ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ, ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

Αν θα με ρωτούσες, ποια είναι η ποιο ευτυχισμένη μικρή στιγμή της καθημερινότητας; Θα σου απαντούσα με την παρακάτω περιγραφή.

Κάθε φορά που βρίσκεται το κεφάλι μου κάτω από τρεχούμενο νερό, αυτόματα έρχονται στο νου και σιγοψιθυρίζονται ξανά και ξανά;

(Ευλογία Κυρίου και έλεος  έλθει εφ' υμάς*, Ευλογία Κυρίου και έλεος έλθει εφ' υμάς, Ευλογία Κυρίου και έλεος  έλθει εφ' υμάς, ασταμάτητα, μέχρι να τελειώσει όλη η διαδικασία. *υμάς και όχι ημάς, όπως θα ήταν και λογικό. Γιατί ποτέ δεν σκέφτομαι το καλό μόνο για τον εαυτό μου.)

Τι οδηγεί τη σκέψη ενός άθρησκου και άθεου ανθρώπου, σε αυτήν την επίκληση;  Ποια ανάγκη τον φέρνει στις παρυφές της θρησκοληψίας;

Το νερό από μόνο του είναι κάθαρση του σώματος. Μπορεί να είναι και της ψυχής; (Σαν φωνή από τα βάθη του χρόνου ακούγεται η φωνή του ποιητή Μαστροδήμου, τι δουλειά έχει ένας Επικούριος με την ψυχή;)  Την ακούω, μα είμαι σε θέση να απαντήσω;

Η λογική λέει πως όσο ζω και αναπνέω, θα υπάρχει και το πνεύμα μου, η ψυχή μου, αυτή η άυλη «ύπαρξη» που εμπεριέχει όλα τα πνευματικά μου κατορθώματα, η στέγη των συναισθημάτων μου, ο κόσμος που χτίζεται μέσα μου με μόνα υλικά την αγάπη και το μίσος που θα τροφοδοτήσω και θα πάρω από αυτόν τον κόσμο που ζω. Όταν το υλικό είναι η αγάπη, τότε είναι διάφανη και χρωματιστή, σαν να περνά το φως μέσα από παράθυρα βιτρό και διαχέεται εντός της. Όταν όμως είναι το μίσος, γίνεται υπόγειος χώρος, σκοτεινός, ανήλιος και αδιαπέραστος από φως. Σκοτάδι μαύρο. Εδώ λοιπόν είναι ο  παράδεισος και η κόλαση. Εντός μου και τον χτίζω κάθε ώρα και κάθε στιγμή με τα χεράκια μου και με τις σκέψεις μου. Και όταν έρθει η ώρα μου να φύγω από αυτή την ζωή, θα χαθεί μαζί με το σώμα.

Και τότε, ποιος είναι αυτός ο Κύριος που επικαλούμαι τόσες φορές, δίχως καμία προεργασία, δίχως σκέψη, δίχως θέληση, απλά με το άγγιγμα του τρεχούμενου νερού στο κεφάλι μου που θα  την ενεργοποιήσει;

Είναι τόση η απόλαυση που προσφέρει το στοιχείο της φύσης - που καταλαμβάνει την πλειοψηφία των  κυττάρων μου – που αυτόματα νοιώθω την επιθυμία να ευχαριστήσω κάποιο ανώτερο ον γι’ αυτό και να παρακαλέσω να μη χαθεί αυτή όσο ζω. Ίσως!

Είναι ευλογία το νερό για κάθε ύπαρξη σε αυτόν τον πλανήτη και για τον πλανήτη τον ίδιο. Αλήθεια, έχει ψυχή ο πλανήτης; ( Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως ναι, έχει ψυχή, όπως έχουν τα ποτάμια, τα βουνά και οι θάλασσες. Ανιμαλιστές θαρρώ τους λένε. Το Anima mundi είναι η έννοια της "ψυχής του κόσμου" που συνδέει όλους τους ζωντανούς οργανισμούς στον πλανήτη Γη, κατά τη Βικιπαίδεια. )

Το έλεος; Που χωρά σε αυτή την ιστορία; Είναι κατάλοιπο της επαφής μου με την ορθόδοξη πίστη και το τυπικό της λατρευτικής ακολουθίας όσων έχουν συνδέσει την ζωή τους με αυτήν; Όμως, πως διατηρείται μέσα μου και παραμένει αναλλοίωτη μετά από τόση σκέψη, περισυλλογή  και αλλαγή πορείας  σε σχέση με όσα από παιδί διδάχτηκα και σε μεγάλο βαθμό υπηρέτησα;  

Και από ποιον το ζητώ;

Ποιος είναι ο Κύριος;