ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΠΑΡΗΣ
Τέτοια είναι η ποίηση
πότε μια κερήθρα θυμαρίσιο μέλι
και πότε κέραφη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΣΤΡΟΔΗΜΟΥ
Κάθε φορά
που οι λύπες μου φράζουν το μυαλό
και τα δάκρυα πολιορκούν τα μάτια μου,
κάθε φορά
ψάχνω μολύβι
να το βάλω να κλάψει.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Δημιουργία
Καθόταν έξω στα χωράφια
και σχεδίαζε πάνω στο χώμα πουλιά.
Μα τα πουλιά ζητούσαν τον ουρανό.
Τότε σχεδίασε γύρω τους την αιώνια θλίψη.
Κι τα πουλιά πέταξαν.
7 σχόλια:
Τα πουλιά πέταξαν.. Κάπως έτσι εξυψώνεται και η ψυχή με τη ποίηση..
Καλησπέρα Βαγγέλη, πολλά φιλιά :)
Καλώς ήρθες!!!!!
Με φοβερή ποίηση και ευαισθησία....
Απόσπασμα από τα "Αντικλείδια"
του Γιώργη Παυλόπουλου,
"Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα
και προσπερνούνε.Ομως μερικοί
κάτι βλέπουν,το μάτι τους αρπάζει
κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουν να μπουν...."
Ποίηση: το βάλσαμο στην χαρά και στην λύπη της ψυχής, από ψυχή.
Υπέροχες επιλογές
Καλημέρα
Πανέμορφη ανάρτηση Επίκουρε...
και πολύ ωραία η μουσική...
Καλά να περνάς, φιλιά από ΝΖ...
Οι μικροί γαλαξίες
Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,
κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ' τη θέα τους -
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα
δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Μιάς και απ' ότι κατάλαβα διανύεις μια περίοδο ποιητική... θα σου αφήσω ένα ποιηματάκι του αγαπημένου μου Ναπολέοντα Λαπαθιώτη!
Ἀποχαιρετισμός
Μόνος ᾖρθα, κάποιο βράδυ, κι ἦσαν ὅλοι, γύρω, μόνοι,
κι ὅλοι ξένοι, τραγουδᾶμε, μὲς στὴ νύχτα ποὺ σιμώνει.
Κι ὅσο ζῶ, κι ὅσο μαθαίνω, τόσο νιώθω, ἀλλοίμονό μου,
τὸ βαθὺ καὶ τὸ μεγάλο κι ἀπροσμέτρητο κενό μου.
Τὴ στιγμὴ τοῦ σταυρωμοῦ μου, καὶ γιὰ μόνη συντροφιά μου,
μόλις ἔνιωσα τὰ χέρια ποὺ σταυρῶσαν τὰ καρφιά μου...
Μόνος ᾖρθα, κάποιο βράδυ, μόνος πόνεσα γιὰ λίγο,
μόνος ἔζησα τοῦ κάκου - κι ὅπως ᾖρθα καὶ θὰ φύγω.
Τ᾿ εἶναι τάχα γιὰ τοὺς ἄλλους, ὁ χαμὸς ἑνὸς ἀτόμου;
- κι ὅπως ᾖρθα, καὶ θὰ φύγω, μόνος μὲς στὸ θάνατό μου...
(τα ποιήματα μ' αρέσει να τα διαβάζω μόνη μου, με απόλυτη ησυχία... κι όταν μου έρθει..γενικά δεν είμαι και πολύ της ποίησης αλλά κάπου κάπου.. με πιάνει..φιλιά)
Δημοσίευση σχολίου