Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Μια αναδρομή στις προηγούμενες αναρτήσεις μου, μ' έκανε να συνειδητοποιήσω πως απουσιάζει η θέση και περισσεύει  η κοινοποίηση.
Ουσιαστικά, ψάχνω στους άλλους, απαντήσεις για όσα κοχλάζουν μέσα μου.
Δικαιολογία, πως  είναι τόσες οι προσλαμβάνουσες πληροφορίες από το διαδίκτυο, ώστε είναι αδύνατη η επεξεργασία και κατανόησή τους, για να γίνουν θέση.
Πάντως, ήρθε η ώρα να βάλω τάξη στην ανακατωσούρα του μυαλού.
Και η αυτόματη δημοσιοποίηση, είναι μια δέσμευση εσωτερική, πως ότι γνωστοποιείται στους άλλους είναι και η τελική διαμόρφωση, η αποδοχή, ως κυρίαρχη θέση, που τίθεται στην κρίση των αναγνωστών και μέσα από τον τρόπο που θα γίνει ή όχι αποδεκτή θα πάρει την τελική της μορφή.
Ενδεχομένως, να γίνει διαυγέστερο, ότι είναι θολό εντός μου.

Η εισαγωγική φωτογραφία - πλάτανος, κάπου στην Αριδαία - πάντα μου θύμιζε την πάλη των πραγμάτων στην φύση.
Και πως η ζωή κρατιέται μόνο από το βάθος και την δύναμη των ριζών του καθενός.
Στιγμές έντασης και χαλασμός κόσμου, διαδέχονται την ηρεμία και την ανεμελιά.
Και αυτό αέναα πορεύει και πορεύεται στους αιώνες.

Τούτες τις μέρες της "κρίσης", που μας βρήκαν με "απλωμένο τον τραχανά" και δεν ξέρουμε κατά που να πιάσουμε, ο καθένας γνωρίζει το δικό του ζόρι.
Μα εκεί είναι και το κλειδί της αντιμετώπισης. Το ζόρι του καθενός, να γίνει το ζόρι μας.
Χρόνια τώρα ξεμάθαμε στο εμείς, εγκλωβισμένοι στο εγώ.
Επιζητώντας την ευτυχία στην απόκτηση αντικειμένων, απολέσαμε την χαρά της συμπόρευσης, του μοιράσματος, της κοινής προσπάθειας με κοινή απολαβή. Την χαρά του μοιράσματος και την γνώση, πως ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη.
Χρόνια τώρα, μας μάθανε να ζούμε με δεκανίκια τις τράπεζες, το χρήμα, τις υπηρεσίες που γεννά το σύστημα εκ του μηδενός και μας τις πουλά ως απαραίτητες στην ζωή. Στα προϊόντα της ευδαιμονίας και της ψυχολογικής μας εξάρτησης, πως δίχως αυτά δεν θα είμαστε ευτυχείς.
Μας εκπαιδεύσανε ως καταναλωτές και μας στέρησαν  την χαρά της φύσης και της γνώσης που κουβαλά ο άνθρωπος της αυτοσυντήρησης.
Φοβούμαι πως σήμερα, η μόνη επανάσταση που θα είχε επιτυχία, θα ήταν η επανάσταση των διαδικτυακά εξαρτημένων, αν κοβόταν η σύνδεση των κινητών και το διαδίκτυο με άνωθεν εντολή.
Θα πλημμύριζαν οι δρόμοι από τους διαμαρτυρόμενους για την φίμωση της φωνής τους και την στέρηση στην ενημέρωση.
Πόση αλήθεια εμπεριέχει η παραπάνω πρόταση;

