Ένα θεατρικό ταξίδι που ξεκίνησε τον Οκτώβριο οκληρώθηκε στις 25 Ιανουαρίου, κάνοντας ένα γύρω για άλλες τέσσερις παραστάσεις 1 με 4 Φεβρουαρίου, με τη μεγάλη προσέλευση του κοινού, να μας υποχρεώνει για μία ακόμη παράταση 14,15,16 Φεβρουαρίου, στον ίδιο φιλόξενο χώρο του θεάτρου Αυλαία.
Έχω την επιθυμία να καταγράψω όσα κουβαλώ μέσα από αυτήν την εμπειρία.
Το σκαρί του Θεάτρου του Άλλοτε καλοχτισμένο, με καπετάνισσα την Βαρβάρα Δουμανίδου και πλήρωμα που ήταν χρόνια στο κουρμπέτι, υποδέχτηκε και κάποιους ξέμπαρκους, σαν και του λόγου μου.
Ξεκινήσαμε να χτίζουμε κομμάτι - κομμάτι το νέο σκαρί με πολλές δυσκολίες σε ξένα καρνάγια. Πότε στο ΕΝΟ, πότε στο Μπενσουσάν και για λίγο στο Alte Fablon. Επίπονη προσπάθεια που γινόταν φοβερά δυσκολότερη όσο πλησίαζε ο καιρός, που θα έπρεπε να συντονιστούμε τόσοι άνθρωποι για να δούμε ολοκληρωμένο το έργο.
Έγινε όμως!
Και το φοβερό ήταν πως έγινε, δίχως εντάσεις, δίχως προστριβές, δίχως αναβολές.
Και μετά από 59 χρόνια ζωής, μπορώ να το πω με σιγουριά, πως κανένα πλήρωμα δεν μπορεί να φτάσει κάπου, αν δεν έχει εμπιστοσύνη και σεβασμό και αγάπη στον καπετάνιο του.
Όλα τα μέλη του πληρώματος, δώσαμε το καλύτερό μας εαυτό. Όμως η έμπνευση της Βαρβάρας να εντάξει στην ομάδα τον Πέτρο Σατραζάνη, όχι μόνο σαν συνθέτη της μουσικής, αλλά και σαν συνδετικό κρίκο των συναισθημάτων μας, αφού παίζοντας ζωντανά επί σκηνής, διαμόρφωνε τις μουσικές του, σύμφωνα με όσα ο ίδιος προσλάμβανε από την ενέργειά μας και τα συναισθήματά μας παίζοντας το ρόλο του ο καθένας και η καθεμία από μας, ήταν το κλειδί για να ξεφύγουμε και να μην έχουμε απλά ένα ωραίο σκαρί, αλλά με ούριο άνεμο το εξαιρετικό κείμενο του Αλέκου Γαλανού, να ταξιδέψουμε και να καταφέρουμε να πάρουμε μαζί μας, και όσους από το κοινό αντιλαμβάνονταν τις προσθέσεις μας.
Και πρόθεσή μας ήταν μια και μόνη.
Παραθέτω αυτούσια τα λόγια της Βαρβάρας Δουμανίδου για να είναι ακριβής η περιγραφή μου.
✾ Ήθελα να φέρω την αλήθεια, ωμή, στο πρόσωπο του θεατή κι όχι να κρύψω την ασχήμια και τη βρωμιά κάτω από το χαλί. Να μη μείνω και προβάλλω την αισθησιακή, σεξουαλική πλευρά αυτών των γυναικών (γι αυτό και δεν έχει γυμνό η παράσταση), αλλά την κακοποίηση και την εκμετάλλευσή τους από οίκους ανοχής και νταβατζήδες, από έλλειψη άλλων επιλογών για την επιβίωσή τους, θύματα εκφοβισμού, αλλά και του έρωτα με λάθος άνθρωπο. Κι αυτό με τη νόμιμη σφραγίδα του κράτους και της κοινωνίας υποφέροντας μια στιγματισμένη ζωή γεμάτη κινδύνους, κακοποιημένες ψυχικά και σωματικά, συχνά εξαρτώμενες συναισθηματικά από τους δυνάστες τους». ✾
Και ήρθε αυτή η αλήθεια.
Κάποιους πλήγωσε, κάποιους πόνεσε, κάποιους τρομοκράτησε, αρκετούς τους ξένισε, μα αυτό που κρατώ, είναι τα ζεστά και υγρά βλέμματα όσων μας πλησίαζαν στο τέλος κάθε παράστασης και μας επέστρεφαν κάτι από όσα πήραν. Αυτό το κάτι, είναι που με ανατροφοδοτεί και έχω τη δύναμη να βρίσκομαι και το επόμενο βράδυ επί σκηνής.
Βίωσα αυτή την εμπειρία, μέσα σε μια ηρεμία μοναδική. Με ένα πνεύμα αλληλεγγύης και συναδελφικότητας πρωτόγνωρο.
Ούτε στην κατασκευή των σκηνικών συναντήσαμε προβλήματα, αφού βρέθηκαν οι κατάλληλες λύσεις για να ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές της παράστασης. (Σημαντική η βοήθεια του αδελφού μου, Τάσου Μίχου και του φίλου Τάκη που μας παραχώρησε τα εργαλεία του ανενεργού εργαστηρίου του για αυτό τον σκοπό).
Δεν υπήρξε ούτε μια φορά στις δώδεκα παραστάσεις μας και στις αμέτρητες πρόβες, που να μου απόσπασε την προσοχή κάτι έξω από την παράσταση και να μη μπορώ να αφοσιωθώ στο ρόλο μου.
Και σε συνθήκες δύσκολες, αφού πολλά βράδια χρειάστηκε να διαλύσουμε το σκηνικό μας και την επόμενη να το ξαναστήσουμε.
Θα καταχωρήσω με τη σειρά που μου έρχονται στο νου και τους υπόλοιπους συντελεστές και μέλη αυτού του πληρώματος, σε αυτό το υπέροχο ταξίδι.
Ο καπετάν Νικόλας πήρε σάρκα και οστά χάρη στη στιβαρή και αισθαντική ερμηνεία του Στέργιου Κωνσταντζίκη. Κάθε βράδυ, μετά την παράσταση, ένοιωθα την ανάγκη να του σφίξω το χέρι για τον αψεγάδιαστο τρόπο που απέδιδε τον ρόλο του.
Η Μαίρη, είχε τη χάρη και την ομορφιά της Τζιωρτζίνας Βογιατζόγλου που μου έκανε φοβερή εντύπωση, πως από τις πρώτες πρόβες ήξερε όλα τα λόγια σε έναν από τους πιο μεγάλους ρόλους και είχε στυλιζαρισμένη προσέγγιση στο χαρακτήρα με ελάχιστες μεταβολές στη διάρκεια που έχτιζε το ρόλο.
Ο Μιχάλης, ένα αμούστακο και άβγαλτο παλικάρι, που εξελίχθηκε από την πένα του Γαλανού σε ένα αδίστακτο καιροσκόπο, έχει την όψη του πιο ευγενικού νέου ηθοποιού που έχω γνωρίσει. Του Γιώργου Κωνσταντίνου. Σπουδές, δουλειά, θέατρο τα έβαλε σε μια σειρά και τα προλαβαίνει και χαμογελά! Υπέροχος!
Ο πολυτάλαντος Νίκος Γκάρας δεν σταματά να με εκπλήσσει, που βρίσκει τη δύναμη μέσα σε τόση πραότητα, να κάνει τόσα πολλά και τόσο καλά! Στην παράσταση πάντως είχε την υποχρέωση, να κάνει τον αστυφύλακα μέσα στη σκηνή και το αμερικανάκι πίσω από αυτήν με πολύ αξιόπιστο τρόπο.
Η Μαντάμ Παρί είχε το μπρίο και την αξιοπρέπεια της Όλγας Καλαμάρα με το απίστευτο χιούμορ της και την απέραντη τρυφερότητά της.
Η Μυρσίνη δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο με τα πάθη της και αυτό ήταν κατόρθωμα της Μαρίας Σεμερτζίδου. Η ζωντάνια της, το κέφι της, το χαμόγελό της έδιναν άλλον αέρα τόσο στις πρόβες, όσο και στις παραστάσεις. Την αγαπώ!
