"Η ιδανική αφήγηση είναι κάτι αδύνατο να προγραμματιστεί. Γίνεται τις σπανιότατες φορές που λες το σωστό παραμύθι, στο σωστό πρόσωπο, τη σωστή στιγμή και ο αποδέκτης του το "παραλαμβάνει" σαν δώρο ζωής"
Έτσι κλείνει το Μικρό Αλφαβητάρι Αφήγησης της Λίλης Λαμπρέλλη.
Σε μια τέτοια σπανιότατη στιγμή, ήμουν ακροατής του 958 της ΕΡΤ3, της εκπομπής Καλημέρα με την Αναστασία Γρηγοριάδου και για άλλη μια φορά μπήκε στην ζωή μου μέσω των ερτζιανών ένας συγγραφέας και με γέμισε φως. ( Η προηγούμενη ήταν ο Γιάννης Καλπούζος, όταν παρουσίασε προ αμνημονεύτων χρόνων το ΙΜΑΡΕΤ και από τότε πολύτιμος φίλος)
Την Λιλή Λαμπρέλλη δεν τη γνωρίζω. Δεν ήξερα καν πως υπάρχει. Ακούγοντας στην εκπομπή αποσπάσματα από το βιβλίο, συντονίστηκα και ταυτίστηκα με πολλά από όσα άκουγα. Αναζήτησα το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία της πόλης, περιπλανήθηκα σε όλα τα μεγάλα και μικρά, δεν το βρήκα διαθέσιμο πουθενά. Μόνο παραγγελία. Στο κάψιμο μου να το παραλάβω άμεσα, πήγα και στο κεντρικότερο όλων - που έχω ορκιστεί να μη πηγαίνω - και το βρήκα. Με επτά ευρώ και έντεκα λεπτά, βρέθηκα στον κόσμο της αφήγησης των παραμυθιών και όσο προχωρούσα τόσο ανακάλυπτα στοιχεία που με αφορούσαν σε κάθε φάση της ζωής μου. Δεν έχω σκοπό να γίνω αφηγητής παραμυθιών και ούτε μου έδωσε κατεύθυνση για κάτι τέτοιο το περιεχόμενο του βιβλίου. Με υποχρέωσε όμως, να γράψω στη πίσω, κενή σελίδα του, τα παρακάτω πριν καν τελειώσω την ανάγνωσή του.
" Σαν ένα σφουγγάρι να καθάρισε τον πίνακα της ζωής μου και τώρα μπορώ να διατυπώσω τις σκέψεις μου από την αρχή. Πιο διάφανες, πιο καθαρές, περισσότερο επικεντρωμένες στην αλήθεια της αγάπης και την γνησιότητα της Ελευθερίας."
Σήμερα που το τελείωσα, έγραψα τα εξής.
"Μάθημα ζωής ήταν η ανάγνωση του βιβλίου Μικρό Αλφαβητάρι Αφήγησης της Λιλής Λαμπρέλλη. Δεν είμαι παραμυθάς, όμως όλοι μας, κάθε μέρα είμαστε αφηγητές ή ακροατές και πλάθουμε τις ιστορίες της ζωής μας. Με τους ήρωες μας, τους πρίγκιπες και τις βασιλοπούλες, τις μάγισσες, τους δράκους μας, τα κάστρα μας και τα ερείπια μας, τις κορυφές μας και τα τάρταρα, τις ήρεμες λίμνες και τους θλιβερούς μας βάλτους, τα δροσερά ρυάκια και τα ορμητικά μας ποτάμια, τις γαληνεμένες θάλασσες και τα αγριεμένα κύματα της ζωής μας. Όλοι μας ξεκινάμε να ανακαλύψουμε το άγνωστο και αφήνουμε πίσω μας ψίχουλα για να διασφαλίσουμε το γνωστό, το οικείο. Και όπως ο παραμυθάς που θέλει να μεταφέρει στους ακροατές του το παραμύθι για να αφοσιωθεί σε αυτό, για να γίνει μέρος της ιστορίας του, πρέπει να ακολουθήσει όλους αυτούς τους κανόνες που εμπεριέχει το Αλφαβητάρι της Λιλής Λαμπρέλλη, έτσι και όλοι μας, για να ζούμε με πλήρη συναίσθηση, με στόχευση στην αγάπη, την ελευθερία, την ευτυχία, αποδεχόμενοι την ύπαρξη του πόνου και της απώλειας ως κομμάτι της ζωής πρέπει να ακολουθήσουμε τους ίδιους κανόνες της ιδανικής αφήγησης, για να έχουμε ιδανική ζωή."