Συμμετέχουμε άθελά μας σε ένα πείραμα, με άγνωστο σε εμάς τα πειραματόζωα, το λόγο του πειραματισμού.
Συμβαίνουν απίστευτες ανατροπές σε όλα τα επίπεδα της καθεστηκυίας τάξης, και οι μόνες  φωνές διαμαρτυρίας των άμεσα θιγομένων, πνίγονται στην αδιαφορία των υπολοίπων που όταν θα έρθει η σειρά τους να χάσουν τα κεκτημένα, δεν θα έχουν συμπαραστάτες τους υπόλοιπους.
Και σιγά - σιγά, ξηλώνεται το πουλόβερ που μας είχαν πλέξει ως κοινωνία και αντιδρούμε όπως ο βάτραχος στην σταδιακά αυξανόμενη θερμοκρασία μέχρι βρασμού.
Το θέμα είναι αν θα αντιληφθούμε έγκαιρα το πείραμα και προλάβουμε να αντιδράσουμε, ή θα παραμείνουμε μέχρι τέλους αδρανή πειραματόζωα.
Το υπάρχον πολιτικό σκηνικό  καταρρέει και παρασέρνει στο διάβα του και όσους προσπαθούν να στήσουν κάτι καινούριο.
Στην κεντρική πολιτική σκηνή, παραμένουν μόνο όσοι έχουν την υποστήριξη του συστήματος που προσπαθεί να κρατήσει τα κεκτημένα του και να διαμορφώσει το νέο οικονομικό περιβάλλον με σκοπό αν δεν μεγιστοποιήσει τα κέρδη του να μη χάσει τα κεκτημένα.
Σε όλη αυτή την διεργασία, μοναδικοί χαμένοι, όσοι προέρχονται από αυτό που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ως "Ευρύτερο Δημόσιο Τομέα".( ΑΤΕ, ΤΤ, ΟΣΕ, ΟΠΑΠ, ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ ) και πάει λέγοντας. Ο Θατσερισμός συνεχίζει την προέλασή του στις αρχές του 21 ου αιώνα, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους και επικεντρώνοντας στην ευημερία των αριθμών.

Το θέμα είναι ένα.
 Έχουμε τον τρόπο να αντιδράσουμε δίχως κεντρική γραμμή πλεύσης από κάποιον φορέα;
Πιστεύω πως ναι.
Αρκεί να απαγκιστρωθούμε από την υλική μας εξάρτηση. Αρκεί να κάνουμε τα αντικείμενα υπηρέτες μας και να πάψουμε να τα υπηρετούμε. Αρκεί να αντιληφθούμε, πως η πηγή της ευτυχίας μας είναι οι συνάνθρωποί μας στο κοντινό μας περιβάλλον και όχι οι εξουσιαστές που μας χρησιμοποιούσαν μέχρι σήμερα σαν εξαρτήματα της καλοδουλεμένης τους μηχανής για να παράγουν έργο μόνο για τα αφεντικά τους.
Η απάντηση βρίσκεται στην οργάνωση μικρών ομάδων με κοινούς στόχους και σύμπνοια στην προσπάθεια για την υλοποίησή τους.
Να ανατρέξουμε και πάλι στην πυραμίδα των βασικών μας αναγκών και να αποκαταστήσουμε την χαμένη ισορροπία της, για να αποκτήσει νόημα και πάλι η ζωή.
Το θέμα είναι, έχουμε την διάθεση να μάθουμε όσα δεν γνωρίζουμε; Όσα σαν απομακρυσμένοι από την φύση και κακομαθημένοι αστοί βρίσκουμε μόνο στα ράφια των S/M; Έχουμε την διάθεση να κοπιάσουμε, να ιδρώσουμε για να έχουμε την χαρά της απόλαυσης να γευτούμε τους καρπούς του κόπου μας;
Όσοι από εμάς βρεθήκαμε ή θα βρεθούμε σε αυτόν τον δρόμο, θα δυναμώσουμε τις ρίζες μας και θα αντισταθούμε στην θύελλα των καιρών. Άλλως θα μας πάρει ο διάολος και θα μας παρασύρει ωριόμενους για την αδικία που μας γίνεται.

Μικρές κοινότητες η απάντηση στην κρίση.
Αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλον και αναθεώρηση του τρόπου ζωής που διδαχθήκαμε και εν πολλοίς μας έχει επιβληθεί άνωθεν και με την σιωπηρή μας αποδοχή. (Ολόιδια με τον όρο στα ψηλά γράμματα, αν δεν διαμαρτυρηθείτε εγγράφως εντός τριών ημερών έχουν γίνει αποδεκτοί οι όροι του παρόντος...)
Ανατροπή λοιπόν εντός μας ο καθένας, για να ανατραπεί το σύστημα.
Γιατί είμαστε μέρος του συστήματος με τον τρόπο που λειτουργούμε και αν δεν ανατραπούμε, δεν ανατρέπεται.

Φυσικά και στα παραπάνω χωρά λόγος και αντίλογος.
Με χαρά να τον ακούσω.

ΥΣ  Βασική αιτία για να γραφτούν τα παραπάνω, ήταν τα όσα διάβασα εδώ, με κατακλείδα

" Και γι’ αυτό φυσικά δε φταίει κανείς άλλος παρά ο κακός μας εαυτός, αυτός που πείστηκε ότι έχουμε περισσότερο ανάγκη αυτά που μπορούμε να δούμε και να πιάσουμε παρά αυτά που μπορούμε να αισθανθούμε."

κι έτσι απέφυγα άλλη μια κοινοποίηση ξερή...