Ξ Ε Μ Π Λ Ο Κ Α Ρ Α

ΤΟ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΌ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΤΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΣΕ ΕΞΕΦΤΕΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Στην χώρα μας, ζούμε περίπου έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι.
Κάποιοι από τους συμπολίτες μας, είχαν την ατυχία, να συμπεριληφθούν στην κατηγορία των ανθρώπων, που η κοινωνία μας όρισε, πως πρέπει να σωφρονιστούν.
Γιατί με πράξεις τους, παρέβησαν τους νόμους που έχει θεσπίσει η πολιτεία.
Αν είναι ανδρικού φύλου, οι ανήλικοι πάνε στις φυλακές ανηλίκων, οι ψυχικά άρρωστοι στις πτέρυγες που είναι κατάλληλες για το πρόβλημά τους, οι τοξικομανείς επίσης διαχωρίζονται από τους υπόλοιπους.
Οι γυναίκες όμως, όπως έδειξε η κατάσταση που επικρατεί στις Γυναικείες φυλακές των Θηβών,δεν έχουν τίποτε απ' όλα αυτά.
Εξακόσιες ψυχές βρίσκονται έγκλειστες όλες μαζί, ανεξάρτητα από την ηλικία, την ιδιαιτερότητα της ψυχικής τους υγείας, την εξάρτησή τους από ουσίες και το σημαντικότερο, την ιδιότητά τους σαν μητέρες που έχουν μαζί τους τα παιδιά τους για όσο διάστημα το επιτρέπει ή επιβάλει ο νόμος.
Οι συνθήκες γίνονται τραγικότερες, καθώς δεν υπάρχει η παραμικρή μέριμνα της πολιτείας, για τις ανάγκες αυτών των παιδιών σε ιατρική παρακολούθηση, αφού ο μοναδικός γιατρός των φυλακών είναι ένας, με ειδικότητα οδοντιάτρου.
Τα επείγοντα περιστατικά των υπό σωφρονισμό γυναικών, υποτίθεται πως καλύπτονται από το ένα και μοναδικό ασθενοφόρο, που σταθμεύει στο Νοσοκομείο Θηβών.
Πάρα πολλές γυναίκες δεν έχουν καμία οικονομική στήριξη από το συγγενικό τους περιβάλλον, με αποτέλεσμα να μην έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν στο εαυτό τους και στα παιδιά τους τα απαραίτητα που θα τις επιτρέψει να μη νοιώθουν την εγκατάλειψη, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον ψυχικό τους κόσμο.
Η αδυναμία της πολιτείας να προσφέρει- όσα η ίδια έχει νομοθετήσει πως είναι αναγκαία για την επιβίωση, σωματική και ψυχική των κρατουμένων- δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες μας σαν άτομα, μέλη αυτής της κοινωνίας των τυχερών, που τα παρπτώματά μας δεν έγιναν ενδεχομένως αντιληπτά από τον (νόμο) και έτσι δεν γνωρίσαμε από πρώτο χέρι την υποχρέωση του σωφρονισμού μας στα ευαγή σωφρονιστικά ιδρύματα.
Όταν νιώθεις την εγκατάλειψη και τον εξευτελισμό της προσωπικότητάς σου -σαν αυτόν που κατήγγειλε, η δολοφονημένη κατά την μεταγωγή της από τις φυλακές Θηβών Κατερίνα Γουλιώνη - πως θα βρεις την δύναμη να επανενταχθείς σε μια κοινωνία που σε ξέβρασε σαν απόβλητο?
Η συμμετοχή μου στην χθεσινή συνάντηση της ομάδας Ξεμπλοκάρισμα μου έδωσε την δυνατότητα να καταλάβω από πρώτο χέρι το μέγεθος του προβλήματος.
Μέσα από αυτή την ανάρτηση, θέλω να παρακαλέσω όσους την διαβάσουν κι έχουν την διάθεση και την δυνατότητα, της ηθικής και υλικής συμπαράστασης σε αυτές τις ψυχές να το κάνουν.
Να το κάνουμε συνεχώς!
Γιατί φοβάμαι πως το πρόβλημα μέσα από την οικονομική κρίση θα γίνει μεγαλύτερο, και δυστυχώς, γυναίκες υποψήφιες για σωφρονισμό, η κοινωνία μας θα συνεχίσει να εντοπίζει και να στέλνει σε αυτές τις φυλακές.
Ας δείξουμε το ενδιαφέρον μας, διαμαρτυρόμενοι στο υπουργείο Δικαιοσύνης να εφαρμόσει τον νόμο που η πολιτεία έχει ψηφίσει και να σταματήσει να κρύβεται πίσω από την οικονομική ανέχεια της χώρας μας.
Ας ενισχύσουμε την προσπάθεια της ομάδας ΞΕΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑ.