Για μένα το βιβλίο αυτό είναι οδηγός ζωής και ακολουθώντας την Αραβική παροιμία "Αν φοβάσαι μη το κάνεις, αν το κάνεις μη φοβάσαι" (που ανακάλυψα στο λήμμα του φόβου) θα το κάνω δίχως φόβο οδηγό μου και είμαι σίγουρος, πως αν τα καταφέρω, η ζωή μου θα μοιάζει με παραμύθι.
Ελπίζω να ανταμώσουμε σε αυτόν τον κόσμο των παραμυθιών όπου μπορούμε να βρούμε απαντήσεις για τον τρόπο που ζούμε, χάνοντας την παιδικότητα μας και απαγορεύοντας να έχουν παιδική ηλικία τα παιδιά μας.
Να πλάσουμε το παραμύθι της ζωής μας από την αρχή. Να μοιάζει λίγο περισσότερο με τα παραμύθια που ξεχάσαμε.
Μπορούμε να το κάνουμε ευκολότερα, αν αγκαλιάσουμε παραμυθάδες σαν την Λίλη Λαμπρέλλη, την Ανθή Θάνου και τόσες, και τόσους άλλους, να ακούσουμε τα παραμύθια τους, τις ιστορίες τους, να ξαναγίνουμε παιδιά, μήπως και γαληνέψει το μέσα μας, μήπως και ημερεύσουν οι δράκοι που μας καίνε τα σωθικά.
Έτσι κλείνει το Μικρό Αλφαβητάρι Αφήγησης της Λίλης Λαμπρέλλη.
Σε μια τέτοια σπανιότατη στιγμή, ήμουν ακροατής του 958 της ΕΡΤ3, της εκπομπής Καλημέρα με την Αναστασία Γρηγοριάδου και για άλλη μια φορά μπήκε στην ζωή μου μέσω των ερτζιανών ένας συγγραφέας και με γέμισε φως. ( Η προηγούμενη ήταν ο Γιάννης Καλπούζος, όταν παρουσίασε προ αμνημονεύτων χρόνων το ΙΜΑΡΕΤ και από τότε πολύτιμος φίλος)
Την Λιλή Λαμπρέλλη δεν τη γνωρίζω. Δεν ήξερα καν πως υπάρχει. Ακούγοντας στην εκπομπή αποσπάσματα από το βιβλίο, συντονίστηκα και ταυτίστηκα με πολλά από όσα άκουγα. Αναζήτησα το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία της πόλης, περιπλανήθηκα σε όλα τα μεγάλα και μικρά, δεν το βρήκα διαθέσιμο πουθενά. Μόνο παραγγελία. Στο κάψιμο μου να το παραλάβω άμεσα, πήγα και στο κεντρικότερο όλων - που έχω ορκιστεί να μη πηγαίνω - και το βρήκα. Με επτά ευρώ και έντεκα λεπτά, βρέθηκα στον κόσμο της αφήγησης των παραμυθιών και όσο προχωρούσα τόσο ανακάλυπτα στοιχεία που με αφορούσαν σε κάθε φάση της ζωής μου. Δεν έχω σκοπό να γίνω αφηγητής παραμυθιών και ούτε μου έδωσε κατεύθυνση για κάτι τέτοιο το περιεχόμενο του βιβλίου. Με υποχρέωσε όμως, να γράψω στη πίσω, κενή σελίδα του, τα παρακάτω πριν καν τελειώσω την ανάγνωσή του.
