Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΦΙΛΥΡΟΥ

ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΠΩ ΣΤΗΝ ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ ΒΡΑΔΕΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ ΜΠΑΡΗ


Σ' έναν εξαιρετικά όμορφο τόπο, στο δάσος των Αμαδρυάδων στο Φίλυρο και στο ομώνυμο, καλαίσθητο συγκρότημα αιθουσών εκδηλώσεων και διασκέδασης, προσκλήθηκα από την Καίτη Μπαρή να παραστώ σε μια βραδιά ποίησης, που έχουν οργανώσει γιατροί του Νοσοκομείου Παπανικολάου προς τιμή του ΑΡΓΥΡΗ ΜΠΑΡΗ.
Όταν ξεκίνησα να πάω, είχα κατά νου, κάποια στυφά και άνευρα ανάλογα αφιερώματα από επαγγελματίες του είδους.
Ευτυχώς το αποτέλεσμα με διέψευσε!
Έφυγα δύο ώρες μετά, πλήρης συναισθημάτων, και με περίσσεια θετική ενέργεια,απ' όλη αυτή την προσπάθεια των μελών της ομάδας που παρουσίασε το ποιητικό έργο του Αργύρη Μπαρή.
Ο χώρος ιδανικός γι' αυτό τον σκοπό.
Στο κέντρο το τζάκι να τριζοβολά και να ζεσταίνει προς όλες τις κατευθύνσεις.
Η ποίηση του Αργύρη Μπαρή να ζωντανεύει και να ζεσταίνει τις καρδιές μας.
Να εκφέρεται από στόμα σε στόμα, με έκδηλη την συγκίνηση των αναγνωστριών.
Ανάμεσά τους, η ψυχή της βραδιάς ο κύριος Μπαμίχας, διάβαζε ένα σφιχτοδεμένο βιογραφικό του ποιητή.
Περιδιαβαίνοντας κυκλικά γύρω από το τζάκι μοίραζε σαν γαϊτανάκι την κλωστή της ποίησης στις αναγνώστριες της λέσχης και αυτές με την σειρά τους σε όλους μας.
Κατάμεστη η αίθουσα.
Μυσταγωγία.
Όταν στο τέλος προσπάθησα να πω δυο κουβέντες με την σειρά μου, το μόνο που κατόρθωσα να πω ήταν:
Ο Αργύρης Μπαρής ήταν εδώ απόψε.
Κι' εγώ ευτυχής που βρέθηκα εδώ και τον συνάντησα.
Συγχωρέστε με, δεν είμαι σε θέση να πω τίποτε άλλο.

Απλά να συμπληρώσω εδώ, αυτά που είχα κατά νού να πω και η συγκίνηση δεν μου επέτρεψε.
Ο Αργύρης Μπαρής, μέσα από τόσο πόνο, που τον διακρίνει κανείς έντονα στην ποίησή του, έχει την δύναμη να τον μετατρέπει σε αισιοδοξία για την ζωή, και σε απέραντη τρυφερότητα για την ζωή.
Οι αναφορές του στο τόπο καταγωγής του, στην φύση, τα λουλούδια μα κυρίως στα παιδιά, μ' έναν λυτρωτικό τρόπο μετατρέπουν τον πόνο σε δύναμη.
Και αυτό μόνο όταν έχεις μια σύντροφο, να σου το προσφέρει στην ζωή σου, μπορείς να το μετουσιώσεις στον ποιητικό λόγο.
Η συνεισφορά της Καίτης είναι καταλυτική στη ποίηση του Αργύρη Μπαρή.
Όπως καταλυτική ήταν η προσπάθεια αυτής της ομάδας ανθρώπων, να μας παρουσιάσουν έναν ποιητή με τρόπο πρόσφορο, για να γίνει κτήμα μας.
Σε όλους και όλες που συνετέλεσαν σε αυτήν την βραδιά ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Σας είμαι ευγνώμων.

9 σχόλια:

Artanis είπε...

