Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΠΕΡΓΙΑ

Η αγαπημένη μου Ακανόνιστη, μου ζήτησε να βάλω μια αισιόδοξη ανάρτηση.
Δεν βρήκα ψάχνοντας μέσα μου, τίποτα πιο αισιόδοξο από αυτό:



Ει, εσύ στο τελευταίο θρανίο!
Εσύ με το τσουλούφι και την τσίχλα.
Εσύ που μιλάς.
Εσύ που γελάς.
Εσύ που λάμπουν τα μάτια σου.
Εσύ που ψάχνει το μυαλό σου.

Εσύ που μ' ακυρώνεις.
Εσύ που με τονώνεις.
Εσύ που μ' εξοργίζεις.
Εσύ που με αγγίζεις.

Το ξέρεις πως σε πεθύμησα;

Σου δίδασκα ουσία,
να βάλεις φαντασία.
Σου έδινα δεδομένα,
ν' αλλάξεις πεπρωμένα.
Μετέφερα εμπειρία
να γράψεις ιστορία.
Μου δάνειζες τα νιάτα,
την πίκρα και το γέλιο.
Σου μάθαινα τα "πρέπει"
Μου θύμιζες τα "θέλω".



Το ξέρεις πως σε πεθύμησα;

Δήμητρα Βασιλοπούλου - Τομπακίδου

15 σχόλια:

ΠΑΤΕΡΟΥΛΗΣ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΠΑΤΕΡΟΥΛΗΣ είπε...

To λουλουδάκι που προσφέρουν τα παιδιά στους μπάτσους, είναι σαν αυτό που με έστειλε να μαζέψω στο δάσος η Ακανόνιστη;
Αν ναί τότε το πόστ δεν είναι απλά αισιόδοξο, αλλά χαρμόσυνο.

aKanonisti είπε...

Ετσι!!!!!!!!!!
Οχι άλλη απαισιοδοξία....
Θα τα καταφέρουμε...
Δεν ξέρω πως... αλλά... είμαι σίγουρη!!!!


Υ.Γ. Σήμερα δεν μου τάξατε ένα ποτό στην Αίγλη????
Νιώθω κάπως.. να με στήνουν δύο άντρες.....
:-))))

kostaslogh είπε...

να δανειστώ λίγα γράμματα;
σας πεθύμησα ,σας είδα,
δε σας χόρτασα!

Artanis είπε...

Καλημέρα Επίκουρε, πανέμορφο...
Φιλιά πολλά απο ΝΖ...

Vasiliki Rimpa είπε...

Την καλημέρα μου...
εγώ την ανάρτηση δεν την εχω καταλαβει και καλά..
μιλάμε για τη νεολαία ...ή για μας που έχουμε φύγει απο την ηλικία αυτή...

Σχετικά με την απαισιοδοξία ή την αισιοδοξία θα ήθελα να προσθέσω , πως τίποτα δεν είναι απαισιοδοξο...διότι και η απαισιοδοξία κρύβει ζωή ...ζωή που τη στήνεις γύρω από μια ηττοπάθεια.

Αυτό το στήσιμο και συντήρηση απαιτούν ενέργεια..κόπο , θέληση.

Οπότε σε ποια στιγμή μπορούμε να πούμε ότι είμαστε απαισιόδοξη...τη στιγμή της απόλυτης απραξίας.

Δεν έχει κανείς τα κότσια.....

Την καλημέρα μου Επίκουρε.

Side21 είπε...

Είναι κρίμα ...
να φεύγουν άνθρωποι
με τέτοια ευαισθησία !!!
Η έμπνευσή τους ελπίδα να δώσει
κι αισιοδοξία πως το πνεύμα δεν
πεθαίνει, πάντα φωτίζει το δρόμο μας.
Ευχές για ένα ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ Οκτώβρη
απ' τη φθινοπωρινή αλλά ...
αισιόδοξη Σάμο ...

claire είπε...