" Σαν ένα σφουγγάρι να καθάρισε τον πίνακα της ζωής μου και τώρα μπορώ να διατυπώσω τις σκέψεις μου από την αρχή. Πιο διάφανες, πιο καθαρές, περισσότερο επικεντρωμένες στην αλήθεια της αγάπης και την γνησιότητα της Ελευθερίας."
Σήμερα που το τελείωσα, έγραψα τα εξής.
"Μάθημα ζωής ήταν η ανάγνωση του βιβλίου Μικρό Αλφαβητάρι Αφήγησης της Λιλής Λαμπρέλλη. Δεν είμαι παραμυθάς, όμως όλοι μας, κάθε μέρα είμαστε αφηγητές ή ακροατές και πλάθουμε τις ιστορίες της ζωής μας. Με τους ήρωες μας, τους πρίγκιπες και τις βασιλοπούλες, τις μάγισσες, τους δράκους μας, τα κάστρα μας και τα ερείπια μας, τις κορυφές μας και τα τάρταρα, τις ήρεμες λίμνες και τους θλιβερούς μας βάλτους, τα δροσερά ρυάκια και τα ορμητικά μας ποτάμια, τις γαληνεμένες θάλασσες και τα αγριεμένα κύματα της ζωής μας. Όλοι μας ξεκινάμε να ανακαλύψουμε το άγνωστο και αφήνουμε πίσω μας ψίχουλα για να διασφαλίσουμε το γνωστό, το οικείο. Και όπως ο παραμυθάς που θέλει να μεταφέρει στους ακροατές του το παραμύθι για να αφοσιωθεί σε αυτό, για να γίνει μέρος της ιστορίας του, πρέπει να ακολουθήσει όλους αυτούς τους κανόνες που εμπεριέχει το Αλφαβητάρι της Λιλής Λαμπρέλλη, έτσι και όλοι μας, για να ζούμε με πλήρη συναίσθηση, με στόχευση στην αγάπη, την ελευθερία, την ευτυχία, αποδεχόμενοι την ύπαρξη του πόνου και της απώλειας ως κομμάτι της ζωής πρέπει να ακολουθήσουμε τους ίδιους κανόνες της ιδανικής αφήγησης, για να έχουμε ιδανική ζωή."
Για μένα το βιβλίο αυτό είναι οδηγός ζωής και ακολουθώντας την Αραβική παροιμία "Αν φοβάσαι μη το κάνεις, αν το κάνεις μη φοβάσαι" (που ανακάλυψα στο λήμμα του φόβου) θα το κάνω δίχως φόβο οδηγό μου και είμαι σίγουρος, πως αν τα καταφέρω, η ζωή μου θα μοιάζει με παραμύθι.
Ελπίζω να ανταμώσουμε σε αυτόν τον κόσμο των παραμυθιών όπου μπορούμε να βρούμε απαντήσεις για τον τρόπο που ζούμε, χάνοντας την παιδικότητα μας και απαγορεύοντας να έχουν παιδική ηλικία τα παιδιά μας.
Να πλάσουμε το παραμύθι της ζωής μας από την αρχή. Να μοιάζει λίγο περισσότερο με τα παραμύθια που ξεχάσαμε.
Μπορούμε να το κάνουμε ευκολότερα, αν αγκαλιάσουμε παραμυθάδες σαν την Λίλη Λαμπρέλλη, την Ανθή Θάνου και τόσες, και τόσους άλλους, να ακούσουμε τα παραμύθια τους, τις ιστορίες τους, να ξαναγίνουμε παιδιά, μήπως και γαληνέψει το μέσα μας, μήπως και ημερεύσουν οι δράκοι που μας καίνε τα σωθικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου