ΟΙ ΚΑΘΗΓΕΜΟΝΕΣ ΤΑ ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ ΚΗΠΟΙ
Όχι, δεν κάνω λάθος που βάζω δίπλα στην αφίσα της φετινής μας πανελλήνιας συνάντησης και αυτήν της περσινής των Τρικάλων.
Με αυτόν τον τρόπο θέλω να τονίσω το χάσμα ανάμεσα στις δυο εκδηλώσεις.
Πέρυσι ο Αριστοτέλης Κερασοβίτης
και Κήπος των Τρικάλων διοργάνωσε μια Πανελλήνια συνάντηση που πραγματικά ένιωθα τιμή που βρισκόμουν εκεί και συμμετείχα.
Ένας καταπληκτικός χώρος μας φιλοξένησε και η όλη οργάνωση εξέπεμπε μια αξιοπρέπεια σπάνιας ομορφιάς. Ακόμη όμως και αυτές οι συνθήκες δεν μπόρεσαν να προστατέψουν την Συνάντησή μας, από την αμετροέπεια των Καθηγεμόνων και τις εγωιστικές αντιδράσεις κάποιων μελών των Κήπων μας.
Πολύ περισσότερο φέτος, που η 12η Πανελλήνια συνάντηση έγινε σε έναν χώρο που αν και φιλόξενος, ήταν ακατάλληλος για τις ανάγκες μας και ξένος ως προς τις πεποιθήσεις μας ως μέλη των Κήπων.
Δεν υπήρξε καμία μέριμνα των διοργανωτών να δημιουργηθούν συνθήκες κατάλληλες όπου θα μπορούσαν 50 - 60 άνθρωποι να συζητήσουν αξιοπρεπώς και να αποφασίσουν για το μέλλον και τις προοπτικές των Κήπων.
Διέσχισα .όλη την Χαλκίδα για να φτάσω στο χώρο που θα φιλοξενούσε την εκδήλωση και δεν είδα πουθενά μια αφίσα.
Η αίθουσα που φιλοξένησε την 12η Συνάντηση ανήκει στη Αθλητική Μοτοσυκλετιστική Λέσχη Χαλκίδας, όμως το κτίριο που στεγάζει τη Λέσχη, δεν αναγράφει πουθενά τα διακριτικά της και έτσι, αν και πέρασα περπατώντας πέντε - έξη φορές από μπροστά, έβλεπα την επιγραφή Πολιτιστικός Σύλλογος Άγιος Ιωάννης Χαλκίδας και μόνο όταν βρήκα κάποιον μηχανόβιο που γνώριζε την ύπαρξη της λέσχης την ανακάλυψα κι εγώ. Ένοιωσα σαν να ήμασταν παράνομοι οργάνωση που μαζεύτηκε στην γιάφκα της.
Όταν το πρόγραμμα λέει πως η έναρξη της συνάντησης είναι στις 6 μμ , σημαίνει πως οι διοργανωτές θα είναι εκεί τουλάχιστον από τις 5 για να προετοιμάσουν το χώρο και να υποδεχθούν τους συνέδρους. Στις 5 ήμουν εκεί, όμως οι διοργανωτές έφτασαν στις έξη παρά πέντε και ο χώρος που μας παραχωρήθηκε ευγενικώς μεν, με καμιά μέριμνα δε για να γίνει κατάλληλος, ήταν έτοιμος για να φουρνίσουμε τα παξιμάδια.
Και φουρνιστίκαμε κανονικά και μας ξερόψησε μια μεθοδευμένη εριστική παρουσία του καθηγεμόνος του Κήπου των Αθηνών.
"Γιατί διδάσκεις την αυτάρκεια και την απόρριψη των μη αναγκαίων και μη φυσικών επιθυμιών;" Ρωτά ο Τυνδαρίων τον Επίκουρο.
"Για να μπορεί να βιώνει ο άνθρωπος των ηδονή, την αταραξία και γενικά για να γίνεται πιο εύκολα ευτυχισμένος"
Απαντά ο Επίκουρος, σε κάποιο απόσπασμα του θεατρικού μας.
Τίποτε από όλα αυτά δεν κατάλαβε ο καθηγεμόνας του Κήπου των Αθηνών, θεωρεί πως είναι ο συνεχιστής του Έρμαρχου και του Ζήνωνος. Παρέλασαν ως να ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, νέα και παλιά μέλη του Κήπου των Αθηνών, κρατώντας την αγιαστούρα τους και δοξάζοντας τον έναν και μοναδικό κύριο και ποιμένα τους.
Με πρόγραμμα και μέθοδο τέλεια, έριξε την πεπονόφλουδα ξεδιάντροπα μπροστά στα μάτια μας, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως τουλάχιστον δύο από τον Κήπο Θεσσαλονίκης θα την πατήσουν και θα ανταποκριθούν στο κάλεσμά του.
Η εριστική συμπεριφορά που βίωσα στη 11η Συνάντηση των Τρικάλων, έγινε ακόμη πιο έντονη και η βιαιότητά της έγινε ανυπόφορη μέσα σε μια ατμόσφαιρά ήδη τεταμένη λόγω των συνθηκών.
Τι και αν μεσολάβησε το θεατρικό μας και πήραν μια γεύση οι συμμετέχοντες, από το πως θα μπορούσε η χρήση των τεχνών να γίνει εργαλείο για την μετάδοση των θέσεων της φιλοσοφίας μας!
Ήταν τόσο εμφανής η επιθυμία να δείξει ο καθηγεμόνας πως είναι ο μοναδικός φορέας της Επικούρειας αλήθειας, ώστε δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα και ξεκάθαρα επιζήτησε τη ρήξη και δυστυχώς ανταποκρίθηκαν τόσο ο Κώστας Καλεύρας, όσο και ο Γιώργος Καπλάνης. Και το ευχαριστήθηκαν που ανέβηκαν στο ριγκ της ανούσιας αντιπαράθεσης ξεχνώντας τα πάντα.
Ποιες ρήσεις, ποιες θέσεις και ποια φιλοσοφία μπορεί να μπει ανάχωμα στο υπέρμετρο ΕΓΩ των ανθρώπων που διεκδικούν το δίκιο τους και δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο.
Σε αυτή την συνάντηση, κατάλαβα ξεκάθαρα πως άλλος είναι δρόμος που βαδίζουμε ως Κήπος Θεσσαλονίκης, άλλος, αξιοπρεπής και μοναχικός ο Κήπος των Τρικάλων, άλλος ο της Χαλκίδας και φυσικά, ο ένας, μοναδικός, ακαδημαϊκός, πρώτος των πρώτων και Δοξάστε με Κήπος των Αθηνών, που οπωσδήποτε και καλά πρέπει να μας διδάξει πως κυβερνιούνται οι Κήποι.
Για τον Κήπο που συμμετέχω και μόνο για αυτόν έχω άποψη και είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσει να παράγει έργο και να συντροφεύει τις ζωές μας, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν ανιδιοτελώς αυτό που κάνουν και τολμούν να παραδεχθούν λάθη και παραλείψεις και να στοχεύουν στο αύριο, στη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων που τολμούν να αναζητήσουν απαντήσεις για τα μεγάλα ερωτήματα της ζωή τους, μέσα από την Επικούρεια φιλοσοφία.
Και το μοντέλο μας θα συνεχίσει να λειτουργεί σε πείσμα των καθηγεμόνων.
Είμαι αισιόδοξος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου