ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Η φωτο από ΡΕΣΠΕΝΤΖΑ

Προετοιμάζοντας την εκπομπή του Σαββάτου, με αφορμή την ανάρτηση του ΚΥΠ,έφτασε η σκέψη μου στην δεκαετία του 80 και όλα όσα,- κατά την γνώμη μου - διαμόρφωσαν, λίγο ή πολύ την σημερινή μας κατάσταση.
-Στην ανατολή κιόλας αυτής της δεκαετίας, ο ενθουσιασμός που επικρατούσε στην χώρα, με αφορμή την πολιτική αλλαγή και την έλευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ ήταν απερίγραπτος.
-Θυμάμαι πολύ έντονα, την αλλαγή που εξέπεμπε ο τρόπος που γινόταν οι πολιτικές συζητήσεις στην κρατική τηλεόραση.
Από τις γραβάτες, στα ανοιχτά πουκάμισα και τα ζιβάγκο.
Στους τότε ήρωες, της τηλεοπτικής μας ζωής.
Τον Βίκτωρα Νέτα και τον Μάκη Γιαμπαζολιά(αν θυμάμαι σωστά).
Ήταν η εποχή που είχαμαι και Μένιο και Μελίνα.
Και Τσοβόλα και Γεννηματά.
Και Δροσογιάννη και Τρίτση.
Οι προσδοκίες μας, στα μέσα της δεκαετίας, διαψεύστηκαν, ή ανταμοίφθηκαν με μιά θέση στο δημόσιο.
Το ρουσφέτι και η συναλλαγή πολιτικών και πολιτών, απέκτησε ντοκτορά, αυτή την περίοδο.
-Η δεξιά αμήχανη, μέσα στην ανυπαρξία ηγετών, μεγέθους του ιδρυτού της, μετά βίας ασχολιόταν με το έργο της, σαν αξιωματική αντιπολίτευση, μή πω πως συναγωνιζόταν, όπου της επιτρεπόταν, σε ρουσφέτι και προσλήψεις στην πολιτική της πελατεία.
-Η αριστερά; Διαμελησμένη, όπως πάντα στην νεότερη ιστορία, μας καλούσε να κάνουμε περιφρούρηση απεργιακών κοινητοποιήσεων.
Απεργία ο ΟΑΣΘ; τρεχάτε συντρόφοι να μην επιτρέψουμε στους απεργοσπάστες να βγάλουν λεοφωρεία.
Απεργία οι ΟΤΑ; τρεχάτε συντρόφοι να υπερασπιστούμε το δικαίωμα του λαού μας στην βρώμα και στην δυσοδία των σκουπιδιών.
Ούτε μια πρωτοβουλία δεν θυμάμαι, που να είχε το βλέμμα στραμένο στο μέλλον.
Στο βάθος του χρόνου.
Εκεί, να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα, μή τυχόν και μας φύγει κάποιος από το μαντρί του κόματος
-Σήμερα, δρέπουμε τους καρπούς της σποράς μας.
Σε μεγάλο βαθμό,εκείνη την δεκαετία σπείραμαι τον ωχαδελφισμό.
Την ατομική μας εξασφάλιση και όχι την κοινωνική ευημερία.
Ενδιαφερθήκαμε με κάθε μέσο να μπούμε στο δημόσιο.
Μα αφού μπήκαμε, ξεχάσαμε να εργαζόμαστε.
Αντρώθηκε η συντεχνιακή διεκδίκηση,σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Διεκδικήσαμε το δικαίωμα στην απεργία, μα δυστυχώς μόνο στις συντεχνίες του δημοσίου αποδόθηκαν τα "δίκαια" των αιτημάτων τους.
Οι άμοιροι του ιδιωτικού τομέα, εγκαταλήφθηκαν στην τύχη τους, και στην ανασφάλεια της απόλυσης.
-Έτσι πορευθήκαμε μέχρι της μέρες μας.
Μιά κοινωνία ασύνδετη, με την μία τάξη εναντίον της άλλης.
Έτσι, από την δεκαετία του πληθωρισμού και των υποτιμήσεων της δραχμής, φτάσαμε στις μέρες μας στον πληθωρισμό της κατανάλωσης και της υποτίμησης της ψυχής μας.
Έρμαια τότε στην πείνα μας για μιά καλύτερη ζωή.
Έρμαια σήμερα των τραπεζών.
Μιά και προτιμήσαμε τον δανεισμό, για να κορέσουμε την καταναλωτική μας βουλιμία.
Στο διαταύτα, γιατί πολύ μοιρολόγησα.
Ποτέ δεν είναι αργά να ξαναβρούμε τον βηματισμό μας σαν κοινωνία.
Ας αναζητήσουμε την χαμένη μας αθωότητα, στην συντροφικότητα και την κουβέντα από σπίτη σε σπίτη και όχι από καφέ σε μπαρ και ταβέρνα.
Ας αναζητήσουμε την χαρά στην δημιουργικότητα και την συμμετοχή και όχι στην μοναχικότητα της τηλεοπτικής υποκουλτούρας.
Ας αναδείξουμε νέους, χωρίς το μικρόβιο της κοματικής αλλά της πολιτικής να διαχειριστούν τα κοινά.
Ας γκρεμίσουμε το καρακιτσαριό που θεμελιώσαμε την δεκαετία του 80 και ντύσαμε με γυαλί και ανοξείδωτο την προηγούμενη.
-Η παρέα στο γρασίδι, με τον ήλιο (όχι τον πράσινο) να λάμπει και να λούζει στο φως πολύχρωμα λουλούδια, παιδιά να τρέχουν γύρω μας, φίλοι με τα μουσικά τους όργανα να μας μαγεύουν με τις μουσικές τους είναι η εικόνα που εύχομαι για τον καθένα και άς έχει δίπλα του όποιον αγαπά.