Το πιο παράδοξο ζευγάρι στο έργο του Αλέκου Γαλανού, αυτό της Μαρίνας και του Ντόρη,
ενσάρκωσαν η Άννα Μαρία Γάτου και ο Γιάννης Κυφωνίδης. Οι δυσκολότερες σκηνές του έργου. Και πως να γίνει βίαιος ένας τόσο ευγενής άνθρωπος! Και πως να υποδυθείς ένα ρόλο που η Χέλμη τον πήγε στο Θεό! Πάλεψαν σκληρά και οι δύο, για να φτάσουν τις σκηνές τους στο επίπεδο που αναζητούσε η σκηνοθέτις μας και πιστεύω πως τα κατάφεραν.
Ο Πέτρος, ευτύχησε να είναι ένας Πέτρος και μάλιστα Φραγγόπουλος που του έδωσε φτερά και να αποσπά την προσοχή του κοινού αν και όντας ο μικρότερος ρόλος της παράστασης. Το πειραχτήρι της παρέας που αν και μπήκε τελευταίος στο πλήρωμα, έγινε ένα με όλους.
Ο Γαλανός, υπηρέτησε στο κείμενό του όλες αυτές τις ψυχές που βρέθηκαν αλυσοδεμένες στο άρμα του αγοραίου έρωτα και αναζήτησε στην καθημερινότητά τους τις στιγμές που είχαν μια δόση ελευθερίας. Σε μια κοινωνία που έχει μάθει να λειτουργεί εδώ και αιώνες με έναν τρόπο αγελαίο δεν υπάρχουν και πολλές τέτοιες στιγμές για τέτοιες υπάρξεις. Το ανώνυμο πλήθος όλων αυτών των γυναικών, το ενσάρκωσε η τραγουδίστρια της παράστασης η Νατάσσα Κοψαχείλη. Βρήκε τον τρόπο και άντεξε να δεχτεί όλο το ανδρικό πληθυσμό του θιάσου - πλην του καπετάν Νικόλα - στο κρεβάτι της. Να γίνει έτσι το κύριο μέσο για να αντιληφθούν οι θεατές, πως πίσω από τα προφανή, υπάρχει ο πόνος και η εκμετάλλευση και η εγκατάλειψη και ο στιγματισμός. Υποκλίνομαι στη δύναμή της και στην υπέροχη φωνή της.
Σε όλη αυτή την προσπάθεια, είχα δίπλα μου αγόγγυστα και αρωγό μέχρι να βρω τα πατήματά μου, την Κατερίνα του Γαλανού, κατά κόσμο Θεοδώρα Κωστάκου, Την αγαπημένη μου Λόλα. Ήταν εκεί για όλους και για όλα. Προγραμματισμένη να δίνει λύσεις και να δίνεται. Η ψυχή της ομάδας και η μεγάλη μου χαρά για την τόσο κοντινή μας συνεργασία.
Ο Μιχαήλος που βροντοφώναξε την ισχύ του σαν κυρίαρχος στο πορνείο, που βρήκε το μάστορά του από ένα αδύναμο πλάσμα που εκμεταλλευόταν δίχως να ανταποκρίνεται στον έρωτά του, δεν θα έβρισκε καλύτερο εκπρόσωπο από τον Δημήτρη Βασιλειάδη. Αν κατόρθωσα κάτι παίζοντας το ρόλο του γέρου, τα μισά τα οφείλω στη δική του διδασκαλία κινησιολογικά. Στη δική του συμπαράσταση και στάση σε όλους μας. Υπέροχος συγκυβερνήτης σε ένα άξιο πλήρωμα!
Ο Πέτρος Σατραζάνης ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Δεν υπήρχε ρόλος για αυτόν και έγινε το χαλί για να πατήσουμε και να μας ενώσει όλους. Τον λάτρεψα για τον τρόπο που έπαιζε το πιάνο. Για την αισθητική του. Για την παιδεία του. Για τις παρεμβάσεις του.
Θα τον ακολουθώ!
Τέλος, η Βαρβάρα Δουμανίδου, είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της. Όσα και αν γράψω σε αυτό το μικρό αφιέρωμα για αυτήν την ομάδα που χαράχθηκε μέσα μου ανεξίτηλα, θα είναι λίγα. Θα επανέλθω και όταν θα γίνει, θα συμπεριλάβω και το άλλο της μισό που μας χάριζε απλόχερα αγκαλιές και μας έδινε δύναμη.
Τον Ηλία Μάστορα.
Αυτός δεν είναι μόνο κεφάλαιο, αλλά τόμος ολάκερος.
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου