ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ Γ' μέρος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’

Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Η παρέα των έξη φίλων, με οδηγό ενός αγροτικού τζιπ Land Rover με βαρυφορτωμένο τρέιλερ τον Τάσο Βέρνη,  δεν μπορεί να συγκρατήσει τη χαρά και τον ενθουσιασμό της από την θέα που ξεπροβάλλει απ’ όλες τις γραμμές του ορίζοντα καθώς στριφογυρίζει το αυτοκίνητο στο φιδωτό ανηφορικό δρόμο, με τις επαναλαμβανόμενες στροφές των 320^ο μοιρών. 
Ανατολικά η λίμνη της Βεγορίτιδας και των Πετρών. Μεσολαβούν οι καμινάδες του ΑΗΣ Αμυνταίου και συνεχίζουν  νότια οι λίμνες του Λιμνοχωρίου, του Ζάζαρι με τη Χειμαδίτιδα και πίσω τους οι καμινάδες του ΑΗΣ Πτολεμαΐδας να ξερνοβολούν σύννεφα υδρατμών αλλά και μια λεπτή γραμμή μαύρου καυσαερίου. 
Στο τελείωμα του ασφαλτοστρωμένου οδοστρώματος , αφήνουν στα δεξιά τους τον πανέμορφο οικισμό του Νυμφαίου και παίρνοντας το δασικό δρόμο θα βρεθούν σε λίγο στον προορισμό τους. 
Το νέο τους καταφύγιο, την Περικοπή. 
Τεράστια δένδρα οξιάς αριστερά και δεξιά του δρόμου, τους υπόσχονται πως σύντομα θα πρασινίσουν και θα δώσουν τη νότα μιας νέας ροής, σε αυτό που λέμε κύκλοι της ζωής. Και αυτή η παρέα βρίσκεται στη δική της άνοιξη. Σ’ ένα νέο ξεκίνημα που θα δώσει πνοή στη μουχλιασμένη ανάσα της αστικής τους ζωής.

Ο Άκης Παντολέων με τη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό του, ετοιμοπόλεμος, δεν χάνει καμία ευκαιρία να συγκρατήσει στη ψηφιακή της μνήμη εκείνες τις στιγμές που θα συνθέσουν το αποτύπωμα του εγχειρήματος. 
Είναι αυτός που έχει αναλάβει μαζί με την Αμάντα τη δημιουργία ενός ντοκυμαντέρ με βασικό περιεχόμενο την πορεία του πειράματος εγκατάστασης και διαβίωσης αυτής της ομάδας στην Περικοπή. Στο μυαλό του στριφογύριζαν τα λόγια του Τάσου όταν φορτώνανε τα εργαλεία και τα υπάρχοντά τους γι’ αυτό το ταξίδι.

-Βρισκόμασταν όλοι μας στο ίδιο τόπο όλ’ αυτά τα χρόνια. Χιλιάδες άνθρωποι ποδοπατούσαμε καθημερινά λίγα μέτρα γης και τη κάναμε βούρκο. Κινούμενη άμμος μας καταβρόχθιζε και δεν υπήρχε τρόπος να χτίσουμε κάτι όμορφο σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον. Αλλάζουμε τόπο. Βρίσκουμε στέρεο έδαφος και κάνουμε νέα αρχή. Αυτό να θυμόμαστε και τίποτε δεν θα μας λείψει από τα παλιά.

Πίστευε πως παράλληλα με την ανακατασκευή των οικημάτων που θα στέγαζαν την ύπαρξή τους, ήταν μοναδική ευκαιρία να βάλει σε εφαρμογή ένα όνειρο ζωής. Να προσπαθήσει να συνθέσει ένα έργο που πάντα ονειρευόταν. Το κίνητρό του είναι διπλό και οι εικόνες που περνάν από μπρος του και καταγράφονται στην μηχανή  του σαν φωτογραφία ή βίντεο το επιβεβαιώνουν πως το αποτέλεσμα θα είναι ανάλογο του μεγαλείου της φύσης που βρίσκεται γύρω του.

