Ιστορία ενός ξυλόγλυπτου

Τούτο εδώ, είναι μια σχίζα από την  καρδιά ενός κορμού βελανιδιάς που επροορίζετο για καυσόξυλο.
Την ώρα που έφευγα από το χωριό, μου το έδωσε ο αδελφός μου, ο μικρός και ο πλέον αγαπησιάρης της οικογένειας, ο Τάκης, να το σκαλίσω για να θυμάμαι τις ώρες που μας συντάραξαν και άλλαξαν τη ροή της ζωής μας.

Όλα ξεκίνησαν λίγες μέρες πριν από ένα υπογλυκαιμικό επεισόδιο της μάνας μας που μας την άφησε όρθια μεν και ολοζώντανη, δίχως όμως τη λογική επεξεργασία κάποιων βασικών νοητικών λειτουργιών, όπως για παράδειγμα να ξεχωρίσει το κοντρόλ της τηλεόρασης με το ασύρματο τηλέφωνο. Το κουτάλι  ή το πιρούνι  που έχει μπροστά της, να μη το αναγνωρίζει και να αναζητά άλλο. Τη λεκάνη της τουαλέτας να μη την αντιλαμβάνεται και να ουρεί σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του χώρου. Να μην έχει την αίσθηση της αιδούς και να αλλάζει εσώρουχα μπροστά σε όλους μας. Το βασικότερο όλων όμως, να μη μπορεί να χειριστεί όπως πριν τα εργαλεία μέτρησης ζακχάρου και λήψης ινσουλίνης. Τη σωστή λήψη των φαρμάκων της.

Και τι τραγική ειρωνεία!
Αναγνωρίζει τους πάντες. Κατανοεί στη συζήτησή μας το πρόβλημα και κάνει χιούμορ με την κατάσταση αυτή. Συζητά στο τηλέφωνο με εγγόνια και συγγενείς και φίλους και τρελαίνομαι, γιατί είναι σαν μην έχει απολύτως τίποτα. Μόλις κλείνει το τηλέφωνο, να μας ρωτά ποιος ήταν στο τηλέφωνο. Για γέλια και για κλάματα.
Ευτυχώς, η συγκίνηση και η φόρτωση του Τάκη, δεν ξεπερνά την γαλήνια ηρεμία του Πατέρα μας.

Που στα 87 του χρόνια, στοιβάζει τα σχισμένα ξύλα στην αυλή και όταν κάτσουμε για φαγητό, αντί να πάρει τα χάπια που έπαιρνε προ δεκαετίας, βάζει λίγο τσίπουρο στο νερό του, ή λίγη κόλα στη ρετσίνα του και πίνει στην υγειά μας.
Στην ερώτηση, τι κάνουμε τώρα; Η απάντηση αφοπλιστική.
Υπομονή και κατανόηση.  Όλα θα πάνε καλά.
Δεν μιλά πολλά. Μα στις λίγες κουβέντες του αναγνωρίζεις τη δύναμη της σκέψης του και την αγαθότητα της ψυχής του. Δύναμη για όλους μας!
"Κάθε δρόμος, κρύβει δυσκολίες και εμπόδια. Δεν μπορείς να γνωρίζεις εκ των προτέρων ποιες είναι αυτές. Κράτα τη ψυχραιμία σου και όταν τα δεις, κρίνε και πράξε." Σαν να μας λέει, αυτή τη στιγμή η δυσκολία είναι αυτή που έχουμε μπροστά μας. Έχουμε έναν άνθρωπο που μέχρι τώρα προσέφερε και ήρθε η ώρα να του προσφέρουμε. Τον τρόπο θα τον βρούμε. Έτσι, όμορφα και απλά.

Τούτη την ώρα που αναθυμάμαι και γράφω αυτές τις σκέψεις, με συγκινεί η αγάπη και η τρυφερότητα που έδειχνε ο Τάκης κάθε στιγμή που βρισκόταν δίπλα της. Ανάμεσα στις υποχρεώσεις της ημέρας του, να ταΐσει τα άλογα και τα υπόλοιπα ζωντανά του, να κόψει τα ξύλα πριν έρθει η βαρυχειμωνιά, να μάθει πως είναι ο μεγάλος, ο Λάζαρος,που μόλις έφυγε στο στρατό, πως περνά ο Μάξιμος που σπουδάζει δουλεύοντας στην Θεσσαλονίκη, πως πάει ο Σωτήρης στο σχολείο, πως θα πάει η γυναίκα του στη ολιγόωρη  εργασία της στο Σκλήθρο, έχει να νοιάζεται για τις ανάγκες της μάνας μας.
Τη μέτρηση του σακχάρου, την ένεση ινσουλίνης, τα χάπια της, το φαγητό της, τη τουαλέτα της, το χάδι της.  Και να μην απαιτεί από τους υπόλοιπους που ζούμε μακριά τους την παρουσία μας, για να αναλάβουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί.
Ένα μερίδιο όμως, που η αλήθεια είναι, πως πρέπει να βρούμε τρόπο και να το αναλάβουμε.

 Σήμερα που τα καταγράφω είναι Σάββατο 24 Νοεμβρίου και το απόγευμα θα ανέβει ο Τάσος με τη Φανή στο χωριό. Η αλήθεια είναι πως χρειαζόμαστε πάνω από δύο ώρες από Θεσσαλονίκη και άλλη μια η Φανή από Κασσάνδρα για να είμαστε εκεί και μια δαπάνη σε καύσιμα που ξεπερνά τις δυνατότητες της τσέπης μας. Άλλο ένα εμπόδιο στις επιθυμίες μας να είμαστε εκεί, είναι το οικονομικό. Και φοβάμαι αξεπέραστο.
Που χωρούν όλα τα παραπάνω στην ιστορία ενός ξυλόγλυπτου;
Χωρούν γιατί τα ξυλόγλυπτα, αυτό κάνουν. Κρύβουν ιστορίες του ανθρώπου που αναζητείς μέσα τους τη μορφή που κρύβουν και όση ώρα το σκάβει, το τρίβει, το γυαλίζει, αυτές οι σκέψεις είναι συνδημιουργοί του έργου.
Αυτό εδώ, κρύβει την αγωνία και την ζάλη για το τι μέλει γενέσθαι.
Έχει ακόμη δουλειά βέβαια.
Πάντως με οδηγεί σε κάτι που με εκφράζει και μου δίνει διέξοδο.

Ενημέρωση 8 Δεκεμβρίου 2018. Η ιστορία έχει συνέχεια.

Την Τρίτη 11 Δεκεμβρίου, θα παραδοθεί στα χέρια του Μάκη Καραγιάννη σαν ευχαριστώ για την γνώση που αποκόμισα, διαβάζοντας το βιβλίο του "Μικρό και αλαζονικό έθνος" εκδόσεις Επίκεντρο.

Αφορμή, η συμμετοχή μου στην παρουσίαση του βιβλίου στην Ζώγια της Σβώλου.

Και η τελική του μορφή