'Έξι ερωδιοί και δυο κορμοράνοι πέταξαν πάνω από το κεφάλι μου και κατάλαβα πως έπρεπε να βγω από τη δεξαμενή πλήρωσης της αλυκής, όπου εδώ και λίγη ώρα ζεσταίνω τους ταλαιπωρημένους μύες της πλάτης και της μέσης μου.
Είναι και αυτός ένας τρόπος να αποζημιώνομαι για τον ιδρώτα που ρίχνω τούτες τις μέρες της προετοιμασίας.
Σουρούπωσε για τα καλά και με δυσκολία θα βρω να συμμαζέψω τα εργαλεία που άφησα βιαστικά, για να αποφύγω το αεράκι που φύσαγε και κολλούσε κατάσαρκα το ιδρωμένο πουκάμισο. Κάπως έτσι ξεκίνησε το πρόβλημα με τη μέση λίγες μέρες νωρίτερα και θέλει ιδιαίτερη προσοχή.
Θα αναρωτιέσαι τώρα, προετοιμασία γιατί;
Τι στην ευχή θα κάνεις στη μέση του πουθενά;
Κάποια πράματα ξεκινούν από μια απλή σκέψη και καταλήγουν σε κάτι πραγματικά όμορφο.
Τούτος ο τόπος, ποτισμένος από την αλμύρα της θάλασσας, που συλλέγει το θησαυρό που λέγεται αλάτι εδώ και εκατό χρόνια, έχει τις δικές του ιστορίες.
Δεν τις ξέρουμε και φοβάμαι είναι λίγο αργά και για να τις μάθουμε.
Για αντιστάθμισμα καλέσαμε σε βοήθεια, μια από τις καλύτερες αφηγήτριες παραμυθιών που γνωρίζω, την Ανθή Θάνου.
Η πρότασή μας να έρθει και να μας διηγηθεί ιστορίες και παραμύθια για το αλάτι, έγινε δεκτή και την περιμένουμε μαζί με τον εξαιρετικό συνεργάτη της Αλέξανδρο Μακρή την Παρασκευή 24 Αυγούστου στις 8 το βράδυ.
Για να γίνει φιλόξενος ο χώρος, χρειάζεται να ασχοληθεί κάποιος μαζί του. Να τον καθαρίσει από τα χόρτα και τα σκουπίδια, να συμμαζέψει τα κεραμίδια και τα τούβλα που η εγκατάλειψη τα αφαιρεί από το σώμα του σπιτιού και τα σπέρνει στην αυλή του. Να κλείσει τα σημεία που είναι επικίνδυνα για τους εποχούμενους, που πλησιάζουν στην περιοχή της αλυκής από την πλευρά της θάλασσας, και να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον ασφαλές και οικείο για οποιοδήποτε θα μείνει για μια ώρα, δίχως φως, δίχως μικροφωνικές, δίχως καθίσματα, να αφουγκραστεί τους ήχους της θάλασσας, του αέρα, να φέρνουν τις ιστορίες που θα μας αφηγηθεί η Ανθή και τις νότες του Αλέξανδρου που θα τις συνοδεύουν.
Αυτή λοιπόν είναι η αιτία που βρίσκομαι κάθε μέρα στο σπίτι της αλυκής, μουσκεύω με τον ιδρώτα μου την αυλή του και βουτάω λίγο πριν πέσει ο ήλιος στα ζεστά νερά της μικρής λιμνούλας που γεμίζει με θαλασσινό νερό τα "τηγάνια " της αλυκής για να γεμίσουν αλάτι.
Γεμίζει και η ψυχή μου με όνειρα και προσδοκίες, πως ο κόσμος που θα βρεθεί εκείνη τη μαγική βραδιά δίπλα μας, θα φύγει με ένα χαμόγελο στα χείλη και μια γλυκιά σπίθα στη ματιά, πως η ζωή μπορεί να είναι όμορφη και φωτεινή ακόμη και μέσα στο σκοτάδι.
Θα έρθεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου