Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ



Μια αναδρομή στις προηγούμενες αναρτήσεις μου, μ' έκανε να συνειδητοποιήσω πως απουσιάζει η θέση και περισσεύει  η κοινοποίηση.
Ουσιαστικά, ψάχνω στους άλλους, απαντήσεις για όσα κοχλάζουν μέσα μου.
Δικαιολογία, πως  είναι τόσες οι προσλαμβάνουσες πληροφορίες από το διαδίκτυο, ώστε είναι αδύνατη η επεξεργασία και κατανόησή τους, για να γίνουν θέση.
Πάντως, ήρθε η ώρα να βάλω τάξη στην ανακατωσούρα του μυαλού.
Και η αυτόματη δημοσιοποίηση, είναι μια δέσμευση εσωτερική, πως ότι γνωστοποιείται στους άλλους είναι και η τελική διαμόρφωση, η αποδοχή, ως κυρίαρχη θέση, που τίθεται στην κρίση των αναγνωστών και μέσα από τον τρόπο που θα γίνει ή όχι αποδεκτή θα πάρει την τελική της μορφή.
Ενδεχομένως, να γίνει διαυγέστερο, ότι είναι θολό εντός μου.

Η εισαγωγική φωτογραφία - πλάτανος, κάπου στην Αριδαία - πάντα μου θύμιζε την πάλη των πραγμάτων στην φύση.
Και πως η ζωή κρατιέται μόνο από το βάθος και την δύναμη των ριζών του καθενός.
Στιγμές έντασης και χαλασμός κόσμου, διαδέχονται την ηρεμία και την ανεμελιά.
Και αυτό αέναα πορεύει και πορεύεται στους αιώνες.

Τούτες τις μέρες της "κρίσης", που μας βρήκαν με "απλωμένο τον τραχανά" και δεν ξέρουμε κατά που να πιάσουμε, ο καθένας γνωρίζει το δικό του ζόρι.
Μα εκεί είναι και το κλειδί της αντιμετώπισης. Το ζόρι του καθενός, να γίνει το ζόρι μας.
Χρόνια τώρα ξεμάθαμε στο εμείς, εγκλωβισμένοι στο εγώ.
Επιζητώντας την ευτυχία στην απόκτηση αντικειμένων, απολέσαμε την χαρά της συμπόρευσης, του μοιράσματος, της κοινής προσπάθειας με κοινή απολαβή. Την χαρά του μοιράσματος και την γνώση, πως ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη.
Χρόνια τώρα, μας μάθανε να ζούμε με δεκανίκια τις τράπεζες, το χρήμα, τις υπηρεσίες που γεννά το σύστημα εκ του μηδενός και μας τις πουλά ως απαραίτητες στην ζωή. Στα προϊόντα της ευδαιμονίας και της ψυχολογικής μας εξάρτησης, πως δίχως αυτά δεν θα είμαστε ευτυχείς.
Μας εκπαιδεύσανε ως καταναλωτές και μας στέρησαν  την χαρά της φύσης και της γνώσης που κουβαλά ο άνθρωπος της αυτοσυντήρησης.
Φοβούμαι πως σήμερα, η μόνη επανάσταση που θα είχε επιτυχία, θα ήταν η επανάσταση των διαδικτυακά εξαρτημένων, αν κοβόταν η σύνδεση των κινητών και το διαδίκτυο με άνωθεν εντολή.
Θα πλημμύριζαν οι δρόμοι από τους διαμαρτυρόμενους για την φίμωση της φωνής τους και την στέρηση στην ενημέρωση.
Πόση αλήθεια εμπεριέχει η παραπάνω πρόταση;

Συμμετέχουμε άθελά μας σε ένα πείραμα, με άγνωστο σε εμάς τα πειραματόζωα, το λόγο του πειραματισμού.
Συμβαίνουν απίστευτες ανατροπές σε όλα τα επίπεδα της καθεστηκυίας τάξης, και οι μόνες  φωνές διαμαρτυρίας των άμεσα θιγομένων, πνίγονται στην αδιαφορία των υπολοίπων που όταν θα έρθει η σειρά τους να χάσουν τα κεκτημένα, δεν θα έχουν συμπαραστάτες τους υπόλοιπους.
Και σιγά - σιγά, ξηλώνεται το πουλόβερ που μας είχαν πλέξει ως κοινωνία και αντιδρούμε όπως ο βάτραχος στην σταδιακά αυξανόμενη θερμοκρασία μέχρι βρασμού.
Το θέμα είναι αν θα αντιληφθούμε έγκαιρα το πείραμα και προλάβουμε να αντιδράσουμε, ή θα παραμείνουμε μέχρι τέλους αδρανή πειραματόζωα.
Το υπάρχον πολιτικό σκηνικό  καταρρέει και παρασέρνει στο διάβα του και όσους προσπαθούν να στήσουν κάτι καινούριο.
Στην κεντρική πολιτική σκηνή, παραμένουν μόνο όσοι έχουν την υποστήριξη του συστήματος που προσπαθεί να κρατήσει τα κεκτημένα του και να διαμορφώσει το νέο οικονομικό περιβάλλον με σκοπό αν δεν μεγιστοποιήσει τα κέρδη του να μη χάσει τα κεκτημένα.
Σε όλη αυτή την διεργασία, μοναδικοί χαμένοι, όσοι προέρχονται από αυτό που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ως "Ευρύτερο Δημόσιο Τομέα".( ΑΤΕ, ΤΤ, ΟΣΕ, ΟΠΑΠ, ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ ) και πάει λέγοντας. Ο Θατσερισμός συνεχίζει την προέλασή του στις αρχές του 21 ου αιώνα, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους και επικεντρώνοντας στην ευημερία των αριθμών.

Το θέμα είναι ένα.
 Έχουμε τον τρόπο να αντιδράσουμε δίχως κεντρική γραμμή πλεύσης από κάποιον φορέα;
Πιστεύω πως ναι.
Αρκεί να απαγκιστρωθούμε από την υλική μας εξάρτηση. Αρκεί να κάνουμε τα αντικείμενα υπηρέτες μας και να πάψουμε να τα υπηρετούμε. Αρκεί να αντιληφθούμε, πως η πηγή της ευτυχίας μας είναι οι συνάνθρωποί μας στο κοντινό μας περιβάλλον και όχι οι εξουσιαστές που μας χρησιμοποιούσαν μέχρι σήμερα σαν εξαρτήματα της καλοδουλεμένης τους μηχανής για να παράγουν έργο μόνο για τα αφεντικά τους.
Η απάντηση βρίσκεται στην οργάνωση μικρών ομάδων με κοινούς στόχους και σύμπνοια στην προσπάθεια για την υλοποίησή τους.
Να ανατρέξουμε και πάλι στην πυραμίδα των βασικών μας αναγκών και να αποκαταστήσουμε την χαμένη ισορροπία της, για να αποκτήσει νόημα και πάλι η ζωή.
Το θέμα είναι, έχουμε την διάθεση να μάθουμε όσα δεν γνωρίζουμε; Όσα σαν απομακρυσμένοι από την φύση και κακομαθημένοι αστοί βρίσκουμε μόνο στα ράφια των S/M; Έχουμε την διάθεση να κοπιάσουμε, να ιδρώσουμε για να έχουμε την χαρά της απόλαυσης να γευτούμε τους καρπούς του κόπου μας;
Όσοι από εμάς βρεθήκαμε ή θα βρεθούμε σε αυτόν τον δρόμο, θα δυναμώσουμε τις ρίζες μας και θα αντισταθούμε στην θύελλα των καιρών. Άλλως θα μας πάρει ο διάολος και θα μας παρασύρει ωριόμενους για την αδικία που μας γίνεται.

Μικρές κοινότητες η απάντηση στην κρίση.
Αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλον και αναθεώρηση του τρόπου ζωής που διδαχθήκαμε και εν πολλοίς μας έχει επιβληθεί άνωθεν και με την σιωπηρή μας αποδοχή. (Ολόιδια με τον όρο στα ψηλά γράμματα, αν δεν διαμαρτυρηθείτε εγγράφως εντός τριών ημερών έχουν γίνει αποδεκτοί οι όροι του παρόντος...)
Ανατροπή λοιπόν εντός μας ο καθένας, για να ανατραπεί το σύστημα.
Γιατί είμαστε μέρος του συστήματος με τον τρόπο που λειτουργούμε και αν δεν ανατραπούμε, δεν ανατρέπεται.

Φυσικά και στα παραπάνω χωρά λόγος και αντίλογος.
Με χαρά να τον ακούσω.

ΥΣ  Βασική αιτία για να γραφτούν τα παραπάνω, ήταν τα όσα διάβασα εδώ, με κατακλείδα

Και γι’ αυτό φυσικά δε φταίει κανείς άλλος παρά ο κακός μας εαυτός, αυτός που πείστηκε ότι έχουμε περισσότερο ανάγκη αυτά που μπορούμε να δούμε και να πιάσουμε παρά αυτά που μπορούμε να αισθανθούμε."

κι έτσι απέφυγα άλλη μια κοινοποίηση ξερή...

9 σχόλια:

Roadartist είπε...

Στέκομαι και σε μια δική σου φράση εδώ : "οι μόνες φωνές διαμαρτυρίας των άμεσα θιγομένων, πνίγονται στην αδιαφορία των υπολοίπων που όταν θα έρθει η σειρά τους να χάσουν τα κεκτημένα, δεν θα έχουν συμπαραστάτες τους υπόλοιπους."