Επίκουρε καλησπέρα...Σου έχω λουλούδι- δώρο στο μπλογκ μου, πέρνα να το δεις αν θες...
Πανέμορφη η ανάρτηση/ παρουσίαση, και το τραγούδι που ακούγεται ως background είναι πολύ συγκινητικό...

kostaslogh είπε...

Αφού δεν ήμασταν εκεί...!
..ναι ρε, ζήλεψα!!!!!!!!!!!!!

Side21 είπε...

Ευλογημένοι οι ποιητές
που τους στίχους τους
έθρεψαν σε αγώνες ...
Που τη ζωή τους μετέτρεψαν
σε στίχους ελπίδας ...

Side21 είπε...

Ξαναδιάβασα την προηγούμενη
ανάρτησή σου - αφιέρωμα ...
Απ' τη συγκίνηση ξέχασα να ευχηθώ ...
Χαρούμενο Απρίλη !!!

Μαργαρίτα Πάσχου είπε...

Βαγγέλη πέρασα να σου ευχηθώ καλό μήνα!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

δοκιμή σχολίων

Χρονοστιβάδα είπε...

Καλημέρα Επίκουρε ! Τα ποιήματα του Αργύρη Μπαρή (...αλλά και του Δημήτρη Μαστροδήμου) τα πρωτοδιάβασα στο ιστολόγιό σου και δε σου κρύβω πως, αυτά ήταν η αφορμή για να το εντάξω στα αγαπημένα μου, να το επισκέπτομαι συχνά και να διαβάζω τις σχετικές αναρτήσεις σου. Τρέφω μια βαθιά εκτίμηση κι έναν απέραντο σεβασμό στους βασανισμένους ανθρώπους και πιστεύω πως, λίγο πολύ, όλοι όσοι έζησαν στην Ελλάδα της πραγματικής φτώχειας και ανελευθερίας, των ξεριζωμών, των πολέμων, των δικτατοριών και του εμφύλιου σπαραγμού, έζησαν τόσο δύσκολες στιγμές, που εμείς οι νεότεροι - και δει τα τέκνα της γενιάς της μεταπολίτευσης - ούτε καν φανταζόμαστε. Ώρες ώρες, σκαλίζω κι εγώ τις πληγές μου με το νύχι, αλλά νιώθω τόσο μικρή και τόσο λίγη απέναντι σ' όλους αυτούς τους ανθρώπους, "επώνυμους" κι "ανώνυμους", οικείους κι άγνωστους. Για μένα είναι όλοι τους οι γονείς, οι παππούδες κι οι προγιαγιάδες μου και ειλικρινά, θα ήθελα να είχα το ταλέντο για ν' αφηγηθώ μια μια τις ιστορίες τους. Εκείνοι είχαν βαθιές πληγές και σοβαρούς λόγους να βαρυγκωμούν κι όμως υπέμεναν αγόγγυστα, εν αντιθέσει μ' εμάς, που γκρινιάζουμε στην πιο ασήμαντη αμυχή...

ΥΓ. Αντέγραψα την απάντηση γιατί στο μπλογκ μου μπορεί και να μην τη διάβαζες :-)

magsoulini είπε...

Την καλησπέρα μου!
Οι βραδιές ποίησης είναι αλήθεια πως πάντα κρύβουν συναντήσεις είτε με τον εαυτό σου είτε με τον ποιητή είτε με στιγμές ενός άλλου χρόνου που είσαι παρών αλλιώς.

Γεράσιμος Ι. Μπαμίχας είπε...

Αγαπητέ Βαγγέλη διάβασα όσα δεν μπόρεσες να πείς. Φαίνεται ότι καταφέραμε το σκοπό μας, να συγκινηθούμε και να συγκινήσουμε, να κινήσουμε για ένα ιδιαίτερο ταξίδι. Αυτό που μας δίδαξε ο Αργύρης Μπαρής. Σε ευχαριστώ Γεράσιμος Μπαμίχας. Περιμένω την πρόσκληση για το ούζο.