Με χαμηλή ταχύτητα, συνεχίζουν την πορεία τους αποφεύγοντας λακκούβες, πέτρες και σπασμένα ξερά κλαδιά δένδρων, κατάλοιπα του χειμώνα. Ήταν φανερό πως πρέπει να ήταν ένα από τα  πρώτα οχήματα που έκανε τη διαδρομή μετά το χειμώνα. Σύντομα έφτασαν στο προορισμό τους. 
Ο οικισμός της Περικοπής, με τα περισσότερα σπίτια γκρεμισμένα, διάσπαρτες πληγές στα πλευρά των γύρω λόφων, τους υποδέχτηκε με ένα λαμπρό ανοιξιάτικο ήλιο να δίνει χρώμα στο μουντό τοπίο. Μπορεί να μπήκε η άνοιξη, όμως σε αυτό το υψόμετρο κουμάντο κάνει ακόμη ο χειμώνας.

Το σπίτι που διάλεξαν να αποκαταστήσουν πρώτο και να γίνει κατάλυμα όλης της ομάδας και ορμητήριο εργασιών, ήταν το πλέον κατάλληλο από άποψη μεγέθους και κατάστασης. Είναι πέτρινο με σκεπή από λαμαρίνα μολύβδου, ειδική κατασκευή για να αντέχει το βάρος του χιονιού. Η τοιχοποιία είναι σχετικά σε καλή κατάσταση. Αυτό που πρέπει να ελεγχθεί με προσοχή, είναι η κατάσταση του ξύλινου σκελετού της σκεπής και η εσωτερική τοιχοποιία. Τα πατώματα είναι εμφανέστατα σάπια όπως επίσης τα ξύλινα κουφώματα στα παράθυρα και τις πόρτες. 
Ένα μικρό συμβούλιο, τους οδηγεί στην απόφαση, να διαμορφώσουν τον κάτω χώρο σε κατάλυμά τους αφού δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας για τις γρεδιές που στηρίζουν το πάτωμα. Θα γκρεμίσουν τελείως τα ετοιμόρροπα καλαμωτά χωρίσματα που έχουν ξεγυμνωθεί από τους σοβάδες τους, για να γίνει ενιαίος ο χώρος και σιμά στο τζάκι και στη καμινάδα θα στήσουν την κουζίνα τους και την τραπεζαρία. Σε λίγες ώρες ήταν έτοιμος ο χώρος που θα τους φιλοξενούσε για το πρώτο τους βράδυ και όλα τα επόμενα ώσπου να γίνει το πρώτο σπίτι.

Στην προηγούμενη επίσκεψη, ο Τάσος Βέρνης, ο Σάκης Λένος και η Αμάντα Χαραμίδου, ως εκπρόσωποι της ομάδας, βρέθηκαν με τον πρόεδρο της επιτροπής του δήμου Αμυνταίου και τον Δημήτρη Βαλιανέστη στην Περικοπή, προκειμένου να παραλάβουν τα δέκα σπίτια που είχαν παραχωρηθεί προς αποκατάσταση, για την εγκατάστασή τους. 
Τοποθέτησαν τις πινακίδες του δήμου σε κάθε οικόπεδο που παραλαμβάνουν και μέχρι να έρθουν οι αρμόδιοι του δασαρχείου Φλώρινας να τους υποδείξουν την περιοχή που ορίστηκε για να τους παραδοθεί για καλλιέργεια και εγκατάσταση των στάβλων, έκαναν την πρώτη τους γνωριμία με το χωριό. 
Επισκέφθηκαν την εκκλησία του Αγίου Νικολάου και κάθισαν να πιουν ένα καφέ που πρόβλεψε να έχει η Αμάντα στο θερμός, στο κιόσκι, που κάποιοι μερακλήδες κάτοικοι του χωριού έφτιαξαν για να φιλοξενεί τους τολμηρούς επισκέπτες. Γιατί όπως τους ενημέρωσε ο υπεύθυνος, υπάρχουν κάτοικοι που τους καλοκαιρινούς μήνες και μέχρι το Σεπτέμβριο μένουν στο χωριό τους και με τους λίγους κτηνοτρόφους που φέρνουν τα κοπάδια τους να βοσκήσουν στα πλούσια βοσκοτόπια της περιοχής, είναι εδώ και χρόνια οι μόνες ανθρώπινες παρουσίες στην Περικοπή.

-Από τον Μάη και μετά θα αποκτήσει ζωή το χωριό είπε ο Δημήτρης Βαλιανέστης, πρόεδρος της κοινότητας Ασπρογείων και Περικοπής.

- Πως αντέδρασαν οι κάτοικοι σε αυτή την πρόταση μας για μόνιμη εγκατάσταση ξένων για το χωριό ανθρώπων; Ρώτησε ο Τάσος Βέρνης.

