 3 Μαίου

10 σχόλια:

kostaslogh είπε...

σε καινούργιους δρόμους,ολόφωτους,
(τι κι αν) βατομουριές σαν σύννεφα γεμάτους,
τους Ήλιους να κοιτώ ανάμεσά τους,
να στραβώνομαι ,
με σπρώχνεις(τί τύχη) Φίλε μου!

Adamantia είπε...

Eξαιρετικό άρθρο Βαγγέλη. Δεν βρήκα το Αγκάθι στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας. Μήπως ξέρεις πού μπορώ να το βρώ, ίσως μέσω νετ?
Καλημέρα σου!

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Πολύ καλοί οι στίχοι και η παρουσίαση Βαγγέλη.
Η προλαλήσασα κυρία αν σταματλησει να παριστάνει τον σκάουτερ στο ράγκμπυ, ίσως αποκτήσει μεγαλύτερη επιτυχία στις αναζητήσεις της.

Κωνσταντινιά είπε...

Μαγκώνουν τ' αγκάθια
αγκυλώνουν
ατσαλώνουν όμως οι πόνοι
δυναμώνουν

και αν σε τέλμα
οι αγάπες σου βάλτωσαν
μην απελπίζεσαι
τα βάτα εκεί κουρνιάζουν

Side21 είπε...

Θα το διαβάσω ...
Οι στίχοι τώρα την Άνοιξη
ξεπετιούνται σαν τα λουλούδια !!!
ΚΑΛΟ ΜΑΗ σου εύχομαι ...

roadartist είπε...

..καλή πρωτομαγιά και από εδώ Βαγγέλη!! Μου αρέσει που ξέρεις να εκτιμάς ανθρώπους, λέξεις, συναισθήματα.. Εύχομαι να περάσεις καλά! Φιλάκια!

Thalassenia είπε...

Γνωρίζω ακόμα ένα Επίκουρο. Κατά τύχη σας βρήκα και σας παρακολουθώ. Γιατί άραγε? Μάλλον κάτι μου λένε οι εικόνες και τα γραφόμενα. Εύχομαι ψυχική ηρεμία, γαλήνη και υγεία στη ζωή σου.

Artanis είπε...

Συγχαρητήρια, θα κάνει πολλή και καλή εντύπωση...
Καλή βδομάδα Βαγγέλη μου, φιλιά απο ΝΖ...

nikiplos είπε...

Καταρχάς είναι πολύ όμορφοι οι στίχοι φίλε Βαγγέλη... πραγματικά η ψυχή που καθρεπτίζεται στους στίχους αυτούς δηλώνει άνθρωπο ευαίσθητο με κοφτερή ματιά, που αφήνει κατά μέρος τα περιττά και εστιάζει σε εκείνα που μας καίνε...

Από καιρό ήθελα να σχολιάσω... (και άλλα πράγματα ήθελα να κάνω) όμως δυστυχώς η περίοδος αυτή είναι πολύ απαιτητική για μένα και μου τρώει άπειρο χρόνο...

Να είσαι καλά φίλε.

Thalassenia είπε...

Αγαπητέ και μάλλον πονεμένε Επίκουρε.
Ένα πράγμα έχω πάντα κατά νου. Τίποτε δεν κρατάει για πάντα. Ούτε το καλό, ούτε το κακό. Ούτε το ωραίο, ούτε το άσχημο. Αν είναι άσχημο ας φύγει γρήγορα. Αν είναι ωραίο, είθε να μείνει για πολύ. Και μη ξεχνάς, τι είπες. Σκληρή η ζωή μέσα στην ομορφιά της.