Νομίζω πως αυτό το ζούμε ήδη. Και είναι λογικότατο. Η αλληλεγγύη θα έπρεπε να είχε ξυπνήσει στον καθένα από το 2008! Και ακόμη νωρίτερα, σίγουρα όχι το 2013, είναι τρομερή η υποκρισία όμως αυτής της κοινωνίας. Oπότε θέτει ο καθένας τις δικές του γραμμές στο τέλος. Βλέπεις πως ήδη οι μόνοι που ακόμη διαμαρτύρονται είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, γιατί ο ιδιωτικός τομέας έχει διαλυθεί πια εντελώς. Πως περιμένουν να γεμίσουν έτσι οι δρόμοι όμως; Και για ποιο λόγο; Για τα δικαιώματα μόνο ενός κομματιού της κοινωνίας;

Οι πιο "προνομιούχες" ομάδες, διαμαρτύρονται για τα "δικά τους" δικαιώματα και ούτε νοιάζονται για τους υπόλοιπους, τους άνεργους. Οπότε η αλήθεια είναι μόνο μία : πορευόμαστε ως ο καθένας και η "συντεχνία" του. Οι μόνοι, οι εκτός κάποιου συστήματος, ας πάνε να πνιγούν! Πως περιμένουν να τους νοιαστούν και συμμεριστούν μετά οι υπόλοιποι;

Δε μπορώ να προβλέψω τη λύση όσων ζούμε, σίγουρα όμως χρειαζόμαστε να βρούμε διαφυγές από το υπάρχον σύστημα, και να πάμε επιτέλους στο "εμείς". Κ αυτό θα συμβεί όταν οι πιο "προνομιούχοι" νοιαστούν αληθινά για τους λιγότερο και τους απλώσουν το χέρι. Εύχομαι όμως να μη γίνει αυτό, όταν θα έχουν διαλυθεί τα πάντα.

ΥΓ Ενώ λοιπόν τώρα μιλάμε για το "εμείς", στην πράξη εφαρμόζουμε το σνομπισμό, το επιλεκτικό "μπλοκάρισμα", τις δήθεν συμπεριφορές, οπότε πιστεύω πως ο δρόμος είναι μακρύς.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Μαίρη μου, πάντα ο δρόμος είναι μακρύς, αρκεί να συμπορευόμαστε με το χαμόγελο πως όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα, αρκεί να είναι για πολλούς και όχι μόνο για εμάς.
Το σίγουρο είναι πως τέτοιου είδους αναμοχλεύσεις κοινωνικές, προκαλούν το ξεσκαρτάρισμα και χωρίζουν την ήρα από το στάρι. Έχεις δίκιο στην διαπίστωσή σου για τους έχοντες, αλλά φοβάμαι πως για όσο θα είναι έχοντες, θα αδυνατούν να νιώσουν τους μη έχοντες. Και όταν θα έρθουν στην κατηγορία των αδυνάτων, θα είναι αργά να αντιδράσουν.
Οι κρίκοι στην αλυσίδα έχουν σπάσει προ πολλού και δεν έχουμε τον Ήφαιστο να μας τους ενώσει. Πορευόμαστε ο καθείς κι ο πόνος του δίχως γιατρειά.
Μέσα μας το φάρμακο καλή μου. Μέσα μας και το φαρμάκι. Ας διαλέξουμε τι θέλουμε και ας πορευτούμε.
Σ' ευχαριστώ για αυτό το πρώτο σχόλιο. Ελπίζω να τα συζητήσουμε και δια ζώσης σύντομα.

Ευρύνοος είπε...

Καλησπέρα σας..

φίλε μου καλέ, πάνε 3μιση χρόνια απο τότε που έκανα αυτή την πρόταση..

http://otrelostouxwriou.blogspot.gr/2010/01/blog-post_14.html

μπορώ να πώ για τον "απολογισμό" της πράξης μου και τίποτε παραπάνω..

122 σχόλια..

πάνω απο 40 μεηλ έστειλα για να συναντηθούμε όσοι έδειχνε πως συμφωνούσαν..

μου απάντησαν περίπου 12-13..

έγινε συνάντηση και είμασταν 8 άτομα αν θυμάμαι καλώς..

τελικώς, οι 3 είχαν έρθει για να φτιάξουμε κάποιο "μαγαζάκι" μήπως κονομήσουμε..

όταν είπα πως πρέπει να ιδρώσουμε, να σκάψουμε, να φυτέψουμε, τότε σκέφτηκαν πως δεν είχαν χρόνο..
απομείναμε 4-5 άτομα απογοητευμένοι..