Διαβάστε την απέραντη τρυφερότητα που εκδηλώνεται μέσα από αυτό το γράμμα - ποίημα.

Μπορείς...

Μπορείς - φίλε - ναι μπορείς να τσαλακώνεις την απαλή σκλαβιά
του βολέματος...
Μην ψάχνεις - του κάκου - να'βρεις εργαστήρι για να γίνεις
ήρωας.
Έλα από δω...
Εδώ που δεν υπάρχουν εξώστες στον ήλιο. -
Εδώ, που φτάνει η μυρωδιά της ζωής απ' έξω - αχνά -
και μας σπάει τα ρουθούνια -
Εδώ, που μικρά - αναμάρτητα - παιδάκια, κίτρινα αμπελόφυλλα,
έχουν μαγκωθεί στο μαυρισμένο νυχάκι της νύχτας,
Εδώ, που η ελπίδα του αύριο, φλούδα ζαρωμένου
μανταρινιού, κολυμπά σε λασπόνερα,
Εδώ, που ψυχούλες - νήπια ξεφυλλίζουν μες τα κελιά
όνειρα,
Μπορείς, ναι μπορείς να φυτέψεις λουλούδια σε ραγισματιές
της ψυχής,
Μπορείς, ναι μπορείς να βάλεις μουσικές στα βήματά
μας
Μπορείς, ναι μπορείς να σταματήσεις την αιμοραγία της
σιωπής. -
Μπορείς, ναι μπορείς, να ρίξεις, λίγα απ' τα ελέη της
ψυχής σου, πάνω σε άδεια χέρια
Μπορείς, ναι μπορείς να ρίξεις ένα κομμάτι ήλιου
στη ματιά μας.
Ριπές, σου στέλνω τα μηνύματα, που στοχεύουν
το πεδίο βολής της ύπαρξής σου. -
Βγαίνω στη ζητιανιά της Αγάπης, χωρίς ντροπή -
Μην μ' αναγκάζεις να σηκώσω το ρούχο μου και να
σου μοστράρω τις πληγές μου. - Δεν θα το κάνω...
..............ΕΛΑ, ΜΠΟΡΕΙΣ,
να κάνεις θολές ματιές να ξαστερώσουν
για κείνες τις "νεογέννητες" σου μιλώ, που μας μαθαίνουν
ν' αγναντεύουμε την ελπίδα......................(ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ).....
........ Δεν ξέρω, αν τούτα όλα τα ονειρεύτηκα ξύπνια,
ή τα συλλογίστικα στον ύπνο μου - μετά την βραδυνή μου προσευχή -
Μα σαν έτρεξα στους διαδρόμους της Φυλακής σήμερα,
είδα παιδικά ματάκια να σφυρίζουν τραγούδια στα πέλαγα -
Είδα, από κλειδωμένες ψυχούλες, να ξεφεύγει η χαρά απ' τους
αρμούς και να πλημμυρίζει...
Είδα ανάμεσα σε σμιγμένα φρύδια, να κάθονται ζευγάρια περιστέρια
Μύρισα γύρω μου, τόση ΑΓΑΠΗ, αγάπη φορεμένη κατάσαρκα
σαν την φανέλλα της μάννας -
Είδα σπατάλη "θείας" προσφοράς -
Είδα "ΠΑΝΟ" ευγνωμοσύνης, να τα κρατούν αδύναμα χεράκια
Είδα χείλη να φιλούν στο στόμα τον ήλιο
Είδα καρδούλες να σεργιανίζουν φεγγάρια...

- Τι έγινε; ρώτησα κι αλλοιώτεψε ο καιρός σήμερα;
...Μοσχοβολάει Παράδεισος ή κάνω λάθος;
- Ήρθαν φίλοι... μ' αποκρίθηκαν...
..........................- Δεν σας γνώρησα - .
...Δεν διαφέρατε από μας. -
...................................- Να οι Ήρωές μου -
......................................Μονολόγησα....."

Γωγώ Παπαργυρίου