γειά σου επίκουρε και σε ευχαριστώ για τα τόσο τρυφερά λογάκια που μόλις αύριο θα αφιερώσω στους μαθητές μου! Δυστυχώς δεν προλαβαίνω να τα συμπεριλάβω στο ρόλο μου ως "Δεσποινίς Μαργαρίτα " που παρουσιάζουμε οι "ομότεχνοι" συνάδελφοι την 11η Οκτωβρίου στο θεατράκι της οδού Χηλής. Δεν πειράζει, θα βρούν τον τόπο τους με άλλη αφορμή. Να είσαι απο καλά καλύτερα κ που θα πάει θα ανταμώσουμε για να ξεφαντώσουμε με μανιταρομαζώματα

claire είπε...

Και ο τίτλος του ποιήματος?
Γιατί θέλω αύριο κιόλας να το αναρτήσω στον πίνακα ανακοινώσεων του Β2 που είμαι υπεύθυνη.
ευχαριστώ

katerina είπε...

Πολυ πολυ ομορφο!πολυ ομορφες και οι μουσικες που ακουγονται!
καλο μηνα!
Το ξερετε πως σας πεθυμησα!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι, ασθάνομαι την ανάγκη να αιτιολογήσω τις επιλογές μου, τόσο ως προς το ποίημα της Δήμητρας, όσο και ως προς τις φωτογραφίες.
Μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, καλούμαστε να αποφασίσουμε και να ορίσουμε με την ψήφο μας, αυτούς που θα μας κυβερνήσουν και θα διαμορφώσουν το μέλλον μας.
Οι έφηβοι και τα παιδιά δεν έχουν αυτή την δυνατότητα.
Παρόλο που τους αφορά περισσότερο.
Όταν διάβασα τους στίχους της Δήμητρας, ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα των παιδιών να προσφέρουν λουλούδια - και όχι μοολότωφ-, και όλες αυτές οι κινητοποιήσεις με αφορμή τον άδικο χαμό του Αλέξη.
Πού πήγαν άραγε αυτά τα χαμόγελα;
Σε ποιά θρανία φροντιστηρίων τα καταχωνιάσαμε;
Με πιά γκάτζετ τα εκμαυλίσαμε;
Κάτι μέσα μου μου λέει, πως θα είναι και πάλι εδώ, διεκδικητές της ζωής τους.
Φτάνει εμείς να σταθούμε δίπλα τους σε αυτόν τον αγώνα και όχι συμβουλάτορες του καναπέ και του ύπνου.
Σας ευχαριστώ για την συντροφικότητα και την ανοχή σας, που δεν απαντώ στα σχόλια.
Απλά, είναι τόσο δύσκολα!
Μέσα μου και έξω!!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Καλό, ανοδικό, ανθρώπινο μήνα.
Τόση ευαισθησία δεν μπορεί να γίνεται αέρας. Κάτι μένει. Κάποιο κρυφό χαμόγελο γεννάνε τα λουλούδια.

Thalassenia είπε...

Αυτές οι αναρτήσεις κάνουν το blog ξεχωριστό.
Τι να σχολιάσω.
Τα λόγια της Δήμητρας, τη στάση ζωής των παιδιών, ή τη δική σου ελπιδοφόρα οπτική... παρ'όλα τα δύσκολα.

nikiplos είπε...

πόσο πεθυμούμε να καθόμασταν στο τελευταίο θρανίο...
ένα πρόσωπο με αληθινό χαμόγελο και όχι προσποιητό ή με ψεύτικη πόζα σαρκασμού, δυό ζευγάρια μάτια που λάμπουν, συναισθήματα, ανθρώπινους συγχρωτισμούς... πόσο τα πεθυμούμε όλα τούτα...

Να είσαι καλά φίλε Επίκουρε...

manetarius είπε...

Καταπληκτικό!!!!!