έκτοτε κι εγώ σιγά σιγά λιγόστευα την "φωνή" μου στο ιστολόγιο..

είχα πεί τότε..
"καλύτερα να φύγουμε απο άποψη, παρά απο ανάγκη.."
3μιση χρόνια τώρα, θα είχαμε δέντρα με καρπούς..
νιώθω θλίψη και απογοήτευση φίλε μου..

ο χρόνος, εκτός απο πλούτος, είναι και "ταμιευτήρας ζωής"..!

3μιση χρόνια κι αν παίρναμε δέντρα 2 ετών, σύνολο 5μιση ετών δέντρα..
τώρα θα καθόμασταν στον ίσκιο τους αντί να "καιγόμαστε δίχως λόγο"..

πόσο μας μένει μωρέ να ζήσουμε?
πόσο?

ας το κάνουμε με αξιοπρέπεια και αρμονία επιτέλους..

τα σέβη μου αδελφέ :)

Άιναφετς είπε...

Συν-ομιλώντας και επι-κοινονώντας Ευάγγελε βρίσκουμε λύσεις, έτσι νομίζω...και σίγουρα μαθαίνουμε στη δράση.
Νομίζω πως για να μπορέσουμε να έχουμε μεταξύ μας αρμονικές σχέσεις επικοινωνίας και συνεργασίας, είναι απαραίτητο να βάλουμε σε τάξη πρώτα τα του οίκου μας και τις προσωπικές μας σχέσεις και πάνω απ΄όλα να παραμερίσουμε τον εγωισμό μας... Μόνο τότε θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε ή να συνεργαστούμε ο ένας τον άλλο, στις γειτονιές ή σε μικρές κοινότητες, μακριά από πολιτικά χρώματα!
Αυτά...
Καλή δύναμη στους τολμηρούς!

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα όλη μέρα!
μια καλημέρα ειναι αυτη,πες την κι ας πεσει χαμω..

Κατερίνα

Margo είπε...

Όταν ξεκίνησε όλη αυτή η παρωδία ήμουν ετοιμοπόλεμη. Σε κάθε καταπάτηση της ελευθερίας μας, σε κάθε σπασμωδική και άδικη επίθεση του κράτους απέναντι στον πολίτη έλεγα, αυτή είναι η ευκαιρία, αν δεν ξεσηκωθούμε τώρα πότε;
Ποτέ απ΄ότι αποδείχθηκε έως τώρα τουλάχιστον. Η διάθεση για την όποια επανάσταση πήγε περίπατο. Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει γύρω μου. Προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο. Δεν μπορώ Βαγγέλη μου.
Λούφαξα, φοβήθηκα.. και αν δούλευα μία φορά πριν τώρα δουλεύω πέντε. Επιδιώκοντας την αυτονομία. Το καταφέρνουμε σε μεγάλο βαθμό αλλά ειλικρινά σου λέω, δεν μπορούμε να βρούμε συνοδοιπόρους σε αυτό. Όχι κοντά μας τουλάχιστον.

Καλά έκανες και απέφυγες μια απλή κοινοποίηση γιατί έχουμε ανάγκη και την δική σου θέση.
Να είσαι καλά!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Τάσο μου,
χαθήκαμε φίλε, μα ήταν πρόσκαιρο.
Θυμάμαι πάρα πολύ καλά την ιδέα σου.
Επίσης θυμάμαι τις σκέψεις που μου είχες βάλει. Όμως εγκλωβισμένος τότε στην δική μου πραγματικότητα, μου ήταν αδύνατο να ανταποκριθώ.
Χρειάζεται χρόνος και επιμονή για να καταφέρει μι ομάδα ανθρώπων να γίνει κοινότητα αυτοδιαχειριζόμενη.
Αν το επιθυμείς πολύ, είμαι σίγουρος, πως έχεις και τις δυνατότητες και τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί σήμερα υπέρ της ιδέας σου, συμμάχους.
Ποτέ δεν είναι αργά φίλε. Ποτέ.
Θα τα ξαναπούμε.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Στεφανία μου,
Απαραίτητη προυπόθεση!
Εκ των ουκ άνευ!
Αν δεν μπορείς να ζήσεις με τον εαυτό σου, μη περιμένεις να το κατορθώσεις με τους άλλους.
Είναι σπορ για τολμηρούς.
Στα χρόνια που έρχονται, θα είναι αυτοί που θα τα καταφέρουν ευκολότερα από το καθένα μοναχικό καβαλάρη.
Την αγάπη μου

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Μαρία μου, εμείς τα είπαμε κατ' ιδίαν και ας μας συγχωρήσουν οι αναγνώστες των σχολίων.
Την αγάπη μου.