- Όταν πήραμε την απόφαση να συμμετάσχουμε σε αυτό το πρόγραμμα, είχαμε έρθει σε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους που νοιάζονται για το χωριό και βρίσκονται εδώ, έστω και για λίγους μήνες. Τους ρωτήσαμε λοιπόν, πια είναι η γνώμη τους για αυτό και όχι μόνο συμφώνησαν, αλλά βοήθησαν και στην καταγραφή των σπιτιών που είναι προς διάθεση και δίχως ενδιαφερόμενους κληρονόμους. Μη σας βάλουμε σε μπελάδες. 
Γιατί εντάξει, μπορεί να σας δώσαμε νομιμοποιητικά έγγραφα, όμως τι να το κάνεις αν έχεις στο κεφάλι σου κάποιον να σου κάνει τη ζωή μαρτύριο πως του έκλεψες την περιουσία, τώρα που την είδε αποκαταστημένη; 
Άλλωστε και ποιος δε θα ήθελε να υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι που θα προσέχουν τα σπίτια τους το χειμώνα; Θα είναι ένα κίνητρο γι’ αυτούς, να έρχονται και το χειμώνα στο χωριό τους. Γιατί κακά τα ψέματα, μόνος ούτε στο παράδεισο.

Ήταν μια κουβέντα που έδιωξε και τα λίγα σύννεφα ανησυχίας που είχαν στο κεφάλι τους και τους έδωσε τη δυνατότητα να επιστρέψουν και να οργανώσουν την ομάδα για την εγκατάστασή της στο χωριό.

Και να που βρίσκονται εδώ, στη Περικοπή, που ελπίζουν να γίνει ο τόπος που θα τους δώσει όσα τους έχει περικόψει από τη ζωή τους η άναρχη και απάνθρωπα δομημένη αστική κοινωνία που ζούσαν. Ευελπιστούν να ανακαλύψουν τη δύναμη που θα τους κρατήσει σε αυτόν τον πανέμορφο όμως άγνωστο σε όλους περιβάλλον. 
Γιατί είναι εύκολο να αποδέχεσαι με ενθουσιασμό τις ιδέες, όμως πολύ δύσκολο να προσπαθήσεις να τις υλοποιήσεις. Και τώρα είναι προ των πυλών της απόλυτης δοκιμασίας. Όμως είναι αποφασισμένοι να κάνουν ότι είναι δυνατό για να πετύχουν. Είναι η δύναμη που αποκτά ο άνθρωπος η οποία πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο, όσο είναι ενωμένος μέσα στην ομάδα του, με πνεύμα συνεργασίας δίχως εγωισμούς και κοκορέματα, δίχως το εγώ να διαλύει το εμείς. 
Και αυτή η ομάδα τουλάχιστον αυτό, το έχει καταφέρει.

Λίγο πριν πέσει το σούρουπο, μαζευτήκανε όλοι γύρω από την αναμμένη ξυλόσομπα στην πρόχειρη κουζίνα που φτιάξανε. Στη χύτρα σιγόβραζε η φασολάδα που ετοίμασε με περισσή χαρά και φροντίδα ο Μητσάρας. Ήρθε η ώρα να πιουν το πρώτο κρασί, ξινόμαυρο από τον Άγιο Παντελεήμονα, δώρο του Γιάννη Κιουμουρτζή που χρόνια τώρα τροφοδοτεί την παρέα, μαζί με δέκα λίτρα τσίπουρο γράπα για το καλωσόρισμα. 
Η κούραση της μέρας δεν μπόρεσε να σβήσει το χαμόγελο και τη λάμψη από τα μάτια  τους. Το πρώτο βήμα, η αρχή που είναι το ήμισυ του παντός, έγινε. Αύριο, ξεκινά μια νέα εποχή, όπου η κάθε στιγμή, θα είναι στιγμή δημιουργίας και δεν θα είναι χρόνος χαμένος στο πηγάδι της ανημποριάς. Δεν θα είναι άλλη μια στροφή στον έλικα της βίδας που ακινητοποιούσε την ψυχή του καθενός στο κάθισμα μιας καφετέριας, να προσμένει τη λύση από το υπερπέραν αναπολώντας της όμορφες μέρες της νιότης του ο καθένας ξεχωριστά.

 Όμως να που αντάμα χτίζουν το μέλλον τους χαμογελώντας και μετρώντας τους κάλους στα απαίδευτα χέρια τους.